One Shot Collection - Μαθιος/Βασιλική

Επιλογή.

~Το πρωί μετά το πρώτο τους φιλί μετά από 20 χρόνια.

-Ορίστε αγόρι μου, είπε η Βασιλική και άφησε το πιρούνι δίπλα στην κούπα του Νικηφόρου.
-Μαμά...τι έχεις πάθει?! Πιρούνι για να ανακατέψω τον καφέ?!
-Αχ, συγγνώμη, έλα πάρε..
-Μαμα...τι συμβαίνει? Σοβαρά τώρα έπαθες κάτι? Δεν είναι ούτε 9 το πρωί και με ξύπνησες να πάμε στον οδοντίατρο ενώ είναι μεθαύριο το ραντεβού, μου έδωσες μπολ για δημητριακά αντί για κούπα να βάλω τον καφέ μου και τώρα που σου ζήτησα κουτάλι, μου έφερες πιρούνι. Τι συμβαίνει?
-Τίποτα, αγόρι μου, τι να συμβαίνει?! Απλά είμαι λιγο αφηρημένη προφανώς!Έλα πιες τον καφέ σου, τώρα, θα αργήσεις και είπες έχεις ραντεβού με την Τζένη.
-Το βράδυ έχω ραντεβού με την Τζένη, τώρα θα βρεθώ με τον Μανώλη να ψάξουμε σπίτι, αλλά τι τα λέω, όχι λίγο αφηρημένη σε άλλο σύμπαν είσαι από χτες το βράδυ!
-Εβγαλες το πόρισμα!
-Κοιμήθηκες με τα ρούχα, πάνω από την κουβέρτα...ευτυχώς ήρθα να δω αν όλα καλά και σε σκέπασα. Τέλος πάντων, -
Το κουδούνι της πόρτας δεν άφησε τον Νικηφόρο να ολοκληρώσει οτιδήποτε και αν ήθελε να πει. Ωστόσο, βλέποντας την μητέρα του να μην κουνιέται παραξενευτηκε ακόμη περισσότερο.
-Δε θα πας να ανοίξεις?
-Ε?
-Μαμα! Η πόρτα!
-Και γιατί δεν πας εσύ? Για υπηρέτρια σου μοιάζω? Για σε παρακαλώ...πήγαινε, μάλλον ο Μαθιος θα είναι, εσένα θα θέλει.
Ο Νικηφόρος ήθελε να απαντήσει αλλά κρατήθηκε. Ήξερε ποιος ήταν, υποτίθεται ότι θα γινόταν έκπληξη στη μητέρα του, όμως, όπως φαινόταν δεν ήταν η καλύτερη της μέρα. Ξεφύσηξε και πήγε να ανοίξει την πόρτα...τι να κάνουν, η έκπληξη θα αλλαζε λίγο.
Την ίδια ώρα η Βασιλική δε μπορούσε να βάλει τις σκέψεις της σε τάξη όσο και αν προσπαθούσε. Στη σκέψη ότι ο Μαθιος ήταν ήδη σπίτι ήθελε να κρυφτεί, ήδη έψαχνε δικαιολογία να φύγει για κάποια ψώνια. Ήξερε βέβαια πως η συμπεριφορά αυτή δεν ήταν ούτε μικρού παιδιού...
-Έκπληξη!!
Η Βασιλική αναπήδησε και γυρίζοντας δεν πίστευε ότι έβλεπε -
-Σοφία?
Η αγκαλιά ήταν σφιχτή και ζέστη. Η Σοφία ήταν η καλύτερη -και η μοναδική- φίλη της Βασιλικής. Μεγάλωσαν μαζί, μόνο που εκείνη όταν παντρεύτηκε, έφυγε με τον σύζυγό της για Αθήνα μόνιμα. Έτσι, η επικοινωνία των γυναικών ήταν κυρίως τηλεφωνική μα η φιλία τους μόνο πιο δυνατή έγινε. Δεν είχε έρθει, ωστόσο, στην κηδεία του Στεφανή...μια μέρα πριν, η Άννα, η μικρή της κόρη είχε ένα ατύχημα και έπρεπε να μείνει στο νοσοκομείο για μερικές μέρες -η Σοφία δε μπορούσε να λείπει από το πλευρο της.
-Τι κάνεις εδώ?! Πότε ήρθες?! Πώς είναι η μικρή?!
-Χαχαχα,μην ανησυχείς, μια χαρα είναι η Άννα μου, τώρα. Θα ερχόμουν, στο είχα πει! Όσο για την έκπληξη, ο γιος σου το σκέφτηκε!
-Καταλαβες γιατί ήθελα να ανοίξεις την πόρτα?
-Συγγνώμη,βρε Νικηφόρε μου, που να φανταστώ!Αχ...πραγματικά δεν ξέρεις τι ανακούφιση είναι που ήρθες!, είπε η Βασιλική απευθυνόμενη στην φίλη της και το είπε με όλη της την καρδιά. Ένας άνθρωπος, ο μοναδικός, που μπορούσε να μιλήσει εκείνη τη στιγμή...ο μοναδικός άνθρωπος που ήξερε για εκείνον, για τότε...
