Μην κλαις για έναν ανέντιμο (παύση-υπό επεξεργασία)

Άτιτλο κεφάλαιο 13

Η Κλαίρη και ο Αιμίλιος μετά τον ονειρεμένο παραμυθένιο γάμο τους είχαν έναν επίσης παραμυθένιο μήνα του μέλιτος στη γαλλική πρωτεύουσα, σε πολυτελές ξενοδοχείο με θέα τα νερά του κρυστάλλινου ποταμού και την ιστορική πόλη.

Το βράδυ της πρώτης διαμονής τους εκεί, η Κλαίρη κοίταζε τη θέα της πόλης από το παράθυρο του δωματίου του ξενοδοχείου τους και σκεφτόταν πόσο συναρπαστικά ήταν όλα όσα ζούσε και η καινούρια της ζωή μόλις ξεκινούσε. Δεν είχε δει σχεδόν τίποτα ακόμα. Ο Αιμίλιος καλοντυμένος με το μαύρο του κοστούμι, το σμόκιν αντίστοιχα και τα ακριβά παπούτσια τοποθετούσε σαμπάνια στα κολονάτα ποτήρια και ετοιμαζόταν να προσφέρει στη Κλαίρη.

Η Κλαίρη γύρισε αμέσως στη μεριά του και δέχτηκε το ποτήρι με τη σαμπάνια με ευχαρίστηση. Διψούσε και ήπιε πολλές γουλιές χαρούμενη και εντυπωσιασμένη από τη γεύση. Ο Αιμίλιος πήρε τα δύο της χέρια, μέσα στα ζεστά απαλά δικά του και της χάρισε τα αντίστοιχα φιλιά στους καρπούς.

« Σου αρέσει η σαμπάνια;» τη ρώτησε με γλυκό ενδιαφέρον.

« Πολύ, έχει μια μαγευτική γεύση αίγλης και το αφρώδες, χρυσαφί του χρώμα φανερώνει  κάτι το δοξασμένο. Αλλά δεν είναι μόνο η σαμπάνια, πολλά είναι αυτά που μου προξενούν μεγάλη εντύπωση και θετική.

Το δωμάτιο όπου θα μένουμε για κάποιο διάστημα, τα αξιοθέατα, το περιβάλλον πολυτέλειας και χλιδής... εγώ μια φτωχή πωλήτρια δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα παντρευόμουν έναν μεγαλοαστό και θα έφτανα εδώ μαζί σου σε σουίτα ξενοδοχείου στη Γαλλία».

« Δεν είσαι φτωχή πωλήτρια πια να το ξέρεις και να το εμπεδώσεις στο μυαλό σου, είσαι γυναίκα ενός καλοστεκούμενου και φημισμένου καθηγητή που αξίζει τις χαρές, τα δώρα και τις πολυτέλειες του κόσμου όλου » της επισήμανε με έντονη χαρά και σοβαρότητα μαζί.

« Σε ευχαριστώ πολύ Αιμίλιε, είσαι υπέροχος. Δεν θέλω να νομίζεις πως είμαι καμιά φιλάργυρη που σε παντρεύτηκα για τα λεφτά και τη πολυτέλεια μόνο. Επειδή με συμπόνεσες και προσφέρθηκες να μου χαρίσεις μια καλύτερη και ευνοϊκότερη ζωή, από εκείνη που ζούσα.

Για να με βοηθήσεις να σταθώ στα πόδια μου γιατί μέχρι τότε πάλευα με τους κόπους και χίλια ζόρια που δεν έφταναν ούτε για τη πραγματοποίηση των ονείρων μου, ούτε για την οικογένεια μου. Για αυτούς τους λόγους σε παντρεύτηκα ».

« Το ξέρω αγάπη μου, δεν χρειάζεται να βιάζεσαι να μου τα θυμίσεις τα έχουμε συζητήσει από καιρό». Η Κλαίρη ξαναγύρισε να ρίξει μια τελευταία ματιά στον πύργο του Άιφελ και νιώθοντας το βλέμμα του Αιμίλιου πολύ κοντά της, αλλά χωρίς να συνεχίζει να μιλά παραξενεύτηκε.