Μην κλαις για έναν ανέντιμο (παύση-υπό επεξεργασία)

Άτιτλο κεφάλαιο 1

 Σημαντική σημείωση: Ως συγγραφέας του συγκεκριμένου βιβλίου επισημαίνω ότι δεν έχω σχέση με την αναδημοσίευση του στο teenfic και διάφορους ιστότοπους. Αν διαβάζετε δικά μου έργα σε ιστοσελίδες εκτός του Wattpad, σας πληροφορώ ότι βρίσκεστε σε παράνομη ιστοσελίδα που παραβιάζει τα πνευματικά δικαιώματα των συγγραφέων κλέβοντας τον κόπο τους και σας εκθέτει σε απειλή εισβολής κακόβουλου λογισμικού και ιών.

Εγκαταλείψτε την συγκεκριμένη ιστοσελίδα και διαβάστε τις ιστορίες μου στην εφαρμογή.

Έχετε αναλογιστεί πως μπορεί να αναθεωρήσετε όσα πιστεύατε δεδομένα, ορθά και λογικά; Αυτό ακριβώς συνέβη σε εμένα. Πιάστηκα από ένα στήριγμα, κόλλησα πάνω του, ενώθηκα μαζί του, έμαθα να το αγαπώ με την πάροδο των χρόνων, θεωρούσα πως έμαθα να ζω την τέλεια ζωή. Ξαφνικά ανακάλυψα ότι η γνώμη μου ήταν  εσφαλμένη.  Και το μετάνιωσα οικτρά και νιώθω μόνη όσο ποτέ άλλοτε, κανένας δεν μπορεί να με βοηθήσει και να μου σταθεί αφού εγώ είμαι η κακιά της υπόθεσης.

Πράγματι έτσι αισθάνομαι χωρίς καθόλου μοιρολατρία, παράπονο και υπερβολή. Θεωρώ πως έσφαλλα περισσότερο εγώ η ίδια από την αρχή. Γιατί αν είχα ακούσει τους ανθρώπους που είχα δίπλα μου και με αγαπούσαν  δεν θα είχε συμβεί τίποτα από όλα τα τραγικά επακόλουθα. 

  Τώρα περπατώ ολομόναχη στο πεζοδρόμιο της κεντρικής λεωφόρου, οι σταγόνες της ψιλής βροχής πιτσιλίζουν το παλτό μου και βρέχουν ελάχιστα το πρόσωπο μου αλλά είναι σαν να μην με αγγίζουν καν, βρίσκομαι σε τέτοια δεινή θέση και στεναχώρια που νιώθω τα πάντα γύρω μου να έχουν παγώσει και να είναι νεκρά. Δεν έχω αίσθηση του χώρου, του τόπου, του χρόνου, αδιαφορώ και δεν δίνω σημασία στους ανθρώπους που περπατούν δίπλα μου, ούτε στα μαγαζιά με τις άρτια διακοσμημένες βιτρίνες.

Και ξαφνικά σαν ο Θεός με λυπήθηκε βλέποντας την κατάσταση μου, απομάκρυνε τα σύννεφα, διέταξε να κοπάσει η βροχή και να ξεπροβάλλει ο πεντακάθαρος ουρανός. Μεμιάς η διάθεση μου αλλάζει και βλέπω τα πράγματα λίγο έστω πιο καθαρά.

Μου δημιουργείται η ανάγκη να μπω στο πρώτο κατάστημα του κέντρου που βρίσκεται στο δρόμο μου και να αγοράσω τα καλύτερα ρούχα, αντικείμενα σπιτιού, οτιδήποτε και αν είναι αυτό για τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Μόνο έτσι θα μπορέσω να τους κάνω να με συγχωρέσουν ή τουλάχιστον να με δουν πιο φιλικά, εξάλλου ίσως είναι νωρίς και παράλογο να τους ζητώ την άφεση αμαρτιών έπειτα από αυτά που έκανα και τον τρόπο που τους πλήγωσα.