One Shot Collection - Μαθιος/Βασιλική

Η Δύναμή μου.

-Μην φοβάσαι, φως μου, να ξέρεις πως όσο ανασαίνω κανένας,κανένας δεν θα σε πειράξει ξανά. Δικός σου είναι και ο τελευταίος χτυπος της καρδιάς μου και θα τον θυσιαζα χωρίς δεύτερη σκέψη για την ασφάλεια σου. Εσύ είσαι η δύναμή μου, Βασιλική!
-Μη μιλάς έτσι, κανένας δε θέλω να κινδυνεύει!
-Κανένας δεν κινδυνεύει πια,αγάπη μου,ησυχασε και κοιμήσου, είχες δύσκολη μέρα.
Η Βασιλική κουρνιασε περισσότερο στην αγκαλιά του, στο ασφαλέστερο μέρος του κόσμου όλου, ανασαίνοντας το άρωμα του για να ηρεμήσει. Έτσι, σφιχτά αγκαλιασμένοι, κοιμήθηκαν για να βρεθούν ξανά, σε κάποιο όνειρο.

Το πρωί της ίδιας μέρας:

Μόλις ειχε βγει από το μπάνιο και κουμπωνε το πουκάμισο του, όταν άκουσε την πόρτα να χτυπάει, μια στιγμή πριν μπει η Καλλιόπη στο δωμάτιο.
-Τι έγινε?
-Μαθιο μου, να σου πω, να τον προσέχεις τον αδερφό σου στη δουλειά, είδες τι έπαθε! Δεν ξέρω πού τα έχει τα μυαλά του πια αυτό το κοπέλι αλλά σε παρακαλώ εσύ να έχεις το νου σου.
-Ενταξει, θα το έχω, εσύ να μην ανησυχείς, ένα ατύχημα ήταν.
-Ατύχημα που παραλίγο να του αφήσει το ένα χέρι μόνο!
-Μην ανησυχείς είπαμε! Δεν είναι και μωρό, θα του μιλήσω κιόλας, να προσέχει.
-Εσυ να τον προσέχεις, είσαι ο μεγάλος αδερφός! Τέλος πάντων, πάω τώρα, έχω αφήσει και το φαγητό στη φωτιά.
Ο Μαθιος δεν ειπε λέξη καθώς εφευγε η μάνα του. Ένιωσε μια...αγανάκτηση?Μια κούραση? Τόσα χρόνια αναλάμβανε τα πάντα στην οικογένεια, στο εργοστάσιο, στα χωράφια, είχε σε όλα το μυαλό του μήπως και κατάφερνε να μη σκέφτεται μόνο εκείνη που δεν μπορούσε να είχε, μήπως και κατάφερνε να μην καίγεται που άλλος να απολαμβάνει την ζεστασιά του χαμόγελου της, μήπως και κατάφερνε να μη φαντάζεται άλλον να την αγγίζει. Ασχολούνταν τόσο πολύ με το να είναι εντάξει οι ζωές των άλλων για να ξεχνάει πως εκείνος έχει ζωή...γιατί η ζωή του χωρίς εκείνη περισσότερο με θάνατο έμοιαζε. Μα πλέον όλα είχαν αλλάξει. Ήταν μαζί ξανά -μετά από τόσα χρόνια, έστω και κρυφά, απολαμβαναν έστω και λίγες στιγμές ευτυχίας ο ένας στα χέρια του άλλου. Πλέον, ο Μαθιος ήθελε το χώρο του περισσότερο. Φυσικά και η σχέση ήταν κρυφή, μα ήθελε να έχει χρόνο να τη βλέπει,να την αγγίζει ή έστω να ανταλλάσουν μηνύματα, να μιλούν στο τηλέφωνο. Έπιανε όλο και πιο συχνά τον εαυτό του να αφαιρείται, να χάνεται στη σκέψη της -οχι ότι πριν δεν το έκανε, μα πια δεν το απαγόρευε στον εαυτό του, αντίθετα, ένιωθε και τη Βασιλική να τον σκέφτεται. Είχε, άλλωστε, και τον Νικηφόρο να φροντίζει, να έχει στο νου του...Ήθελε τον χώρο του,λοιπόν. Δεν μπορούσε πλέον να ασχολείται και με τη δουλειά και με τον Αστέρη και με τα χωράφια και με την μάνα του τόσο πολύ. Ήδη έπρεπε να προσέχει περισσότερο ώστε να μην ανακαλύψουν τη σχέση τους...Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είχε και τον αστυνόμο και τον Μανώλη τριγύρω..οπότε όχι. Θα μιλούσε στον Αστέρη, θα τον κοιτούσε παραπάνω στη δουλειά αλλά δεν ήταν υπόθεση του να τον προσέχει λες και ήταν μωρό.