Αφού πέρασαν λίγο χρόνο όλοι μαζί, ο Νικηφόρος έφυγε και οι δυο γυναίκες κάθισαν στο σαλόνι του σπιτιού για να τα πουν πιο άνετα. Η Βασιλική τα εξομολογηθηκε όλα στην Σοφία, οτιδήποτε συνέβη από τον θάνατο του Στεφανη και μετά...το θρήνο, την μοναξιά, την απελπισία, τη βοήθεια και τη στήριξη του Μαθιού από την πρώτη στιγμή, την ανακάλυψη της παράνομης σχέσης του νεκρού, τον θυμό και την αγανάκτηση...την εξομολόγηση και το φιλί...όλα όσα δεν της έλεγε από το τηλέφωνο γιατί δεν ήθελε να την απασχολεί όσο η μικρή της την χρειαζόταν. Η φίλη της δεν την διέκοψε καθόλου, παρά μιλησε όταν η Βασιλική τελείωσε.
-Α ρε Βασιλική...τέλος πάντων, στον Στεφανη δεν αξίζει καν να αναφερθώ. Ποτέ δε σου άξιζε, ποτέ δεν ταιριάζατε. Να του ανάβεις το καντήλι του και να μην σπαταλας λεπτό παραπάνω για εκείνον, αρκετά ήταν είκοσι χρόνια. Ο Μαθιος...πόσο σε αγαπάει ε? Μετά από όλα αυτά, τέτοια αγάπη δεν αμφισβητείται,Βασιλική μου και δεν βρίσκεται και εύκολα. Ζεις το όνειρο κάθε γυναίκας...βρήκες την πραγματική, απόλυτη, παντοτινή αγάπη! Και, όμως...μόνο καλά δε δείχνεις. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ο Νικηφόρος στην πόρτα.
- Πώς να νιώθω?! Σοφία, αισθάνομαι ότι θα εκραγω! Ευτυχώς που ήρθες και μίλησα σε κάποιον...συμβαίνουν τόσα πράγματα, τόσο γρήγορα..δεν ξέρω πως να τα διαχειριστώ, δεν ξέρω ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος, δεν ξέρω τι...τι νιώθω ειναι όλα τόσο...
-Βασιλική. Ηρέμησε. Πάρε μια ανάσα.
-Φοβαμαι, Σοφία. Είχα μια τόσο συνηθισμένη, απλή ζωή...ίσως ήμουν δυστυχισμένη αλλά, τώρα δεν ξέρω τι να κάνω, είναι λες και έχω χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου..
-Το ξέρω, το βλέπω. Και είναι λογικό...δυστυχώς. Αχ βρε Βασιλική...όλα αυτά τα χρόνια έθαψες τόσο βαθιά τα θέλω σου, τα καταπίεσες τόσο πολύ. Μια ολόκληρη ζωή μέσα στα πρέπει...και τώρα που έχεις πια την επιλογή ούτε που ξέρεις πως να το ζήσεις. Κλείστηκες τόσο στον εαυτό σου γιατί φοβόσουν...και τώρα που βρέθηκε ο άνθρωπος που είναι πραγματικά εδώ, που σε αγαπάει με ο,τι έχει, φοβάσαι ακόμη περισσότερο...-
-Τι θα πει η κοινωνία μου λες? Τόσο γρήγορα και...και τον ξαδερφο του?! Αμ η Καλλιόπη, η μάνα του?! Θα το δεχτεί νομίζεις το καμάρι της να έχει εμένα δίπλα του? Μια χήρα με ενα παιδί...Σοφία, τι μπορώ να προσφέρω στον Μαθιο εγώ?! Τι-
-Αυτο είναι δική του δουλειά. Το τι θα του προσφέρεις δεν αφορά εσένα γιατί δεν μπορείς να το ξέρεις. Δεν είναι συναλλαγή τα συναισθήματα, Βασιλική μου, δεν είναι θα πάρεις δέκα και θα μου δώσεις δέκα και κλείσαμε...εκείνος και μόνο εκείνος ξέρει τι λατρεύει σε εσένα, τι λατρεύει εικοσι ολόκληρα χρόνια, τώρα. Όσο για το τι θα πει ο κόσμος, η Καλλιόπη -
-Δε γίνεται να τα βάλουμε με όλα!
-Αν θέλει ο Μαθιος, θα το κάνετε, εσένα τι σε σταματάει?!
-Σοφία, μόνο εμπόδια-
-Βασιλικη. Είσαι μόνη σου πια, εσύ ορίζεις τη ζωή σου, ούτε θείοι ούτε Στεφανής. Τι σε κρατάει? Τον αγαπάς?

