Μην κλαις για έναν ανέντιμο (παύση-υπό επεξεργασία)

Άτιτλο κεφάλαιο 5

    Μια παγωμένη ατμόσφαιρα τύλιξε τον χώρο, η Ξένια και η Ευρυδίκη αντάλλαξαν ανήσυχες και απελπισμένες ματιές μόλις κατάλαβαν το λάθος τους να ανοίξουν τη συζήτηση ακριβώς το συγκεκριμένο βράδυ το οποίο υποτίθεται ήταν το βράδυ χαράς μέχρι τώρα. Η Κλαίρη κοιτούσε μία την Ευρυδίκη μία την Ξένια και το βλέμμα της όποτε συναντούσε εκείνο της Ευρυδίκης μεταλλάσσονταν σε θυμό και πικρία. 

" Είσαι η μητέρα μου Ευρυδίκη, λέγε. Ψέματα, μου έλεγες τόσα χρόνια, ψέματα; " άρχισε να ανεβάζει το τόνο της φωνής της η κοπέλα και ο Μένιος ακούγοντας τον ανεβασμένο τόνο της σαν να διαισθάνθηκε ότι κάτι περίεργο συνέβαινε.

Σηκώθηκε από την τραπεζαρία του σαλονιού και έτρεξε αμέσως προς τη κουζίνα. Δυστυχώς το ένστικτο του επαληθεύτηκε αφού η νεαρή κοπέλα έμαθε την αλήθεια με τον πιο απρόσμενο τρόπο και τώρα όλοι θα έπρεπε να πληρώσουν τις συνέπειες με πρώτη την Ευρυδίκη.

" Ναι σου είπα ψέματα δεν είμαι η αδερφή σου αλλά η μητέρα σου. Το έκρυβα πολλά χρόνια και...δεν βρήκα το σθένος και το κουράγιο να στο πω. Λυπάμαι οικτρά και ζητώ συγγνώμη." κατάφερε να βρει το κουράγιο να πει τα πρώτα της λόγια η Ευρυδίκη.

" Οι αποθανόντες γονείς μας... είναι δικοί σου, ενώ για εμένα είναι ο παππούς και η γιαγιά τότε;" ρωτούσε η Κλαίρη μη μπορώντας να συλλάβει με το νου της τα όσα αποκαλύπτονταν.

" Ναι Κλαίρη παππούδες σου που σε αγαπούσαν και σε λάτρευαν αλλά δεν πρόλαβαν να σε χαρούν πολύ εξαιτίας του θανατηφόρου τους τροχαίου.. εσύ ήσουν μόλις τεσσάρων τότε. Εγώ είμαι η μανούλα σου. Το ξέρω πως ακούγεται ακραίο τώρα να το σκέφτεσαι και να το συλλάβει ο νους σου αλλά είναι η αλήθεια.'' ψιθυρίζει η Ευρυδίκη με τα πρώτα δάκρυα να τρέχουν από τα μάγουλα της και να μουσκεύουν τη μπλούζα της.

''Είχε αποφασίσει η Ευρυδίκη να στο πει κορίτσι μου αλλά δεν τα κατάφερνε τους τελευταίους μήνες, δεν έβρισκε το κουράγιο. Και το έμαθες τώρα εντελώς αναπάντεχα." της μίλησε τρυφερά η Ξένια. Η Κλαίρη την κοίταξε μια στιγμή αλλά δεν πολύ έδωσε σημασία στις επεξηγήσεις της και ξαναστράφηκε στην Ευρυδίκη.

" Πως τόλμησες να με κοροϊδεύεις τόσο καιρό, όσο το αναλογίζομαι τόσο περισσότερο μένω άφωνη και αηδιάζω. Και μάλιστα οι καλύτεροι σου φίλοι γνώριζαν την αλήθεια και με κορόιδευαν και αυτοί.'' κάγχασε αυστηρά.'' Δεν θέλω να σε ξαναδώ, επομένως φεύγω τώρα και δεν θα επιστρέψω στο σπίτι. Ποτέ!"  με αυτά τα λόγια η νεαρή έφυγε από το σπίτι των φίλων της μητέρας της και άρχισε να τρέχει μακριά μέσα στο μαύρο σκοτάδι της νύχτας, ελπίζοντας να μπορούσε να την καταπιεί και να μην ξανάβγαινε ποτέ.