Από τις σκέψεις του τον έβγαλε ο ήχος του κινητού. Όταν είδε το όνομα της Βασιλικής να αναγράφεται στην οθόνη, χαμογέλασε και μπήκε ξανά στο μπάνιο, κλείνοντας την πόρτα για να σιγουρευτεί ότι δεν τον άκουγε κανένας.
-Ελα, Βασιλική.
-Μαθιο, έλα γρήγορα από το σπίτι, σε παρακαλώ!
Αισθάνθηκε ξαφνικά όλο του το σώμα να παίρνει φωτια και κάθε λογική σκέψη να εξαφανίζεται -η Βασιλική έτρεμε. Μιλουσε γρήγορα, ακουγόταν ταραγμένη και σίγουρα έκλαιγε.
-Ερχομαι, ήταν το μοναδικό που είπε και το έκλεισαν.
Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να πάρει το όπλο από το συρτάρι και να βεβαιωθεί πως ήταν γεμάτο -αν όντως κάποιος, οποιοσδήποτε, είχε τολμήσει να πειράξει έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της, δε θα περνούσε καθόλου,καθόλου καλά. Πήρε ξανά το κινητό στα χέρια του και τα κλειδιά του αμαξιού και έφυγε σχεδόν τρέχοντας από το σπίτι, αφήνοντας την μάνα του ξαφνιασμενη, να φωνάζει το όνομα του. Έφτασε στο σπίτι της Βασιλικής μεσα στα επόμενα λεπτά και μόλις κατέβηκε από το αμάξι την είδε να τρέχει και να πέφτει στην αγκαλιά του με όλη της τη δύναμη. Εκείνος έφερε αμέσως τα χέρια του γύρω της και την εσφιξε στο σώμα του.
-Ηρθες, ψιθύρισε με ανακούφιση η κοπέλα.
-Πάντα θα έρχομαι,το ξέρεις.
Όταν ένιωσε να τον σφίγγει περισσότερο, κατάλαβε πως δεν έπρεπε να την απομακρύνει στο ελάχιστο για να μάθει τι είχε συμβεί -η Βασιλική του χρειαζόταν να ηρεμήσει πρώτα. Έμειναν, λοιπόν, αγκαλιασμένοι για λίγο μα όσο εκείνη έβρισκε ξανά τον κανονικό ρυθμό της αναπνοής της, ο Μαθιος γέμιζε με όλο και περισσότερο θυμό και ένταση. Η Βασιλική δεν σκεφτόταν καν τον κόσμο εκείνη τη στιγμή, τον είχε έτσι αγκαλιά σχεδόν στον δρόμο, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τους δει, μα φαινόταν να μην την ένοιαζε...άρα κάτι, κάποιος όντως την είχε τρομάξει πάρα πολύ. Το μυαλό του έτρεχε σε διάφορα σενάρια και ενδεχόμενα με όλα να έχουν την ίδια κατάληξη -την σωματική ακεραιότητα του ενόχου (ή των ενόχων) να κινδυνεύει σε θανάσιμο βαθμό. Όταν εκείνη απομακρυνθηκε λίγο από την αγκαλιά του, τη σκαναρε γρήγορα με το βλέμμα του για μελανιές, κοκκινιλες, οποιοδήποτε σημάδι σωματικης βίας.
-Πονας? Σε χτυπησαν?
