Μην κλαις για έναν ανέντιμο (παύση-υπό επεξεργασία)

Άτιτλο κεφάλαιο 2

 Η ζωή της Κλαίρης είχε εντελώς διαφορετική πορεία, μερικά χρόνια πριν, το 1999. Νόμιζε μάλιστα πως θα ήταν προδιαγεγραμμένη και συμβατική. Εκείνη την χρονιά εργαζόταν σε μια σταθερή δουλειά ως πωλήτρια σε μαγαζί κουρτινών. Μέχρι τότε δοκιμάστηκε σε ένα σωρό δουλειές, όπως σερβίρισμα σε εστιατόριο και αποθηκάριος σε καταστήματα μιας και με το πτυχίο της διακοσμήτριας δεν κατόρθωσε ποτέ να βρει μια θέση εργασίας.

Έτσι αναγκάστηκε να προσαρμοστεί και να αναλάβει άλλων ειδών εργασίες, καθώς απ' αυτήν εξαρτιόταν η επιβίωση των μελών της οικογένειας της. Τα δύο ανίψια της ο Θάνος και η Μαρκιανή, μαθητές δημοτικού που ορφάνεψαν από γονείς σε μικρή ηλικία λόγω τροχαίου και η σαρανταεπτάχρονη αδελφή της Ευρυδίκη έμεινε άνεργη μετά το κλείσιμο του εργοστασίου όπου δούλευε.  

  Η επιμέλεια των μικρών δόθηκε στις αδερφές οι οποίες παρόλο που κλήθηκαν να αναθρέψουν δύο άτομα παραπάνω, δεν μπορούσαν να το αποφύγουν αφού ήταν οι μοναδικοί συγγενείς που απέμειναν στη ζωή για τα δύο υπέροχα μικρά ανθρωπάκια.

Το γεγονός ότι οι ίδιες οι γυναίκες έχασαν τους γονείς τους ενίσχυε τη συμπόνια τους για τα ορφανά ανίψια τους. Ορκίστηκαν και υποσχέθηκαν να κάνουν τα πάντα για το μεγάλωμα και την στοργική αγάπη των παιδιών. Η μία θα αλληλοστήριζε την άλλη άλλωστε, όπως έκαναν παλιότερα.

                   

      [....]

 Η Κλαίρη φτάνοντας στο κατάστημα με βιασύνη χαιρετήθηκε με τον προϊστάμενο της, τον δεύτερο συνεργάτη της και καταπιάστηκε αμέσως με τη δουλειά χωρίς να σηκώσει κεφάλι για τουλάχιστον μια ώρα. Το κατάστημα βρισκόταν μεταξύ δύο λεωφόρων και τακτικά  εξυπηρετούσε την πελατεία των βορείων προαστίων. Άνθρωποι κομψοί, καλοντυμένοι αλλά μερικές φορές και μικρομεσαίοι με πιο απλοϊκό ντύσιμο αντίστοιχο της τάξης τους έμπαιναν στο "Elegant curtains " προκειμένου να περιηγηθούν προτού πάρουν την τελική απόφαση για το ποια κουρτίνα θα διαλέξουν με τη βοήθεια των πρόθυμων -στη βοήθεια- εξυπηρετικών υπαλλήλων.

Ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης Στέργιος ένας ηλικιωμένος εξηνταπεντάρης με γκρίζο μουστάκι και γυαλιά φρόντισε να προμηθεύεται κουρτίνες από φίνο και αν χρειαζόταν πολυτελές ύφασμα. Έτσι επιδίωκε να προσελκύει ορισμένους πλούσιους πελάτες που δεν επιθυμούσαν να πάνε μέχρι το κέντρο της πόλης για την ιδανικότερη αγορά κουρτίνας.