One Shot Collection - Μαθιος/Βασιλική

Πάντα Μαζί.

"Τώρα δεν έχεις να φοβάσαι πράμα. Είμαι εγώ εδώ."

Μόνο για τη δύναμη του ήταν σίγουρος, αν είχε τη Βασιλική δίπλα του όλα θα τα άντεχε. Η αλήθεια ήταν,όμως, πως είχαν πέσει όλα μαζί και ένιωθε πως ίσα που τα είχε υπό έλεγχο. Σχεδίαζε να επιστρέψει την επόμενη μέρα σπίτι για να έχει τη μάνα του από κοντά, να μη χρειάζεται να τρέχει η Βασιλική στα βουνά το βράδυ μόνη, να μην αρχίσει να μιλάει ο κόσμος για την απουσία του, να μην παραξενευτει ο Νικηφόρος και να μην κινήσει και τις υποψίες της αστυνομίας. Ο φόβος της Βασιλικής, η μάνα του, ο κόσμος, η αστυνομία και τώρα και ο Νικηφόρος ήταν πολλά ακόμη και για τον ίδιο. Μα εκείνη τη στιγμή είχε τη Βασιλική στην αγκαλιά του και ήταν μόνοι στον βουνό, αυτοί και η νύχτα. Προσπάθησε να ηρεμήσει τις σκέψεις του και να εστιάσει, να βυθιστεί στις αισθήσεις του -στο πως το σώμα της ήταν κλεισμένο στο δικό του, στα χέρια της που τον αγκάλιαζαν στοργικά, στην μεθυστική μυρωδιά της, στην απαλή ανάσα της, στους έντονους χτύπους της καρδιάς της στο στήθος του που ηρεμουσαν σιγά σιγά...
Την ένιωσε να απομακρύνεται λίγο,
-Να κλείσουμε την πόρτα, κάνει περισσότερο κρύο εδώ πάνω.
-Ναι, φυσικά, κρυώνεις?
-Λίγο μόνο.
-Έλα ας ξαπλωσουμε κάτω από τα σκευάσματα, είναι ζεστά.
Ο Μαθιος έκλεισε την πόρτα και, αφού ξάπλωσαν, έφερε τη Βασιλική στην αγκαλιά του και την έσφιξε. Εκείνη χρειαζόταν τα σκεπάσματα για να ζεσταθεί, εκείνος την αγκαλιά της.
-Καλύτερα τώρα?
-Ναι, αρκετά. Έφαγες για βράδυ αυτά που σου έδωσα χτες?
-Ναι, ναι μην ανησυχείς, είμαι καλά.
-Δε φαίνεσαι τόσο καλά. Μαθιο, μην παριστάνεις πως σου είναι εύκολο όλο αυτό, δεν είναι. Ξέρω πόσο ψηλά την έχεις την Καλλιόπη, ξέρω πόσο σημαντική είναι για σένα. Και, έπειτα το  να σε διώχνουν από το σπίτι σου-
-Δεν με έδιωξε και εσύ είσαι σημαντικότερη για μένα.
-Μαθιο...με εμένα μιλάς.
-Δε σου λέω ότι είναι εύκολο...ούτε ότι δεν έχω πιεστεί αλλά δεν με νοιάζει, Βασιλική. Έχω εσένα και έχω ζήσει και την άλλη πλευρά. Είκοσι χρόνια είχα και τη μάνα μου περήφανη για τον λεβέντη της και το σπίτι μου και τη δουλειά μου, τα είχα όλα εκτός από σένα...και ήταν λες και δεν είχα τίποτα. Στο είπα και στο τηλέφωνο, δε με ενοχλούσε πριν η μοναξιά δεν τη φοβόμουν, μα τώρα που σε έχω έχουν αλλάξει πολλά. Εσένα χρειάζομαι και όλα τα υπόλοιπα θα τα διαχειριστώ. Θα πιεστω, θα δυσκολευτώ, θα πέσω αλλά θα τα καταφέρω, θα βγάλω άκρη. Μόνο δύναμη να έχω, μόνο εσένα.
-Α ρε Μαθιο...,
Η Βασιλική ανακαθησε λιγάκι και τον φίλησε απαλά στα χείλη.
-Σε αγαπώ. Και να ξέρεις ότι και εσύ είσαι η δύναμή μου. Μπορεί να φοβάμαι,γιατί φοβάμαι και,μαλιστα, πολύ αλλά κοίτα...ήρθα σε εσένα, για εσένα. Και προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ, κάνω βήματα, Μαθιό, έστω και μικρά -αν μονο δεν ήταν όλα εναντίον μας...