-Οχι,όχι καλά είμαι.
-Τι συνέβη,Βασιλική, ποιος σε πείραξε?
-Ελα,έλα μέσα να στα πω.
-Εισαι σίγουρη πως είσαι εντάξει, μήπως να καλέσουμε τον καινούργιο γιατρό?
-Οχι,είμαι καλά. Είσαι εσύ εδώ...Έλα, παμε μέσα και θα στα πω όλα.
Η Βασιλική έπιασε το χέρι του και μέχρι να πάνε μέσα δε το άφησε. Του άρεσε η αίσθηση...πλέον μπορούσαν έστω και για λίγο να το έχουν αυτό -τις μικρές κινήσεις αγάπης. Το χέρι του, όμως, τσέκαρε το όπλο, να επιβεβαιώσει πως ήταν ακόμη στη θέση του αν το χρειαζόταν, όταν το χρειαζόταν. Στιγμιαία, σκέφτηκε αυτή την αντίθεση, όχι χωρίς να ανατριχιάσει: το ένα χέρι του ήταν ζεστό στο χέρι της αγάπης του, ενώ το άλλο ακουμπούσε το κρύο όπλο του, λες και ήταν μίσος στο φως και μίσος στο σκοτάδι.
Όταν μπήκαν στο σπίτι, ανακουφιστηκε που δεν υπήρχαν σπασμένα πράγματα και, όντως, η Βασιλική, δεν είχε καμία μελάνια ούτε στο πρόσωπο, ούτε στα χέρια.
-Κάθισε και άκουσε με προσεχτικά και ψύχραιμα, Μαθιο...ψύχραιμα!
-Πες μου τι συνέβη.
-Ηρθε κάποιος από εδώ πριν.
-Ποιος? Τον ήξερες?
-Όχι. Δεν τον έχω δει ποτέ πριν. Χτύπησε την πόρτα και μόλις άνοιξα με άρπαξε και με κόλλησε στον τοίχο. Μου είπε πως επέστρεψε για δουλειά και να πω στον γιο μου και στον τραμπουκο του να μην τον πλησιάσουν ξανά γιατί θα την πληρώσω εγώ...όλοι έχουν ένα αδύναμο σημείο. Δε θα ενοχλήσει αν δεν τον ενοχλησετε...μακρυά και αγαπημένοι. Μαθιο, αυτός που χτύπησε τον Νικηφόρο ήταν, σωστά? Πες μου!
Ο Μαθιος απέναντι της, ένιωθε τα μάτια του να γυαλίζουν, ισα που την άκουγε πια, το αίμα του έβραζε. Αυτός ο αλήτης ήταν...πώς στο καλό είχε βρει τη Βασιλική? Πώς ήξερε ποτε ήταν μόνη? Που είχε βρει αυτός το θάρρος μετά από όσα έγιναν να μπει στο σπίτι της και να την απειλήσει? Λες και δε του είχε βάλει το όπλο στο κεφάλι την μοναδική φορά που βρέθηκαν...
-Μαθιό, πες μου! Σου μιλάω! Να πάρω τηλέφωνο τον Νικηφόρο, να του πω να έρθει? Αν πειράξει το παιδί? Ποιος θα τον προστατέψει, ο Μανώλης?!
Εκείνος χρειάστηκε να καταβάλλει προσπάθεια να δείχνει ψύχραιμος για να μην την αγχώσει περισσότερο.
-Οχι, Βασιλική...δε θα πάρεις το παιδί. Ο Νικηφόρος δεν χρειάζεται να μάθει τίποτα, άφησε τον, έχει πάει να ξεκινήσει την φοιτητική του ζωή, ας τον αφήσουμε λίγο ήσυχο.
-Μα Μαθιο, αυτός ο άνθρωπος-
-Αυτος ο άνθρωπος είναι δική μου δουλειά.
-Όπως ήταν και την προηγούμενη φορά?! Κοίτα τι έγινε!
