Sneeuw

Hoofdstuk 20 - Praag

"Dobrý den," groet Liselotte de oude heer wanneer ze binnenkomt. Zijn gezicht licht op wanneer hij haar ziet en hij informeert hoe het met haar gaat alvorens haar te vertellen dat ze er beeldschoon uitziet. Liselotte bukt om hem een kus op zijn wang te geven. Het maakt allemaal deel uit van hun vaste ritueel.

Liselotte hoort de complimenten aan met een glimlach. Ze heeft veel te danken aan deze man. Het kleine appartement dat hij aan haar verhuurt, is min of meer toevallig op haar pad gekomen. Na weken in hotels te hebben gewoond, was het een verademing om een persoonlijke ruimte te vinden.

De reden dat ze naar Praag is gekomen, is dat ze het altijd al eens heeft willen zien. De reden dat ze blijft, is dat er geen reden is om weg te gaan.

Toen ze aankwam met de trein, was ze zichzelf helemaal kwijt geweest. Het was winter, en haar fysieke verwondingen waren nog niet volledig genezen, maar ze wist: met de tijd zou dat vanzelf goed komen. Wat ze niet wist, en wat haar dus angstig maakte, was hoe lang het zou duren voor haar psychische wonden zouden helen. Wanneer zou ze zich weer veilig voelen? Wanneer zouden de nachtmerries over het riool ophouden? Hoe lang zou het duren voor ze kon ontspannen zonder constant alert te zijn? Kortom - hoe kon ze de controle over haar leven terugkrijgen?

De eerste week wist ze zeker dat ze de antwoorden in Praag niet zou vinden. Haar angsten werden alleen maar erger en ze kreeg zelfs heimwee naar huis, naar haar werk, naar haar collega's. Maar ze wist dat het geen zin had om terug te gaan, want thuis voelde ze zich net zo ellendig. Het lag niet aan de plek, het lag aan haar. En ze hoopte dat, door zichzelf volledig los van haar oude patronen te scheuren, haar systeem zo'n schok zou ervaren dat ze zichzelf kon resetten.

Natuurlijk werkte het niet zo simpel, maar het werkte wel. Haar eerste hotel lag vlakbij de botanische tuinen, waar het rustig was in de winter. Liselotte nam zich voor om elke dag een wandeling te maken. Ze kwam weinig mensen tegen en begon haar wandelingen uit te breiden. Na krap een week had ze het wel gezien en verhuisde naar een hotel in het nieuwe centrum, vlakbij het Wenceslasplein. Ze bezocht musea en vond sfeervolle koffietentjes waar ze graag kwam. 's Avonds liep ze een rondje om het lange plein. Soms was er wat te beluisteren of te bekijken, de kou deerde de straatmusici en -kunstenaars dan even niet. Een vaste groep zwervers genoot ook van het vermaak en nam pauze van het bedelen om met elkaar te dansen. Hun honden dansten altijd mee. Dat was de eerste keer sinds de sneeuwstorm dat Liselotte weer spontaan lachte en plezier had.

Het vreemde was dat ze geen behoefte had aan haar werk. Ze had gedacht op de hoogte te blijven van haar vakgebied door artikelen op internet te lezen, maar haar hoofd stond er totaal niet naar. Ze vulde haar dagen met het leren van de Tsjechische taal en het verkennen van de stad. Ze hield ervan om op een mooie plek te zitten, de wind door haar krullen te laten waaien, en haar gedachten de vrije loop te laten. In het begin dacht ze veel aan wat er in het Friese winterlandschap gebeurd was, maar het leek allemaal steeds langer geleden, en haar hoofd begon zich te vullen met nieuwe gedachten.

Met de laatste week van maart brak het begin van de lente aan. Er verschenen knoppen aan de bomen en krokussen en sneeuwklokjes duwden hun kopjes boven de grond in de bloemperken. Liselotte werd er vrolijk van, en ze kreeg de sterke behoefte aan een nieuw begin. De vraag was: moest ze naar een Praagse woning op zoek of was het tijd om naar huis te gaan?

Thuis had ze haar werk, alhoewel... Toen ze haar verlof voor onbepaalde tijd aangevraagd had, wist ze dat het team een nieuwe forensisch rechercheur aan zou moeten nemen voor de tijd dat ze weg was. Misschien beviel de nieuwe persoon wel beter, of besloot het team dat het vertrouwen in Liselotte permanent verloren was. Ze heeft zich van haar zwakste kant laten zien, en Liselotte zou het de anderen niet kwalijk nemen als ze hun leven niet meer in haar handen durfden te leggen. Wat als ze naar huis zou gaan en ze was haar baan en haar vrienden kwijt?