Flames of the Night (Flames Series #1)

CHAPTER 34

Chapter 34

“What made you so busy this past few weeks, hon?” dumungaw si Klein sa tabi ko habang kasalukuyan akong nagbobrowse ng mga news videos sa net na may kinalaman sa aksidente three years ago.

Because I was too focused on what I’m doing, I didn’t answer him and after minutes of watching, I paused the video where a guy whom Alessia mentioned was interviewed by a news reporter. What he said was the same as what she told me the last time we met.

“I need to find this guy, hon. I really need to find him,” I reiterated, sounding determined.

“Who is he?”

“He’s our key in finding the truth behind the accident.”

Klein’s attention was caught by what I said so he sat beside me and as I resumed the video, I shared with him what Alessia and I had talked about. Na itong lalaking ito ang makakasagot sa kung ano ang totoo. I somewhat agree that he looks like he had a mental illness but that won’t stop me from finding him.

“Let me handle that man.”

I faced Klein and saw his jaw tighten. Hinawakan ko ang kamay niyang nasa binti niya saka siya binigyan ng tipid na ngiti. “We have to work together for this, Klein. For the sake of our baby. If ever someone planned on the accident, I won’t let our son’s death go in vain.”

Finding that man became our endeavor the following days. I also informed the authority about my plan to re-investigate it and they agreed for as long as we found that man.

Because Klein used his connection, we found that man easily. Sa isang barung-barong siya nakatira sa may probinsya at matanda na siya. Iyong dalawang anak niya lang ang kasama niya noong pumunta kami sa bahay nila. I didn’t even know if his wife is still alive. I told his children about our plan and their reaction made me doubt everything.

“Ano pa bang gusto niyong gawin sa Itay ko? Pinagbantaan na siya noon dahil sa letseng aksidenteng ‘yan! Inilayo na namin siya Manila sa isipang hindi niyo na siya babalikan pa! Parang awa niyo naman na po, may sakit po sa utak ang Itay namin. Matanda na rin po siya kaya sana naman po ay hayaan niyong maging maayos ang buhay niya. Please.”

I faced sideways when tears streamed my face. Ramdam ko ‘yung pagmamakaawa sa tono nung babae. Nasasaktan ako para sa Tatay niya pero ginagawa ko ‘to dahil gusto kong bigyan ng hustisya ang pagkamatay ng anak ko, ni Uncle Tom na driver namin, at ng sinapit naming dalawa ni Alessia.

Sa kabila ng pagmamakaawa nito sa amin, nagmakaawa rin ako sa kanya. Naninikip man ang dibdib ko dahil naaalala ko naman ang araw na iyon pero ikinuwento ko pa rin sa kanya ang lahat at hindi ko maiwasan ang pag-agos ng luha sa pisngi ko habang isinasalaysay ko sa kanila kung anong mga pinagdaanan namin noon.

“We need your father’s help. He’s the only person who can help us. Please, nagmamakaawa ako, para lang sa hustisya sa pagkamatay ng anak ko at para na rin sa mga pamilyang naulila sa pagkawala ni Uncle Tom.” My voice broke. Habang nagmamakaawa roon sa babae, pinapatahan naman ako ni Klein.

“Paano ako makakasigurong magiging okay ang Itay kapag pumayag kaming kausapin niyo siya?”

“I can guarantee your safety. I won’t let anyone harm you. I promised you that. Gusto lang naming marinig ‘yung sasabihin ng Itay mo dahil sabi nung secretary ko ay sinabi niyang hindi aksidente ‘yung nangyari sa’min noon.” Hinawakan ko ang kamay nito’t patuloy na nagmamakaawa. “Please, let me talk to your Dad. Gusto lang naming malaman ang mga nalalaman niya sa aksidente—”

“Aksidente?” Lahat kami’y napalingon nang magsalita si Tatay. Nakaupo siya roon sa hagdan na gawa sa kawayan at mabilis siyang lumapit sa amin. “Oo, may aksidente. Sabi nung babae sa lalaki bungguin ‘yung kotse.” Pagkasabi niya no’n ay bigla siyang tumawa nang malakas. “Tago ako sa basurahan. Di nila ko kita. Tapos... Tapos sabi nung babae sa lalaki bungguin ‘yung kotse.” Iyon ang paulit-ulit niyang sinabi na parang inaalala iyong tagpong ‘yon.