-Βασιλική. Ηρέμησε. Έχεις δίκιο, κάτι δεν έκανα τόσο σωστά την προηγούμενη φορά, το μήνυμα δεν το πήρε. Θα το τακτοποιήσω, όμως.
-Οχι, Μαθιό, να πάρουμε την αστυνομία.
-Δεν υπάρχει λόγος να μπλεχτεί η αστυνομία-
-Δε θέλω να πάθεις κάτι! Ένας ψηλός, μελαχρινός, με σκούρα μάτια δεν ήταν? Νέος όπως είπες.
-Ναι.
-Και τον έκοψες να μπορεί να πειράξει αυτός εμένα?
-Μαθιό...
-Πράμα δε θα μου κάνει, να μη φοβάσαι. Το ότι τόλμησε να έρθει στο σπίτι σου και να σε απειλήσει, θα το πληρωσει και ούτε θα το ξανακάνει ποτέ, ούτε θα πειράξει τον Νικηφόρο. Έχεις τον λόγο μου.
-Τι θα του κάνεις?
-Μην ανησυχείς, τίποτα που δεν περνάει, είναι αντρικές δουλειές αυτές.
Όταν πήγε να φέρει ξανά αντίρρηση, ο Μαθιος τη σταματησε αγγίζοντας τα χείλη της με τα δάχτυλα του.
-Μη λες τίποτα. Μη φοβάσαι,αγάπη μου. Είσαι ο,τι πολυτιμότερο έχω, δε θα τον αφήσω να σε πλησιάσει ξανά. Και το παιδί, τίποτα δε θα πάθει, το ακούς? Ποτέ δε θα άφηνα να συμβεί πραμα στον Νικηφόρο, το ξέρεις. Και εγώ εύκολα δεν παθαίνω τίποτα, στα βουνά και στις κακουχίες σμιλευτηκα, ξέρω να επιβιώνω.
-Αν πάθεις κάτι...
-Πραμα,πραμα δε θα πάθω. Μείνε λιγάκι εδώ μέχρι να γυρίσω. Θες να σε πάω σπίτι μου, στη μάνα μου και στον Αστέρη, να σου κρατήσουν συντροφιά μέχρι να έρθω?
-Οχι, όχι, καλά είμαι. Θα σε περιμένω εδώ. Θα έρθεις.
-Σου είπα, πάντα θα έρχομαι. Δέκα σφαίρες να περάσουν το σώμα μου, πάλι σε εσένα, θα βρίσκω δύναμη να έρχομαι.
Η Βασιλική τον φιλησε απαλά και ο Μαθιος έφυγε.
Όταν μπήκε στο αμάξι, όμως, άφησε τον θυμό του να ξεχυθει και έφυγε κατευθείαν για Ρέθυμνο. Πήρε τηλέφωνο τον Αστερη και του είπε ότι δε θα γυρίσει απόψε σπίτι, συνέβη κάτι σημαντικό σε έναν φίλο του και θα πήγαινε να τον βρει. Κάπου μέσα του ήξερε ότι τουλάχιστον η μάνα του δε θα τον πίστευε και την επόμενη μέρα θα τον περνούσε από ανάκριση...αλλά τώρα προηγούνταν το κάθαρμα. Πήρε κάποιον που του χρωστούσε χάρη και τον έβαλε να ψάξει τον Αγη όσο εκείνος επεξεργαζοταν το τι θα έκανε όταν τον έβρισκε. Πράγματι, δύο ώρες αργότερα, ο φίλος του τον ενημέρωσε για την καινούργια διεύθυνση του Αγη. Τώρα θα μάθεις τι θα πει τραμπούκος. Φτάνοντας έξω απο το σπίτι, το βρήκε κλειστό. Περίμενε, λοιπόν, και άλλο μέχρι να επιστρέψει ο Αγης. Όταν αυτος γύρισε και αφού μπηκε μέσα,ο Μαθιος του άφησε ένα γράμμα κάτω από την πόρτα και περίμενε.
"Θα ανοίξεις οικειοθελώς, αλλιώς θα μείνω εδώ μέχρι να βγεις. Γιατί κάποια στιγμή, θα βγεις."
