Μια Διαφορετική Ιστορία

5ο Κεφάλαιο

Έμειναν να κοιτάζουν το ματωμένο χώμα. Προσπάθησαν κάνοντας κύκλους να βρουν τον Λάμπρο αλλά μάταια κάποιος τον είχε πάρει; είχε φύγει μόνος του; Τόσα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν συμβεί. Χτένισαν όλη την περιοχή αλλά μάταια. Ο Λάμπρος πουθενά. Κοίταξαν για τελευταία φορά όλη την περιοχή και αφού ήταν σίγουροι πως δεν τους είχε δει κανείς ξεκίνησαν πάλι για το αρχοντικό του Δούκα.

Επέστρεψαν στο σπίτι με τα μούτρα μέχρι το πάτωμα όταν του είδε η Μυρσίνη προσπαθούσε να τους κλέψει έστω και μια κουβέντα τους όμως δεν τα κατάφερε. Μπήκαν μέσα στο γραφείο του ο Μελέτης φώναξε τον Σέργιο στο γραφείο και ξεκίνησαν την συζήτηση.

-Τι εννοείς δεν τον βρήκατε Μελέτη;

-Δεν ήταν εκεί Σεργιε

-Καλα τόσο άχρηστος είσαι μωρέ

-Οχι Σεργιε

-Τότε;

-Οταν πήγαμε στο μέρος που μας είπες το μόνο που βρήκαμε ήταν το χώμα μέσα στο αίμα του ξαδέρφου σου, αλλά τον ίδιο πουθενά. Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε.

Είπε ο Δούκας και κατέβασε το κεφάλι του, ανήμπορος να καταλάβει και να εξηγήσει τι είχε γίνει με τον ανιψιό του.

-Δεν γίνεται, κάτι θα μπορούμε να κάνουμε, να τον βρούμε, να του κλείσουμε το στόμα.

Κοίταζε έντονα για ώρα τον πατέρα του και κατέληξε στην φράση που ακόμη και τώρα με δυσκολία μπόρεσε να βγάλει από το στόμα του.

-Δεν γίνεται να πάω φυλακή πατέρα.

Ο Δούκας κάθησε στην καρέκλα του. Έγειρε το κορμί του μπροστά και σταύρωσε τα χέρια του, δείχνοντας και στους άλλους πως σκεφτόταν. Λίγη ώρα μετά σηκώθηκε από την καρέκλα του και είπε στον Μελέτη να τον ακολουθήσει χωρίς ερωτήσεις.

~~~~~~~~~~~~

Πήγαν πρώτα από τον στάβλο. Ο Μελέτης πήρε ένα τσουβαλι με χώμα. Πήγαν πάλι πίσω στο μέρος που είχαν βρει το αίμα του Λάμπρου και το κάλυψαν με το χώμα από το τσουβαλι. Έτσι ο Δούκας σιγουρευτηκε πώς και να ήταν ζωντανός ο Λάμπρος εάν ήθελε να τους δώσει κάποια στοιχεία θα ξεκινούσε ένα ένα να τα καταστρέφει.

Γύρισαν σπίτι μέσα στα χώματα. Ο Δούκας έστειλε τον Μελέτη σπίτι του αφού τον όρκισε να μην μιλήσει σε κανέναν για το αποψινο. Πήγε πάνω και κατευθύνθηκε στο δωμάτιο του όταν άκουσε λυγμούς από το δωμάτιο του Σεργιου. Στάθηκε λίγο στην πόρτα ακούγοντας τον, μέχρι που πήρε την απόφαση να συνεχίσει τον δρόμο του. Πήγε στην καμαρη του άλλαξε ρούχα και προσπάθησε να κλείσει τα μάτια του όσο ποιο σφιχτά μπορούσε, αρκεί να ξέχναγε ότι και αν είχε γίνει την σημερινή ημέρα.