When Summer Ends (Four Season Series #1)

WSE-Kabanata 35

Kabanata 35

Promise

Pain. This four-letter word couldn't really describe my feelings. It isn't just about the pain because it kills me for stabbing my already scarred heart with a sharp knife in multiple attack.

Because of what I've heard clearly, my whole system malfunctioned. I find myself mute and transfixed. I couldn't even hear my own lament. I couldn't even feel my father's warmth embrace. I couldn't even feel anything but the cosmic flames that burned my heart to melt down.

Unti-unti ako nitong tinutupok para durugin ng pinong-pino.

I couldn't imagine my real mother could do that with no hesitation. That she can easily dispose me! Her own blood!

I can't imagine what would I be like in her filthy hands! I can't imagine that those hands I'm dying to hold on, caress and feel would easily end up my innocent life, her biological daughter!

Nakakasuklam! Ang hirap-hirap paniwalaan.

If knowing about my real identity pained me. This fatal truth hidden behind it murdered me.

Ang sakit-sakit sa pusong paniwalaan ang makapanindig balahibo at nakakasindak na katotohanan.

Kahit sa pagdating namin sa Isabela at makapag-check in sa hotel ay wala akong imik. I feel like a robot. From time to time, I find myself silently crying without voice dahil para akong napipi sa nalaman at gusto pa nitong mamalagi sa aking utak. It haunted me which triggers me... causing me to burst out.

I wanted to travel back home and forget about everything I knew and just continue my present life but my father refused me.

Nandito na kami sa bayan ng aking ina at ilang kilometrong distansya mula sa kanya. I cannot cast aside. Kung sa aming pagbyahe ay puno ng kasiyahan at pananabik ang aking puso na makilala siya habang papalapit nang papalapit sa paroroonan. Ngunit sa pagtapak namin sa entrada ng Isabela at pagtuklas ng katotohanan, ang kasiyahan ko na makilala siya ay tila bumaliktad at napawi, napalitan ng kalungkutan.

Naramdaman ko ang paglubog ng kama sa pag-upo ni Papa. Maingat siyang lumapit upang ako'y aluin, marahang hinahaplos ang aking braso at tinatapik na parang pinapatahan.

"Uwi na lang tayo, Pa..."

"Ayaw mo na bang bisitahin ang mama mo? Nandito na tayo, Leigh. Hindi ba ito ang gusto mo... ang makilala ang tunay mong ina?"

Umiling ako. "Hwag na, Pa. Baka mas masakit sa akin na makita siya ng harap-harapan. Baka di ko makayanan."

Mas lumubog ang kama ng humiga si papa at niyakap ako patalikod. Hinila niya ako palapit at sinandal ang ulo ko sa braso niya. Pinalis ko ang namuong luha sa mata bago dahan-dahang nag-iba ng posisyon at tiningala ang maputing kisame.

"Ito na ang magandang pagkakataon na magkita kayo, Leigh. Sa higit na dalawampu't pitong taon mula ng paglayuin ko kayong dalawa, hindi ba oras na para magkakilala kayo ng tuluyan? Malay mo, namimiss ka pala ng mama mo... at hinihintay niya lang na magpakita ka sa kanya, anak."

Napabaling ang tingin ko sa kanya, tinitigan ng matagal.

She could easily dispose me when I was on her tomb at mabuti na lang at nandyan palagi si papa sa tabi niya para bantayan at proteksyunan kaming dalawa. Lalong-lalo na ako na anak nila. Ngayon na nasa tamang edad na ako, gugustuhin pa rin ba niya na makilala ako? Hinihintay ba niya talaga ako para magpakilala bilang panganay na anak niya?

May sarili na siyang pamilya at ayaw kong maglikha ng away kung sakali mang magpakita ako sa kanila at magpakilala. Higit pa kung hindi nila alam ang tungkol sa pagkatao ko.