Άνοιξε. Και αμέσως,ο Μαθιος τον έσπρωξε με δύναμη προς τα πίσω και έκλεισε την πόρτα με δύναμη. Ο Αγης έπεσε αλλά κρατούσε ακόμη ένα όπλο στα χέρια. Σηκώθηκε παραπατωντας.
-Θα ρίξω, αλήθεια θα ρίξω, μείνε μακρυά!
-Εγω μακρυά έμεινα, εσύ έκανες το λάθος και πλησίασες ξανά την οικογένεια μου.
Ο Μαθιος έκανε αργά,σταθερά βήματα προς τον Άγη ενώ εκείνος πήγαινε όλο και πιο πίσω μέχρι που ακούμπησε σε τοίχο και κατάλαβε το λάθος των κινήσεων του.
-Επρεπε να βεβαιωθώ ότι δε θα πλησιάσεις ξανά-
-Και? Βεβαιώθηκες?, ρώτησε σαρκαστικά ο Μαθιος.
-Δε θα κάνω κακό, δε θέλω τίποτα από εσάς, μόνο να μείνετε μακρυά από μένα και τις δουλειές μου!
-Αλλιώς τι? Θα απλώσεις χερι στη Βασιλική? Εσύ κρατάς όπλο και τρεμεις! Έχεις κρατήσει ποτέ ξανά ρε? Ε? Πες έχεις ρίξει ποτέ? Γιατί δε δοκιμάζεις? Εδώ μπροστά σου ειμαι! Ρίξε!
-Τι λες?! Φύγε, θα σε σκοτώσω!
Ο Μαθιος γέλασε και ο Αγης ζαρωσε όλο και περισσότερο.
-Αντε ρε...κάντο! Τι το λες μόνο? Δε βλέπεις, δεν έχω τίποτα στα χέρια,αοπλος είμαι.
-ΦΥΓΕ!, κραυγασε ο Αγης και τότε ο Μαθιος με μια κίνηση του πήρε το όπλο από τα χέρια και τον χτύπησε στον τοίχο. Μια, δύο, τρεις μπουνιές, μέχρι που είδε αίμα στα χέρια του. Ο Αγης προσπάθησε να ανταποδοσει αλλά δεν ήταν πιο γεροδεμένος από τον Μαθιο και ο τοίχος πίσω του δεν βοηθούσε..ούτε ο φόβος του. Αντί να φοβηθεί,  ο άλλος είχε γυρίσει χειρότερος, τον προκαλούσε να τον σκοτώσει...Ήταν,όμως, σειρά του Μαθιού να μιλήσει. Κόλλησε στον τοίχο τον Αγη ενώ πίεζε το κάτω μέρος του προσώπου του με τα δάχτυλα του. Αυτή τη φορά η φωνή του ήταν σχεδόν ψιθυριστη, μα έσταζε...κίνδυνο.
-Τι νόμιζες ε? Ότι θα με φοβησεις? Ότι θα τολμούσες να αγγίξεις τη μάνα του και θα με τρομαζες? Εσύ που δεν μπορείς να κρατήσεις ούτε όπλο σταθερά? Εμένα? Τι νόμιζες ε? Ότι την  προηγούμενη φορα είδες τον χειρότερο εαυτό μου? Σου έχω νέα...ούτε καν τώρα δεν βλέπεις τον χειρότερο εαυτό μου...Εγώ παλικάρι μου, ξέρω να την πατάω την σκανδάλη και μια και δυο και όσες φορές χρειαστεί.
Αυτή τη φορά, τον χτύπησε με το γόνατο στην κοιλιά και ο Αγης έβγαλε μια κραυγή και λίγο ακόμη αίμα μα ο Μαθιος συνέχισε.
-Ολοι έχουμε μια αδυναμία ε? Αυτό λες να έκανες σήμερα, λες να βρήκες την αδυναμία μου? Η δύναμή μου είναι αυτή, Αγη. Η δύναμή μου. Και εσύ, δε θα τολμήσεις να την ξαναπλησιασεις, ούτε εκείνη, ούτε το γιο της! Θα παρακαλάς να μην ξαναβρεθούμε εμείς οι δύο...γιατί την επόμενη φορά...δε θα προλάβεις καν να μιλήσεις. Ίσα που θα προλάβεις να δεις πως δουλεύει αυτό που κρατούσες πριν.
