Broken Love {Dutch} ✔️ #1

Hoofdstuk 28

Edward pov.
Bella word langzaam wakker. Haar ogen gaan langzaam open. Mijn familie en ik hebben besloten op de camera die in Bella's verstopt zit er niet weg te halen. We willen haar nu scherp in de gaten houden om niet weer te voorkomen dat ze ontsnapt of ergere dingen, voortaan blijft er minimaal één of twee van mijn familie hier. Die kunnen dan een oogje houden op Bella.
Het alle ergste waar nu aan denk is dat Bella misschien iets heeft gebroken of gekneusd heeft, als dat zo is moet Carlisle er naar kijken, maar wat het ergste is dat Bella ons nog niet vertrouwd. Ze is nog bang van ons en ze wilt vast niet dat Carlisle haar onderzoekt. Maar dat zal een grote klus worden alleen we weten nog niet hoe we het doen.
We moeten afwachten hoe Bella doet en zien of ze pijn heeft of geen pijn heeft. Maar soms kan je niet weten dat er iets mis is met je lichaam en kom je er te laat achter.
Ik kijk naar het scherm. Bella gaat rechtop zitten maar ik zie dat haar gezicht verkrampt en dat ze ergens pijn heeft.
"Dit gaat lastig woorden", zeg ik tegen mezelf.

Bella pov.
Ik ga rechtop zitten maar mijn gezicht verkrampt van de pijn. Ademen doet pijn maar anders stik ik dus doe ik het toch maar, maar dan rustig.
Mijn ribben doen heel erg veel pijn. Ik probeer op te staan maar zak door mijn voet. Met een harde val val ik op de grond en ik schreeuw hard van de pijn. Binnen 2 seconde staat Edward en Carlisle naast mij.
"Bella, waar heb je pijn?", zegt Edward medelevend. Ik hou mijn mond strak dicht en kruip met mijn handen naar achter, ik negeer de pijn die ik voel bij elke beweging.
"Ga weg!", zeg ik en de tranen stromen over mijn wangen. "Bella, we willen je helpen, we doen je echt niks", zegt Carlisle.
Iets in zijn stem spreekt de waarheid maar toch iets in me wil hem niet geloven.
"Wil je een aspirientje?", vraagt Edward. Ik knik en hij is al weg. Ik kijk even naar beneden en dan weer naar de deur. Edward staat daar al met een twee aspirientjes en een beker water.
"Bella, ik zet het hier neer", zegt Edward en hij zet de beker en twee aspirientjes neer op het nachtkastje naast mijn bed. Ik knik.
"Als je straks nog pijn hebt roep me maar en dan kijken we hoe we het gaan doen", zegt Edward lief.
Natuurlijk ga ik dat niet doen. Al zou ik het doen dan kunnen ze me nog makkelijk vermoorden. Hier in deze kamer voelt het toch veel veiliger dan beneden.
Opeens voelt mijn hand een stapel boeken. Ik draai rustig om en doorzoek de stapel boeken. Een van de boeken staat de naam: DE VOLTURI FAMILIE. Ik pak dat boek en draai me om. De deur is gesloten en Edward en Carlisle zijn verdwenen.
Kruipend met het boek in mijn handen ga ik naar mijn bed. Ik hou mijn tanden strak op elkaar voor de pijn die zo gaat komen. Met mijn goede voet trek ik me op en met mijn twee armen hou ik het bed vast. Ik plof op het bed en laat me achterover vallen. Ik kijk naar rechts en zie de beker met de twee aspirientje en pak één aspirientje. Ik ruik eraan en besluit toch niet hem in te nemen om te riskeren dat het giftig is.
Snel leg ik het aspirientje neer op mijn nachtkastje en pak het boek.
Ik sla de eerste bladzijde open en begin te lezen.