Sneeuw

Hoofdstuk 24 - Besluit

Voor de zoveelste keer vinden Brams ogen de klok boven het perron. Zijn trein vertrekt over een kwartier. Liselotte had er al bijna tien minuten geleden zullen zijn om hem uit te zwaaien. Misschien heeft ze zich bedacht, valt het haar te zwaar om afscheid te nemen. Of is ze onderweg gestruikeld en afgevoerd naar het ziekenhuis. Of staat ze op het verkeerde perron op hem te wachten...

Als dit een film was geweest, zou Bram niet weggaan. Dan zou hij met zijn geliefde in deze romantische stad blijven. Maar het is geen film. Bram heeft verantwoordelijkheden in Nederland. Zijn moeder, zijn schoonzusje, de rest van zijn familie, zijn werk, zijn team... hij kan hen niet in de steek laten. Hij moet terug en Liselotte blijft hier. Zo simpel ligt het.

Na hun intense kus in de benauwde ruimte van de badkamer, was Bram alleen nog naar het hotel teruggegaan om zijn spullen te halen. Daarna sliep hij bij Liselotte. Hij had een paar extra vrije dagen kunnen regelen om haar te steunen tot na de begrafenis.

Hun nieuwe manier van omgaan met elkaar voelde natuurlijk aan. Geen van beiden hebben ze geprobeerd te benoemen wat hun relatie precies inhoudt, en dat hoefde van Bram ook niet. Hij was gelukkig met het feit dat ze elke nacht samen in slaap vielen en dat haar mooie gezicht het eerste is wat hij 's ochtends zag. Dat hij haar mocht troosten als ze verdrietig was, de lieve kusjes die ze hem onverwachts gaf, en dat hij haar in zijn armen kon trekken wanneer hij behoefte had om haar even te knuffelen. Ze werkten altijd al soepel samen, voelden elkaar goed aan als vrienden, en nu Bram heeft ervaren hoe sterk hun connectie op romantisch vlak is, kan hij zich het leven zonder haar niet voorstellen. Toch is dat waar hij voorlopig voor kiest. Ook liefdesverdriet gaat over, of wordt in elk geval draaglijk. En zo niet, kan hij altijd nog op de trein stappen...

Brams ogen schieten nogmaals naar de klok. De wijzers bewegen veel te snel en langzaam tegelijk. De trein komt met een bescheiden kabaal aangereden over de rails. De deuren glijden open en het perron wordt gevuld met schoenen, jassen, koffers, tassen en geroezemoes.

Als ze niet komt, denkt Bram, zal hij deze dan laten gaan en de volgende trein nemen? Gewoon, zodat hij langer hoop kan houden dat ze nog komt? Ze heeft hem een laatste kus beloofd, en hij weigert te vertrekken zonder. Maar wat als ze niet verschijnt? Hoe lang blijft hij hier dan zitten wachten, het onvermijdelijke uitstellend?

Gisteren was de begrafenis. Het bleek dat mevrouw Téjà van de goulash al een tijd geleden met meneer Dvorák had besproken wat er na zijn dood met hem en zijn bezittingen zou gebeuren, dus er kwam weinig regelwerk op Liselottes schouders terecht. Op de dag van de begrafenis was het prachtig weer. De natuur staat in deze tijd volop in bloei. Liselotte had een korte toespraak gehouden - in het Tsjechisch, waar Bram veel bewondering voor had - en ook enkele buren namen het woord. Het geheel kwam op Bram niet zwaar en plechtig over. Er werden weinig tranen gelaten en er werd zelfs hier en daar gegrinnikt. De taaie oude mensjes leken eraan gewend te zijn dat hun woongroep steeds kleiner werd. Zij waren zo met de dood vertrouwd geraakt dat deze hen al lang geen angst meer inboezemde.

Na de afscheidsdienst verliet het kleine gezelschap de kerk. Ze gingen op weg naar het appartement van mevrouw Téjà, die ter ere van haar goede vriend en buurman iedereen op zijn lievelingsgerecht trakteerde. Toen Liselotte meehielp met de afwas, had mevrouw Téjà plotseling en met onverwachte kracht Brams pols gepakt. Hij had verschrikt opgekeken, maar er bleek niks aan de hand te zijn. Mevrouw Téjà liet hem een sieraad zien.

"Bela Dvorák," zei ze, en wachtte tot Bram knikte dat hij het begreep. Toen wees ze richting de keuken. "Liselotte." Bram begreep niet waarom mevrouw Téjà het sieraad niet gewoon zelf aan Liselotte gaf, maar hij nam het aan en stopte het in de zak van zijn jack.

Na het gezellige etentje bij mevrouw Téjà, nam Liselotte Bram mee op een wandeling. Ze verlieten de oude binnenstad en liepen de drukke Karelsbrug over. Het weer was nog altijd prachtig.