Chapter 11

25.7K 939 969
                                    

ARTEMIS' POV

Ginawa niya nga ang mga sinabi niya. She ordered the food and it was delivered immediately. She knocked on the door before she came in. I saw her bringing the food, I'm glad that she didn't turn the lights on. 

Tanging ang ilaw sa labas ang tanging liwanag namin. Bumalikwas ako ng bangon at sumandal sa headboard.

"Thank you." I said while watching her fixing the food in my front with a serious expression on her face. 

"Eat." She said, I bit my bottom lip and nodded. 

She ordered a vegetable salad, a big burger and carbonara. Kumain ako nang tahimik at nanood lamang siya sa akin. Kahit madilim, nakikita ko ang seryosong niyang mga mata. 

"Hindi ka kakain?" Tumikhim ako bago nagsalita.

"Kumain na ako." Tanging nasabi niya. Nagulat ako nang tumayo siya at may nakasabit na damit sa balikat niya. 

"May pagtatampo ka pa nalalaman, gusto mo lang pala ng lambing." Ngising sabi niya kaya nasamid ako sa kinakain ko.

"Excuse me? Where's that nonsense thing coming from?" 

Napangiwi lang siya kaya iniwas ko ang tingin ko. 

"Are you going to stay here for tomorrow?" She asked. Natigilan naman ako.

Napayuko habang malalim ang iniisip. Ayoko umuwi, ayoko maramdaman ang pag-iisa but my mother probably there. My father is in a business trip while my brother is in Cebu, means I'll be with my mom again. That will be exhausting. 

I don't want to see her face and her amigas' ugly faces. I'd rather sleep on the street. 

But isn't it too much if I stay here? 

I don't want to go to my cousin's mansion because his stepmom is visiting him there and it annoys me. 

"Ano? Dito ka pa rin ba bukas kako?" Sabi niya kaya natauhan ako.

Nagbuntong hininga ako.

"What if I say yes, are you going to let me stay?" I said and shifted my gaze to her. 

"Okay." Sabi niya at binalik ang atensyon sa cabinet niya. 

"Okay? Ganun ganun na lang? Are you sure about it?" Hindi ko makapaniwalang sabi. 

"I don't see any problems with that. Pero ikaw na bahala sa damit mo, I'm not going to let you borrow my clothes anymore." Masungit na sabi niya kaya napanguso ako.

But I like her sweaters, they're comfortable. 

"Kahit isa lang?" Ngusong sabi ko.

Tinaasan niya naman ako ng kilay at sumandal sa cabinet para matingnan ako nang maayos. I gasped and looked away.

"Sa yaman mo, hindi ka makabili ng damit?" Sabi niya kaya umirap ako.

"Then don't! I'm not forcing you. I'll get my clothes na lang." Mabilis kong sabi para maiba na ang topic.

Natawa siya nang mahina at napailing.

"Alright, only my shirts and sweaters are allowed to be borrowed. How's that?" Sabi niya kaya umangat ang tingin ko sa kanya.

"T-that's nice, I'll become matipid..." 

Natawa siya nang malakas kaya sinamaan ko siya ng tingin.

"What's funny ba?" 

Ngumisi siya at napailing.

"Sa arte mong 'yan? Hindi ka ata mabubuhay ng walang bagong damit." Natatawang sabi niya.

The Curse of Limerence ✔Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon