One Shot Collection - Μαθιος/Βασιλική

Το "γιατί".

Αν ο Στεφανής είχε πάει μόνος στο κτήμα και αν δε μιλούσε στο τηλέφωνο, όταν έφτασε ο Μαθιος, εκείνη την μοιραία μέρα. Αν πριν οι εφτά σφαίρες σχίσουν την απόσταση μεταξύ των δύο αντρών και βάλουν τέλος στη ζωή του ενός, ο άλλος του ομολογουσε τις πιο απόκρυφες σκέψεις του.
Αν ο Στεφανής μάθαινε το "γιατί".

Ο Στεφανής μόλις ειχε τελειώσει τις δουλειές στο κτήμα και είχε καθίσει κάτω από δέντρο να ξαποστασει, να πιει λίγο νερό, λίγο καφέ πριν γυρίσει σπίτι. Κοίταξε το ρολόι του, ούτε μία το μεσημέρι δεν ήταν ακόμη. Σκέφτηκε να περάσει από την Ασπα αλλά καλύτερα να κανονιζαν για το βράδυ, να της έδινε και το δώρο της. Ετοιμαζόταν να την πάρει τηλέφωνο, όταν είδε τον Μαθιο να τον πλησιάζει. Άφησε το κινητό και σηκώθηκε.
-Τι κάνεις εδώ? Δε σε περίμενα.
-Ναι, το ξέρω. Θέλω να κάνουμε μια κουβέντα.
-Και άλλη κουβέντα? Μου έκανες κήρυγμα νωρίτερα, δεν σου έφτασε?
-Στεφανή...υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να μάθεις.
Το ύφος του ήταν σοβαρό και σκεπτικό. Σκοτεινό, σκέφτηκε ο Στεφανής. Ενέπνεε κάτι το απόλυτο, το αμετάκλητο, λες και είχε πάρει ένα δρόμο που γυρισμό δεν είχε. Έκανε ζέστη και η δουλειά τον είχε ιδρώσει, μα ο Στεφανής ένιωσε μια ξαφνική ψυχρα δίπλα στον Μαθιό...
-Τι έγινε, μωρέ? Σε πείραξε κανένας?
Η απάντηση αργησε να έρθει. Ο Μαθιος τον κοίταξε βαθιά στα μάτια και πήγε μια βαθιά ανάσα -το είχε αποφασίσει και θα το έκανε, άλλη αναβολή δε χωρούσε. Ή τώρα ή ποτέ, έλεγε στον εαυτό του.
-Θα κάτσουμε? Να βάλω καφε?, τον ρώτησε ο Στεφανής.
-Οχι, δε θέλω κάτι.
-Ε θα μου πεις ή θα με σκάσεις?
-Πριν είκοσι χρόνια ερωτεύτηκα μια κοπέλα. Ήμασταν μαζί για ένα διάστημα και αυτή με αγαπούσε. Ήμασταν...ευτυχισμένοι. Κρυφά από όλους αλλά μαζί και ευτυχισμένοι. Την αγαπούσα με όλη μου τη ψυχή και θα ζούσα και θα πέθαινα για εκείνη. Τόσο όμορφη, τόσο γλυκιά, τόσο φωτεινή γυναίκα σαν αυτή δεν υπήρχε άλλη. Ήταν...η μία και μοναδική μου και την έχασα. Την έχασα, Στεφανή. Άλλοι το αποφασίσαν και την έδωσαν σε άλλον. Άργησα, βλέπεις...περίμενα να τελειώσω το στρατό για να τη ζητήσω από τους δικούς της και...δεν πρόλαβα.
-Τα ερωτικά σου μου λες ρε Μαθιο? Για εικοσι χρόνια πριν? Τι σε πιάσε?
-Δύο φορές της ζήτησα να κλεφτουμε και την τρίτη...την τρίτη έμαθα ότι ήταν έγκυος και την γύρισα στον άντρα της. Δεν την ξεπέρασα ποτέ, όμως. Μια στιγμή η καρδιά μου δεν σταμάτησε να χτυπάει για εκείνη. Είκοσι χρόνια, κάθε μέρα που χαραζει, εκείνη αποζητω και κάθε μέρα που νυχτώνει για εκείνη μαραζώνω. Προσπάθησα να προχωρήσω, να ξεχάσω, αλήθεια. Μα όσα ένιωθα ήταν πάνω από μένα. Έτσι, έμαθα να την αγαπώ από μακρυά. Να μου αρκεί ένα της βλέμμα μόνο για μένα. Να τη ρωτάω αν είναι καλά, να τη βοηθάω όπως μπορώ. Να στηρίζω τον άντρα της για να έχει εκείνη ο,τι χρειάζεται, να μη ζει στην ανέχεια και στον φόβο. Έμαθα να ζω για εκείνη χωρίς εκείνη. Ο πόνος...ο πόνος αφόρητος μα εθιστικός. Από το να μην την ειχα καθόλου, προτιμούσα να την έχω στη ζωή μου έστω και έτσι. Κάτι ήταν και αυτό, και το κάτι είναι πάντα καλύτερο από το τίποτα. Βραδιά ολόκληρα έπινα δίχως αύριο για να μη σκέφτομαι τον άντρα της να την αγγίζει στο κρεβάτι τους, μέρες περνούσα στο βουνό για να μη τα τιναξω όλα στον αέρα και την πάρω από εκεί μέσα με κάθε κόστος. Και αν ήταν ευτυχισμένη...αν ήταν ευτυχισμένη ίσως μέσα μου ήμουν καλύτερα γιατί θα ήξερα ότι είναι καλά. Τουλάχιστον ένας από τους δύο μας είναι καλά. Μα δεν είναι, ρε Στεφανή. Μόνο ευτυχισμένη δεν είναι. Κάθε μέρα και πιο σκοτεινιασμενο βλέμμα, κάθε μέρα και χειρότερα, σαν φυλακισμένη ζει. Αυτός καθόλου δε τη λογαριάζει, δεν την εκτιμά. Εγώ βασίλισσα θα την είχα και αυτός την έχει σκλαβα! Εγώ όλη μου την αγάπη θα της έδειχνα μέρα-νυχτα και αυτός ούτε λίγο ενδιαφέρον!
-Εγω λέω να κοιτάξεις να βρεις μια μικρούλα να χαλαρώσεις λίγο, να ξεχαστείς! Μου λες πως έχεις μείνει μόνος τόσα χρόνια για μια γυναίκα, τρελός είσαι μωρε? Οσες γυναίκες θες έχει όλη η Κρήτη, αν είναι θα σε βοηθήσω εγώ. Ήρθες μεσημεριατικα να μου τα πεις αυτά...Έλα να σου βάλω λίγο ρακί, να τελειώσει το θέμα! Από γυναίκες άλλο τίποτα, εξάδελφε! Ξέχασε τη!
-Δε θέλω ρακί. Και δε θέλω άλλη γυναίκα. Για μένα μόνο αυτή υπάρχει, Στεφανή.
Ο άντρας, όμως, δεν πίστευε στα αυτιά του. Ο δυναμικός ξάδερφος του, που έπιανε την πέτρα και την έστιβε με το ένα χέρι, να είναι δέσμιος μιας γυναίκας τόσα χρόνια! Τι στο καλό της είχε βρει, που άλλη καμιά δεν είχε! Μα τότε μια ερώτηση του γεννήθηκε...
-Ποια είναι? Την ξέρω?
Ο Μαθιος τον κοίταξε βαθιά στα μάτια μα κουβέντα δεν έβγαλε.
-Κοντα της είπες...άρα στο χωριό μένει. Και έχει και άντρα...ποια είναι μωρέ? Και τι τα λες τώρα? Τι θα κάνουμε, δηλαδή?
