KOR

11

Herkese merhaba, 

Biliyorum yeni bölüm için sizi çok beklettim ama açıkçası bu kitabım beklediğim kadar ilgi görmediği için devam edip etmeme konusunda kararsız kalmıştım ama devam etmem için çok fazla talep olmaya başlayınca geri döndüm :)

Umarım yeniden ara vermeden sonuna kadar götürebilirim.

Yorumlarınız ve beğenileriniz benim için çok kıymetli.

Keyifli okumalar.

Gece

Olanlara inanamıyordum. Çok değil bundan birkaç ay önce Ateş'le böyle bir duruma geleceğimizi birisi söylese katıla katıla gülerdim ama şimdi yaşadığım anın şokuyla yüzümde oluşan aptal sırıtmayı silemiyordum. Yatağımın kenarına oturmuş bir süredir kıpırdadamadan cama doğru bakıyordum ve elim benden bağımsız olarak yavaşça dudaklarıma doğru yükseldi. Gözlerimi kapatıp Ateş'in beni öptüğü anı en başından yeniden kafamda canlandırmaya başlamıştım ki kapım çalınmadan sonuna kadar açıldı.

Yankı, "Karnım aç" diye söylenerek içeri girdi. "Annemle babam ne zaman gelecek? Haberin var mı?"

Muhteşem bir anı bozan abim onun girişiyle bir anda ayağa fırladığımı yeni fark etmiş olacak ki "Ne oldu?" diye devam etti.

"Sen kapıyı çalmayı bilmiyor musun? Ya üzerimi değiştiriyor olsaydım ne olacaktı?" diye bağırdım.

"Ama değiştirmiyorsun." Konuşurken suratında oluşan o sırıtmayı bir yumrukla silebilmeyi çok isterdim.

"Çık dışarı Yankı."

"Yiyecek bir şeyler hazırlayacağım. Sen de artık üzerindeki şu ıslak kıyafetlerden kurtul ve aşağı gel." Konuşurken bir yandan kapıya doğru yönelmişti ve tam kapının ağzında durup yeniden bana döndü ve konuşmaya devam edecekti ki ona fırsat vermeden dışarı itip kapıyı suratına kapattım.

Üzerimdeki ıslak kıyafetleri çıkartıp dolabıma doğru ilerledim ve elime geçen ilk pijama takımını çıkartıp giyindim. Odamdan çıkıp tam mutfağa yönelecektim ki fikrimi değiştirip hızla Ateş'in odasına girdim. Dolabını karıştırıp bulduğum bir eşofman üstünü alıp üzerimdeki pijamayı yeniden çıkardım ve onu giyindim. Bir anda etrafımı Ateş'in kokusu sarınca yüzümde yeniden huzurlu bir gülümseme oluştu.

Aşağı indiğimde Yankı annemle telefonda konuşuyordu ve benim geldiğimi fark edince "Annemler yoldaymış" diye fısıldadı. Başımla onu onayladım ve salona girip koltuğa yayıldım.

Bir süre sonra Yankı da yanıma yerleşip konuşmaya başladı, "Annem çok aç değilseniz bekleyin beraber yeriz diyor."

Gözümü açık televizyondan ayırmadan onu onayladım. "Beren bugün gelmiyor mu?"

Yankı, şüpheyle gözlerini kıstı. "Niye soruyorsun?"

"Her söylediğimin altında başka bir şey arama. Sordum işte."

"Gelmiyor" derken hala yüzümü inceliyordu.

"Hay Allah, annem onu gördüğüne sevinirdi aslında."

Söylediklerimde Yankı'nın kaşları havalandı ve "Yanlış mı anlıyorum yoksa sen Beren'i mi çağırmamı istiyorsun?" diye sordu.

"Kurcalamasan olmaz değil mi? Annem mutlu olurdu dedim. Keyfin bilir" diyerek yerimden kalktım. Yankı, yüzündeki şaşkın ifadeyle beni salondan çıkana kadar izledi.