Flames of the Night (Flames Series #1)

CHAPTER 27

Chapter 27

Dahil pumasok na si Klein sa trabaho niya ngayon, ako na lang mag-isa ang naiwan dito sa penthouse. Being alone, I felt so bored that I decided to clean the whole place. Hindi naman marumi ang mga gamit pero pinunasan ko pa rin ang mga iyon. When I saw where the curtains were kept, I also changed them. Siguro naman ay hindi ako pagagalitan ni Klein dahil pinakialaman ko ang penthouse niya, ‘di ba?

Since I’m already cleaning, I also thought of removing our clothes from the closet so I could donate them. I texted Klein about what I’m doing and he agreed.

Una kong inalis ang mga damit ko dahil hindi naman ‘yon ganun kadami at nilagay muna lahat ng mga ‘yon sa sahig. Isinunod ko naman ang damit ni Klein. Hindi ko nagawang alisin ang lahat ng mga damit niya dahil sobrang dami no’n. Iyong sa tingin ko lang na hindi niya na magagamit ang inalis ko.

After doing so, I asked two staff from this tower to bring some boxes with me. And after an hour of putting those clothes inside it, nagmistulang package iyon. Ayoko rin namang ipamigay ‘yon nang gano’n gano’n na lang to think na nakastock ang mga iyon sa loob ng tatlong taon kaya pinadala ko ‘yung box sa laundry shop. Ipapa-bleach ko lang para kahit papaano ay matanggal ‘yung kakaibang amoy nila.

Nang matapos ako sa ginawa ko ay pagod na pagod akong naupo sa couch. Hindi ko na rin nagawang mananghalian dahil nakatulog ako sa pagod.

Dahil marami nga iyong damit, I was informed that it may take some days to finish bleaching it. So the following days, naghanap ako ng organization kung saan ko pwedeng i-donate ‘yung mga damit. Nagpatulong din ako kay Klein. Gusto ko nga sanang sa mga bata ‘yon i-donate kaso ay hindi naman nila kasya ‘yung mga damit so ‘yung isang Catholic school na lang ang napili ko kung saan puro mga teenagers ang pinag-aaral nila.

“Maraming salamat, anak. Tiyak na matutuwa ang mga bata dahil sa ibinigay mo. Alam kong mapapakinabangan nila ang mga ‘yon lalo na kapag may mga events na gaganapin dito,” ani Sister Annette sa akin, isa sa mga nag-entertain sa akin nang makarating ako rito.

“I’m glad to hear that po,” I replied to her.

Matapos kong maglunch, bandang ala una ng tanghali nang pumunta ako rito sa paaralan. Ako lang mag-isa ang pumunta rito dahil busy si Klein. Hindi rin naman ako nagtagal sa school na ‘yon. After giving those clothes and having a short conversation with them, inihatid na nila ako palabas.

“Maraming salamat ulit, anak.”

“You’re always welcome po. If I have time, I will try to visit here again.” Nakangiti kong saad sa kanila. Hinintay pa ako ng mga itong makapasok sa kotse. Pagkasakay ko, kumaway na lang ako sa kanila saka tuluyang pinaandar iyong kotse paalis.

Kasalukuyan kong minamaniobra ang sasakyan sa kahabaan ng kalye nang ma-receive ko ang tawag ni Klein. Pinindot ko lang ‘yung accept button habang nasa daan pa rin ang paningin ko tutal ay nakaipit iyon sa phone mount malapit sa dashboard. Isa pa ay naka-connect naman siya sa stereo.

[Hon, are you still in the school?]

“Kaaalis ko lang doon.”

“Can you please drop here at the company?” Nangunot agad ang noo ko dahil sa narinig.

Hindi katulad noong nasa Germany pa kami, hindi pa ako nakakapunta sa kompanya niya rito sa Pilipinas. All I know is that from Olsen Tower, you will consume around 40 minutes to reach his car company. What made him think that I should drop there?

“Why?” tanong ko habang iniliko iyong kotse sa kanan.

[I just wanted to see you. I already missed you.] Sagot nito dahilan para matawa ako.