Sneeuw

Hoofdstuk 6 - Sneeuwduinen

Het is een lange, vermoeiende dag geweest voor Bram en Evert. Het is hen gelukt om samen met de Landmacht het verzorgingstehuis te ontruimen. Het dak heeft het uiteindelijk gehouden en de ouderen zijn in een school in dezelfde straat ondergebracht. Daar doet de verwarming het en worden de rest van de dag activiteiten georganiseerd door personeel en buurtbewoners.

Na deze missie volbracht te hebben, zijn Bram en Evert gaan lobbyen bij hun nieuwe vrienden van het leger. Met de terreinwagens van de Landmacht is de plaats delict waar ze Fenna en Liselotte die ochtend hebben achtergelaten goed te bereiken. Ook is er materiaal aanwezig om het lichaam uit de put te halen.

Een paar mannen waren bereid Bram en Evert te helpen, maar omdat het weer verslechterde, werden ze steeds weggeroepen om rails en wegen vrij te houden, om langs huizen van hulpbehoevende mensen te gaan, en om gestrande reizigers te helpen met dekens en thee.

Nu de zon aan het ondergaan is, komt er eindelijk een einde aan de stroom noodoproepen. Code rood is net opgeheven en het sneeuwt duidelijk minder hard. Het winterweer begint bijna weer iets romantisch te krijgen.

Bram en Evert zitten in een terreinwagen van de Landmacht. Ze genieten van de tijdelijke rust en warmte na urenlang fysiek bezig te zijn geweest. In elk geval kunnen ze zeggen dat ze zich nuttig gemaakt hebben en de mensen dienstbaar geweest zijn. Maar hoe zit het met hun eigen mensen? Ze hebben de hele dag geen contact meer gehad. Dat kwam deels door de drukte, deels doordat Liselotte noch Fenna hun telefoons opnamen.

Evert is toch een beetje bezorgd. Niet omdat hij denkt dat Fenna en Liselotte hun mannetje niet kunnen staan, maar puur door de radiostilte. Normaal gesproken heeft het team de hele dag contactmomenten - ze eten samen, gaan naar een plaats delict, doen een verhoor, bellen resultaten door, komen bij elkaar voor instructies van Carla... Vandaag was er niks van dat alles. Zelfs Carla heeft niets meer van zich laten horen sinds die ochtend.

Bram hoopt vooral dat zijn vrouwelijke collega's het warm hebben kunnen houden, en dat Liselotte niet aan claustrofobie lijdt. Ze heeft toch de hele dag in die put doorgebracht, zo'n drie meter onder de grond. Het zou niks voor Bram zijn. Gelukkig is Liselotte professioneler en vermoedelijk psychisch sterker dan hij.

Evert kijkt op zijn telefoon. "Hé, heb jij ook een gemiste oproep van Menno?"

Bram fronst en haalt zijn mobiel uit zijn zak. "Menno?" Het is ongebruikelijk dat Menno direct contact met hen opneemt, alles gaat normaal gesproken via Carla.

Evert belt Menno terug.

"Evert! Ik ben blij dat je me belt. Luister, hebben jullie nog iets van Carla gehoord?" Menno's stem klinkt redelijk kalm, maar Evert kent hem al jaren en hoort de bezorgde ondertoon.

"Ze heeft ons vanmiddag gebeld met het verzoek om een verzorgingstehuis te ontruimen. Daarna zijn we de hele dag op pad geweest. Is Carla niet op het bureau, dan?"

"Ze heeft vanmiddag een bezoek gebracht aan een oud-collega die informatie had over jullie zaak. Daarna belde ze me dat ze door zou rijden naar Fenna en Liselotte. Ik probeer haar al een uur te bereiken. Ik maak me ongerust, Evert."

Bram en Evert kijken elkaar aan. Het is niks voor Carla om gaten te laten vallen in de communicatie. Ze wil zelf ten alle tijde weten waar haar rechercheurs zich bevinden. Na zijn eerste week onder Carla, had Bram opgemerkt dat ze hem beter in de gaten hield dan zijn moeder.

"Oké, Menno, we zijn zelf onderweg naar Fenna en Liselot, we gaan Carla zoeken. Welke auto heeft ze genomen?"

Menno geeft hen alle informatie die hij heeft en Evert belooft hem op de hoogte te houden.

Opeens komt de terreinwagen die voor hen rijdt tot stilstand. Jacob, de chauffeur van de wagen waar Bram en Evert in zitten, neemt radiocontact op met zijn collega.