Τον λατρεύω. Πάντα το έκανα. Φορά δεν υπήρξε που να τον είδα και να μην έχασε χτύπο η καρδιά μου..μα ήμουν παντρεμένη...δεν έπρεπε. Και αυτή ήταν η αμαρτία μου.

-Τον αγαπάς, Βασιλική?
-Ξερεις. Είσαι η μοναδική που ξέρεις, Σοφία. Ποτέ δεν σταμάτησα. Έφτανα να ανέχομαι συμπεριφορές του Στεφανη γιατί νόμιζα τις άξιζα επειδή τον αδικούσα, αγαπούσα άλλον άντρα όπως δεν αγάπησα ποτε εκείνον. Ξέρεις, Σοφία...
-Δέχτηκες έναν γάμο που δεν ήθελες, για να μην πληγώσεις, αδικήσεις τους θειους σου που σε μεγάλωσαν, ανεχοσουν τον Στεφανη για να μην τον αδικήσεις επειδή δεν τον αγάπησες αρκετά, αλλά...ρε Βασιλική...ο Μαθιος? Τότε οι θείοι, μετά ο Στεφανής, τώρα η κοινωνία...δεν τον αδικείς? Δεν τον αδικεις που δε του αφήνεις ποτέ επιλογή? Που πάντα κάτι άλλο θα είναι πιο πάνω, δεν τον αδικείς?
Η Βασιλική είχε πια βουρκωσει. Όταν ξαναμιλησε, η φωνή της ακούστηκε ίσα με ψίθυρο,
-Θέλω να είναι ευτυχισμένος...και με τόσα προβλήματα που θα του προκαλέσει η σχέση μαζί μου...
-Δωσε του την επιλογή,Βασιλική. Αν εκείνος θέλει να παλέψει, άφησε τον να παλέψει..τόσα χρόνια χαμένα, μέσα στον πόνο επειδή επέλεξες εσύ. Άσε τώρα να επιλέξει εκείνος και αν η επιλογή προκαλέσει πάλι πόνο..τουλάχιστον θα είναι επιλογή του. Μη φοβάσαι, Βασιλική μου. Ξέρω ότι έμαθες να αγνοείς την καρδιά σου μα αυτή δε σταμάτησε να χτυπάει για εκείνον. Μην την αγνοείς άλλο πια. Όλοι σου οι φόβοι έχουν λογική, μα δεν χρειάζεται να παλέψεις μόνη. Είκοσι χρόνια πονούσατε και οι δύο επειδή υπακούατε στα πρέπει, αν είναι να πονεσετε ξανά, ας πονεσετε για τα θέλω σας, ε? Δεν είσαι μόνη, Βασιλική, δεν είσαι μόνη, αυτό προσπαθεί να σου δείξει -
-Το ξέρω.
-Χρειάζεσαι χρόνο. Είναι φυσιολογικό μόλις τον έθαψες τον άλλον, άλλαξαν τόσα...αλλά μην τον αποφεύγεις. Δώσε του χώρο και χρόνο και στον εαυτό σου, να πάρεις ανάσα, να ακούσεις την καρδιά σου και δώσε και σε εκείνον να σου δείξει όσα έκρυβε τόσο καιρό. Μετά από όλο αυτόν τον πόνο...τα τραγικά των ζωών σας, μετά από την τόσο καταπεσμενη επιθυμία του ενός για τον άλλον, μετά από τόσο καημο, Βασιλική, δώσε σε εκείνον και σε εσένα την επιλογή. Και ας φοβάσαι...θα είναι, επιτέλους, επιλογή σας.

Notes: Να τους δώσει την επιλογή,λοιπόν! Αχ αχ!! Ελπίζω να σας άρεσε και ευχαριστώ για την ανάγνωση!!❤ κάθε άποψη,σχόλιο είναι χαρά μου!!