ONSS1: One Night Stand With My Boss [Completed]

CHAPTER 15

WARNING!

This part contains slightly matured scenes. Read at your own risk!

You have been warned!

-------

MALAKAS NA BUMUGA ng hangin si Liam habang pinagkatitigan ang babaeng mahal niya na nakatulala na nakaupo sa kama.

Mugto ang mga mata nito at namumula pa ang mukha.

"Please, Mara. Kahit kunti. Isang subo lang nito, hindi na kita guguluhin. Just please, eat? Ilang araw kanang ganyan at wala pang kain. It's torturing me, baby. Ayaw kitang iwan sa ganyang sitwasyon.." Nagmamakaawa ang boses ni Liam at hinawakan ang dalaga gamit ang kaliwang kamay. Ang kanang kamay niya ay hawak niya ang bowl ng soup. Na hinanda ko para sa kaniya.

He tried many times to force Mara to eat baka kasi magkasakit ito dahil sa ginagawa. At totoong nag-aalala siya rito. Hindi niya kayang tingnan ang dalaga sa ganoong sitwasyon. Pero kinakaya niya kasi hindi niya pwedeng iwan ito.

Mas masasaktan ito kapag ganon.

"L-lahat naman k-kayo iiwan a-ako." Mahina at nahihirapan nitong sabi habang nasa kalawan ang tingin. May kung anong tumarak sa puso niya sa sinabi nito.

Tumulo ang luha ng dalaga.
"L-lagi kong iniisip n-non..... na kung hindi ako nagsumikap. Saan kaya ako pupulutin?" Napahikbi ito at napapikit ng mariin pagkatapos ay napahaguhol.
"K-kung hindi kaya ako nagpatuloy sa buhay non, hindi ako makakapagtapos ng pag-aaral."

"Hush, don't say that." Pagbabalewala nito sa sinabi."I will never leave you, okay? Just please eat and stand up. This will never help to ease the pain you've grip for. Your mom will never be happy if she saw you in that situation. She will be hurt if she'll see her daughter suffer because of her death. Don't you think of it?" Mahina niyang tanong dito. Umiling iling ang dalaga at agad siyang hinarap nito at iniyakap ang mga braso sa bewang. Nabasa naman ang damit niya dahil sa mga luha nito. Pero hindi niya pinansin iyon. Imbes, ay hinigpitan niya ang yakap dito at hinihimas-himas ang buhok at pilit pinapatahan.

"H-hindi ko alam, pero ang s-sakit sakit parin, Liam. Gusto ko siyang yakapin ng ganitong sandali at batiin siya ng maligayang k-kaarawan." At lumakas ang hikbi nito. "At ang tanga ko! Ang tanga ko dahil hindi ko man lang siya binisita at kinumusta sa ilang taon naming hindi pagkikita!" Napapikit ang binata at mas lalong isiniksik ang ulo ni Mara sa dibdib niya. Nasasaktan ang puso niya at hindi na niya kayang pigilan iyon. Pinalandas niya ang isang butil ng luha na kanina pa niya pinigilan.

"Nakiusap siya, Liam. Pinakiusapan niya ako na sa h-huling kaarawan ng buhay niya ay gusto niyang andun ako at gusto niya ako makita, makasama."

Suminghot ito. "Pero wala ako don! Hindi ko tinupad ang pangako ko!" At kasunod non ay umiyak siya ng umiyak.

Napapikit siya at madiin na hinalikan si Amara sa ulo na sa ganoong paraan ay mabawasan niya ang sakit na nararamdam nito.

"Don't blame yourself, Mara. Hindi mo kasalanan ang pagkawala ni Tita. She died because she can't take it anymore. And please, stop blaming yourself. It's not you fault, okay? Kahit si Tita ay sasabihin iyan sayo. She's dying the time when she tell you to come visit her. Before her birthday. But she didn't know that she will gone to this early. And it is not your fault. Wag na wag mong sisihin ang sarili mo sa pagkawala niya dahil hindi mo kasalan iyon."

Bumuga siya ng hangin. Mas hinigpitan niya ang yakap niya sa dalaga at pumikit ng mariin. Umiiyak parin ito pero mahina nalang.

"You know what? When my nanny died. I also blame myself. Because I was with her when she stopped her breath." Naramdaman niya ang pagkaluwag ng yakap ni Mara sa kaniya.