Sneeuw

Hoofdstuk 4 - Strandvilla's

Het is al de hele dag chaos door het noodweer en Carla moet vandaag meerdere ballen in de lucht zien te houden. Ze heeft de leiding over de politieacties gekregen en haar hersens werken onafgebroken op volle toeren. Er is een coordinatiepunt ingericht op het bureau. Alleen al het schrille geluid van de telefoons is genoeg om een mens mentaal uit te putten.

Toch is Carla nog steeds scherp. Haar sociale leven heeft veel concessies moeten doen om haar carrière op dit punt te krijgen en nu ze er is, kan ze eindelijk laten zien wat ze waard is. Carla houdt van haar werk, en in dit soort situaties is ze op haar best. Ze blijft kalm en geconcentreerd, professioneel maar menselijk. Vanavond zal ze uitgeput in slaap vallen, en pas op dat moment voelt ze de vermoeidheid.

Over een half uur wordt ze afgelost door een collega. Ze zal dan eindelijk haar team kunnen bellen om te horen hoe het met de zaak staat. Het zijn eigenwijze, maar daardoor zelfstandige rechercheurs. In deze situatie is dat ideaal.

Zodra Carla afgelost is, belt ze Fenna. De telefoon gaat over, wat betekent dat Fenna in ieder geval nog bereik heeft, maar er wordt niet opgenomen. Het is tegenstrijdig - ondanks dat Fenna degene is die risicovolle stunts uithaalt, vertrouwt Carla haar het meest. Op Fenna's manier van denken valt geen peil te trekken, de anderen zijn iets voorspelbaarder. Liselotte zal altijd volgens protocol handelen en baseert zich op feiten. Evert is een goede rechercheur. Hij is een perfect product van zijn opleiding en ervaring, en Carla weet wat ze aan hem heeft. Bram is de jongste en meest onervarene van het team. Carla heeft hem zelf geselecteerd en uitgenodigd. Zijn zachtheid is precies wat haar team nodig heeft. Bovendien is Bram stabiel genoeg om zich niet gek te laten maken door Evert en Fenna en hun dominante karakters.

Carla belt Fenna nog een keer. Weer geen antwoord. Ze gaat naar haar kantoor en zet thee. De hoeveelheid koffie die ze al naar binnen heeft gewerkt, is genoeg om een week op te teren.

Ah, eindelijk - lunch. Precies wanneer Carla haar brood heeft uitgepakt, gaat haar telefoon.

"Fenna," zegt ze opgelucht, "Gaat alles goed daar? Zijn Bram en Evert al terug?"

"Ik heb niks van ze gehoord, ik neem aan dat ze nog bij dat verzorgingshuis zijn," antwoordt Fenna. "We hebben hier een kleine doorbraak gehad. Liselotte heeft de handtas van het slachtoffer gevonden en we hebben een identiteit."

Fenna stelt Carla op de hoogte van de inhoud van het handtasje. Carla noteert alles wat Fenna zegt. Normaal gesproken had Carla het lichaam laten ophalen, de ouders erbij gehaald en zo de identificatie volledig gemaakt. Nu loopt de procedure bij de eerste stap al vast. Goed, het is improviseren vandaag.

Dan het volgende punt: vastgoedproject Eilandleven. Toevallig kent Carla de initiatiefnemer. Een half jaar geleden ontmoette Carla hem, Bob Veenhuis, op een banket van de gemeente. Het was de bedoeling dat beleidsmakers en -uitvoerders elkaar zouden leren kennen. Carla had Veenhuis' aanwezigheid vreemd gevonden, en later ook vervelend, toen hij haar een strandvilla op Terschelling probeerde te verkopen. Ze had hem lachend gevraagd uit hoeveel nullen hij dacht dat een politiesalaris bestond en was weggelopen. De rest van de avond had Veenhuis haar geen blik meer waardig gegund.

Een ondernemer als Veenhuis had niks te zoeken op het gemeentebanket, maar nu dient hun ontmoeting alsnog een publiek doel. Wanneer Fenna ophangt, neemt Carla een hap van haar brood en zoekt het nummer van Veenhuis op.

"Ik bel omdat de naam van uw project Eilandleven is opgedoken in een recente zaak," legt Carla uit zodra de beleefdheden uitgewisseld zijn. "Zit er tussen de kopers van uw villa's misschien een Sofia van Wouden?"

"Dat is zeker niet het geval. Ik ken alle kopers persoonlijk en heb regelmatig contact met ze."

Veenhuis is kortaf. Het horen van zijn stem brengt de herinnering aan hem levendig terug. Veenhuis is glad - nee, hij is glibberig. Een charmeur met een rond gezicht en kille, blauwe ogen.