-Εγω θα κάνω. Θα την ελευθερώσω. Θα σηκώσω όλο το κρίμα πάνω μου, αρκεί να πάρει ανάσα εκείνη. Τη δική μου συνείδηση θα ματωσω, αρκεί να ζήσει ξανά, Στεφανή. Να μην υπάρχει μόνο...να ζει!
-Τι θα κάνεις?
Ο Μαθιος δεν απάντησε,μόνο έκανε λίγα βήματα πιο πίσω και έμεινε να κοίτα τον Στεφανή βαθιά στα μάτια. Λίγες στιγμές αργότερα, έβγαλε το όπλο του, έβγαλε την ασφάλεια και το σήκωσε στο ύψος του θώρακα του Στεφανή. Ο τελευταίος είχε παγώσει. Είχε γουρλωσει τα μάτια και κοιτούσε μια το όπλο και μια τον Μαθιο χωρίς να μπορεί να κανει ούτε μια σκέψη καθαρή.
-Η Βασιλική είναι η γυναίκα της ζωής μου, Στεφανή. Η γυναίκα που είκοσι χρόνια πριν αγάπησα και από τότε ποτέ δεν έπαψα να αγαπώ. Σε στήριξα, σε βοήθησα, σε προστάτεψα, σε κάλυψα, σε συμβούλεψα...μα μονο να την πονας ξέρεις. Και δεν της αξίζει, ρε Στεφανή...Ο,τι της κάνεις, δεν της αξίζει! Σε καμία γυναίκα, ειδικά στη Βασιλική...μόνο φως είναι και εσύ...ενα κάθαρμα που δεν θα αλλάξει ποτέ.
-Μαθιό...
-Ήθελα να ξέρεις, πριν συμβεί, ήθελα να ξερεις το γιατί.
Ο Στεφανής πήγε να κάνει ένα βήμα ενώ ετοιμαζόταν να υπερασπιστεί τον εαυτό του, μα ο Μαθιος πάτησε τη σκανδάλη και η πρώτη σφαίρα βρήκε τον Στεφανή στον θώρακα. Και μετα μια δεύτερη, μια τρίτη ακολούθησαν και στιγμές αργότερα, ο άντρας είχε πέσει κάτω με το αίμα να αναβλύζει από το σώμα του κόκκινο και άφθονο. Ο Μαθιος πήγε από πάνω του και κοιτώντας τον στα μάτια για τελευταία φορά του έριξε τις δύο τελευταίες, χαριστικες σφαίρες. Εφτά συνολικά έμαθε αργότερα πως ήταν, ο ίδιος δεν τις είχε μετρήσει. Εφτά σφαίρες στον Στεφανή, εφτά σφαίρες στη συνείδηση του. Ποτέ ξανά δε θα ήταν ο ίδιος, την είχε περάσει πια τη γραμμή...Ο,τι άλλο και αν ήταν, θα ήταν πάντα και φονιας. Ίσως πρώτα από όλα, πάνω από όλα φονιας, μα αυτό μόνο εκείνος, ο νεκρός και ο Θεός θα το ήξεραν. Ο Στεφανής είχε μάθει για την γυναίκα του και τον Μαθιο, είχε καταλάβει τι έκανε όλα αυτά τα χρόνια, τι προκαλούσε...λίγο πριν το τέλος του έμαθε το γιατί, μα ήταν πια πολυ αργά...η απόφαση είχε ήδη παρθεί.

Notes: Σχεδόν από τότε που έγινε ο φόνος ήθελα να γράψω αυτό το fic, ένα στο οποίο ο Στεφανής μάθαινε για τη Βασιλική και τον Μαθιο, μάθαινε γιατί ο τόσο στενός του φίλος, ο ξάδερφος του έγινε τελικά ο φονιάς του. Ο,τι αυτός θεωρούσε δεδομένο ό,τι υποτιμούσε και κακομεταχειριζοταν, για κάποιον άλλον ήταν τα πάντα και τελικά...αυτό ήταν και το γιατί.