-Πάντα ήταν εναντίον μας, ας το δεχτούμε. Αλλά δε θα υποχωρήσουμε αυτή τη φορά, Βασιλική. Δε θα φοβηθούμε. Θα έχουμε ο ένας τον άλλον.
Η Βασιλική έγνεψε καταφατικά και ακούμπησε ξανά το κεφάλι της στο στερνό του.
-Η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. Έχεις άγχος?
-Πάντα χτυπάει δυνατά όταν είμαι μαζί σου, όχι από άγχος, από έρωτα.
Εκείνη άφησε τότε ένα φιλί στο σημείο της καρδιάς του και εκείνος χαμογέλασε και την έσφιξε περισσότερο πάνω του.
-Αύριο θα γυρίσω σπίτι. Να μην κινησουμε και υποψίες, να μη ρωτήσει και ο Νικηφόρος.
-Ναι, καλύτερα έτσι.
-Θα μιλήσω και στη μάνα μου, μην ανησυχείς τίποτα δε θα καταλάβει το παιδί.
-Το εύχομαι...αν και αν θέλει η Καλλιόπη..
-Θα φροντίσω εγώ να μη θέλει. Θα έρθουμε να τον περιμένουμε όλοι μαζί αύριο, πράμα δε θα υποψιαστεί.
-Και να μην έρχεσαι συνέχεια τώρα, έτσι? Μην μας πετύχει πουθενά μέσα στο σπίτι, στην αυλή, μη δει τίποτα.
-Θα έρχομαι, όπως και πριν. Θα είμαστε προσεκτικοί, μη τα ξαναλέμε!
-Εντάξει, εντάξει!
Ο Μαθιος την τράβηξε λίγο πιο πάνω και την φιλησε με πάθος μέχρι να χρειαστούν και οι δύο ανάσα. Ένα δεύτερο και ένα τρίτο φιλί ακολούθησαν μέχρι που και μαζί είχαν πια χαθεί στον έρωτα και στην αγάπη και στη νύχτα. Η Βασιλική είχε καταφέρει να αδειάσει επιτέλους λίγο το μυαλό της, να αφεθεί, να ηρεμήσει. Η επόμενη μέρα θα ήταν μάλλον δύσκολη, σίγουρα δύσκολη, αλλά δεν είχε έρθει ακόμη. Και το μυαλό του Μαθιού, βέβαια, είχε σταματήσει να δουλεύει για λίγο, είχε και εκείνος αφεθεί στη στιγμή. Όλη η κούραση που ένιωθε, όλο το βάρος είχαν πια εξαφανιστεί και στο σκοτάδι που τον κύκλωνε όλο και περισσότερο τις τελευταίες μέρες, η Βασιλική είχε δώσει φως.
-Θυμάσαι το πρώτο βράδυ που κοιμηθηκαμε μαζί? Είχα πει ψέμματα εγώ στους θειους μου ότι θα κοιμηθώ σε φίλη και εσύ ότι ξενυχτισες έξω...
-Πως δε το θυμάμαι...ήταν το πιο όμορφο βράδυ, το πρώτο που σε είχα στην αγκαλιά μου.
-Ξέρεις...ειχα άγχος, τότε. Νόμιζα ότι θα ήθελες να προχωρήσουμε και εγώ δεν ήμουν ακόμη έτοιμη...μόνο με αγκάλιασες, όμως, να έτσι όπως τώρα...πόσο γλυκός ο ύπνος εκείνος.
-Το είχα καταλάβει, μάτια μου. Πάντα σε ήθελα, μα μόνο αν ήσουν και εσύ έτοιμη...άλλωστε και μόνο που σε είχα δίπλα μου έφτανε για να μη θέλω να τελειώσει η νύχτα, να μη θέλω να χαράξει ο ήλιος. Όλα τα βράδια της ζωής μου θα περνουσα έτσι...όλα έτσι θέλω να τα περάσω.
Άλλο ένα απαλό φιλί ήρθε να σφραγίσει την ανάμνηση...και μετά χάθηκαν ο καθένας στις σκέψεις του και ταυτόχρονα μαζί στα ιδια μονοπάτια -πάντα μαζί.

Notes: Ήθελα λίγο παραπάνω από εκείνη τη νύχτα οπότε το έγραψα!!
Πρώτη φορά είδαμε τον Μαθιο ευάλωτο, να την έχει τόσο ανάγκη😭
Ελπίζω να σας αρεσε!💖