Entangled Deceptions

Chapter 39

Hindi ko alam kung saan ako kumukuha ng kakapalan ng mukha at nagawa ko pang sumama sa kanila sa ospital. 

Kinakain ako ng aking konsensya na kahit sariling laway ko ay nahihirapan akong lunukin. 

Tahimik lang akong naghihintay dito sa labas ng private room ni Monica matapos siyang ilipat mula sa ER. Wala akong lakas ng loob na humarap sa kanya. 

Sa kanila.

How could I hurt them? Hiyang-hiya ako. I couldn't even imagine how Zander would think of me. Para akong binuhusan ng nagyeyelong tubig at napagtanto ang lahat ng mga kamalian na aking nagawa.

Napaayos akong ng upo matapos makita si Andrea na lumabas ng kwarto. She silently sat beside me as I bowed my head and played with my fingers in anxiousness. 

It even took me a few moments to finally ask, "H-How are they... doing?" 

Andrea calmly gazed at me. "Huwag po kayong masyadong mag-isip, ate. Umepekto na po yung gamot at sa ngayon ay natutulog na po si ate Monica."

"H-How's Zander?"

She wasn't able to give me an answer when the doctor and Brix went out of the room consecutively. 

"Ms. Flores is now in a stable condition. Luckily, she only got minimal abrasions and bruises," Sabi ng doctor na ikinahinga ko ng maluwag. "But the impact of the accident caused her to have a second degree sprained ankle. It would approximately heal for about four to six weeks." 

Naiyuko ko ulit ang ulo sa narinig at hinawakan ng mahigpit ang aking bag. I caused too much trouble and I don't have the slightest idea on how to apologize and make up for it.

"How about the kid?" I heard Brix asked in a low voice.

"He got a mild cut and a bump on his head and is currently under observation for any possibilities of head trauma and other injuries. We'll keep you updated until we get the results of the tests we performed on him."

Natutop ko ang bibig sa narinig. 

I-I thought... It wasn't that high... or w-was it? 

I just couldn't think straight anymore. Sobrang nagsisisi ako sa aking nagawa. Dahil sa pansariling interes at inggit na naramdaman ko ay nadamay pa ang walang kamuwang-muwang na bata.

Masyado na akong nalulunod sa sariling isipan ng mapahiyaw ako sa sakit matapos akong hilahin patayo ng kung sinuman. 

Hindi ko magawang ibuka ang mga bibig at nanatiling nanlaki ang aking mga mata ng makita ang pares ng mga mata niyang nanlilisik.

"D-Dad--" Nabitawan ko ang hawak na bag matapos madapo ng aking mga kamay saking namamanhid na pisngi. Halos mawalan ako ng balanse sa lakas nito pati nalasahan ko ang sariling dugo.

"Dad! Let El explain!" Sei tried to pull dad away but he didn't even budge.

Dumaing ako sa sakit nang mahigpit niyang hinawakan ang aking panga paharap sa kanya."How dare you hurt them? You almost killed my son!"

"D-Dad..." Naiiyak kong tawag at pilit na nagmamakaawa na pakinggan niya. "I-It was an accident. I d-didn't mean to--"

"To hurt your own brother? He's a kid, Elizabeth! What were you thinking?!" He almost hit me once again but ended up pulling his hair in frustration and anger to hold himself back. 

I can't do anything but sob in regret and fright. 

Ngayon ko lang ulit nakita ng ganito kagalit si dad matapos mamatay ni mommy. Ang tanging pinagkaiba lang ay sa akin siya mismo galit. Sa laki ng kasalanan ko sa kanila ay hindi malayong saktan din ako ni dad.