Τον κοίταξε βαθιά στα φοβισμένα μάτια του και είπε της επόμενες λέξεις του αργά και σταθερά, υπογραμμίζοντας τη σημασία τους.
-Εγω γεννήθηκα και μεγάλωσα στα βουνά της Κρήτης, ο τόπος μου είναι το αίμα μου. Έχεις τον λόγο μου, λοιπόν, σε αυτά τα χωματα που πατάμε, πως η μέρα που θα πειράξεις, η μέρα που έστω θα επιχειρήσεις να πειράξεις την οικογένεια μου, με οποιονδήποτε τρόπο τρόπο, θα ειναι η τελευταία σου.
Τον κοιταξε για λίγο ακόμη και μετα έφυγε. Έμεινε λίγο στο αμάξι να ηρεμήσει και έβαλε μπρος για το χωριό. Στο δρόμο, σταμάτησε σε μια πηγή για να πλυθεί και να καθαρίσει τα χέρια του πριν γυρίσει στην Βασιλική. Όταν έφτασε στο σπίτι, είχε πια βραδιάσει.
-Αργησες!, είπε η γυναίκα και έπεσε στην αγκαλιά του, μόλις εκείνος μπήκε σπίτι.  Ο Μαθιος την εσφιξε στην αγκαλιά του και ανέπνευσε το άρωμα της.
-Εισαι καλά?, τον ρώτησε με ανησυχία.
-Ναι, σου είπα θα είμαι μια χαρά. Ούτε γρατζουνιά δεν έπαθα, δες!, προσπάθησε να την χαλαρώσει λίγο.
-Κάθισε στον καναπέ, να σου βάλω μήπως κάτι να φας?
-Οχι, όχι, έλα λίγο στην αγκαλιά μου. Σε βλέπω ακόμη τρομαγμένη.
-Σιγουρα δεν πείνας? δεν έφαγες!
-Βασιλική...ας πάμε να ξαπλωσουμε λίγο, είμαι λιγο κουρασμένος, μόλις σήμερα γύρισε ο Αστέρης από το νοσοκομείο.
Πήγαν στο δωμάτιο, λοιπόν, και ξάπλωσαν αγκαλιασμένοι.
-Μην φοβάσαι, φως μου, να ξέρεις πως όσο ανασαίνω κανένας,κανένας δεν θα σε πειράξει ξανά. Δικός σου είναι και ο τελευταίος χτυπος της καρδιάς μου και θα τον θυσιαζα χωρίς δεύτερη σκέψη για την ασφάλεια σου. Εσύ είσαι η δύναμή μου, Βασιλική!
-Μη μιλάς έτσι, κανένας δε θέλω να κινδυνεύει!
-Κανένας δεν κινδυνεύει πια,αγάπη μου,ησυχασε και κοιμήσου, είχαμε δύσκολη μέρα.
Η Βασιλική κουρνιασε περισσότερο στην αγκαλιά του, στο ασφαλέστερο μέρος του κόσμου όλου, ανασαίνοντας το άρωμα του για να ηρεμήσει. Έτσι, σφιχτά αγκαλιασμένοι, κοιμήθηκαν για να βρεθούν ξανά, σε κάποιο όνειρο.

Notes: Αυτό το κεφάλαιο να ξέρετε γράφτηκε και σβήστηκε πολλές φορές μέχρι να τελειώσει τελικά! Η αλήθεια είναι, όμως, πως είναι από τα αγαπημένα μου. Αφιερωμένο σε μια φίλη, τη Μαρία, η οποία το ζήτησε κιόλας -δηλαδή, ένα fic στο οποίο η Βασιλική θα κινδυνεύει από τον Αγη. Ελπίζω να σας άρεσε και ειδικότερα σε εκείνη.❤