Μια Διαφορετική Ιστορία

15ο κεφάλαιο

Κανένας τους δεν ήθελε να φύγει από την αγκαλιά του άλλου. Η Ελένη όμως νόμιζε πως πίσω από την πόρτα θα την περίμενε ο Λάμπρος με την δική του βαλίτσα στο χέρι να περιμένει ανυπόμονα την δική της για να φτάσουν στην στάση. Η Δροσω μπήκε μέσα σαν ένας μικρός σίφουνας μπαίνοντας στην αγκαλιά της Λενιως της.
- Πότε θα μου έλεγες πως θα με αφήσεις μόνη μου για να πας με τον Λάμπρο στην πόλη; Όταν θα έφτανες  και θα μου έστελνες ένα γράμμα;

-Κοριτσακι μου, τι είναι αυτά που λες η αδερφή σου δεν θα έφευγε χωρίς να σας χαιρετήσει!

Πατέρας και κόρη κοιταχτηκαν με ένα απεγνωσμένο βλέμμα λες και έλεγαν και οι δύο " το ήξερα ότι κάτι είχαμε ξεχάσει".
Τους διέκοψε το χτύπημα της πόρτα που τελικά αυτή την φορά ήταν όντως το χτύπημα του Λάμπρου. Μπήκε μέσα με ένα φωτεινό χαμόγελο το οποίο πάγωσε μόλις είδε την Δροσω χωρίς διάθεση. Όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί η μικρή ήταν η αδυναμία του. Δεν ήθελε να την βλέπει στεναχωρημένη λες και κάτι τους συνέδεε. Λες και ήταν αδέρφια. Ακριβώς αυτή ήταν η αγάπη τους, αδερφικη. Ο Λάμπρος μόλις κατάλαβε πως είχαν πρόβλημα με την μικρή έτρεξε στο πλάι της. Την πήρε στην αγκαλιά του την σήκωσε ψηλά κάνοντας την να γελάσει δυνατά μέσα στο δωμάτιο, όταν την άφησε την ρώτησε μαλακά μέσα από τα μαλλιά της που τον είχαν κατακλύσει Τι έχεις Δροσουλα μου; Ποιος σε πείραξε η αδερφή σου; Η Ελένη όσο και αν δεν μίλαγε μπορούσε ο οποιοσδήποτε να καταλάβει από το βλέμμα της πόσο συγκινημένη την βρήκε η εικόνα του Λάμπρου και την αδερφής της. Με τα μάτια της υγρά και το μυαλό της να τρέχει σε διάφορες σκέψεις δεν άκουγε όσα της έλεγαν οι υπόλοιποι. Όταν ο Λάμπρος την ταρακούνησε ελαφριά εκείνη πετάχτηκε λες και κάποιος την ξύπνησε από ένα πολύ βαθύ ύπνο.
- Τι έγινε;
- Λενιώ μου ήρθε η ώρα να φύγουμε. Άσε που πρέπει να πάμε να χαιρετήσεις και την Ασημίνα πριν πάμε στην στάση.
- Έχεις δίκιο.
Έκανε να φύγει όταν ο Λάμπρος την σταμάτησε από τον μπράτσο διακριτικά δείχνοντας της με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα την Δροσω. Πήγε να την πάρει στην αγκαλιά της όμως η Δροσω τραβήχτηκε απότομα. Πήγε προς το δωμάτιο της και πριν κλείσει την πόρτα με δύναμη πίσω της φώναξε φύγε Λενιώ, δεν θέλω να σε βλέπω. Αν και μικρή η Δροσω ήταν επαναστάτρια, φαίνεται η Λενιώ είχε κάνει αρκετά καλή δουλειά μαζί της. Η Ελένη κατευθύνθηκε στο δωμάτιο τους όμως ο Λάμπρος την σταμάτησε. Γύρισε απότομα προς το μέρος του, όταν προσπάθησε να μιλήσει εκείνη τον διέκοψε.
-Λαμπρο ξέρω ότι δεν έχουμε χρόνο αλλά δεν πρόκειται να φύγω και να αφήσω έτσι την μικρή
-Σιγα Λενιώ μου, κάτσε να μιλήσει και κανένας άλλος. Αυτό που ήθελα να κάνω είναι να σου πω να την αφήσεις
-Ειναι δυνατόν να την αφήσω Λάμπρο αποκλείεται!
-Και να πάω εγώ μέσα ήθελα να πω Ελένη, αμάν ποια, και μετά απορεί ο πατέρας σου μετά από ποιόν πήραν το πείσμα.
Ο Λάμπρος πήγε να φύγει όταν η Ελένη χώθηκε στην αγκαλιά του. Η κίνηση της τον ξάφνιασε ειδικά μπροστά στον πατέρα της, ούτε το χέρι δεν ήθελε να της πιάνει όταν ήταν άλλος μπροστά. Την έκλεισε στην αγκαλιά του και έσκυψε να την φιλήσει στα μέτωπο. Οταν το έκανε του είπε τόσο σιγά που εάν δεν ήταν δίπλα της δεν θα την άκουγε Συγνώμη καρδιά μου. Την κοίταξε με το ποιο ζεστό του βλέμμα και έφυγε γρήγορα για το δωμάτιο της Δροσως. Την είδε να κάθεται στα σκαλάκια που οδηγούσαν στο κρεβάτι των κοριτσιών. Τα μάτια της υγρά και πρησμένα, δεν ήθελε να γυρίσει να μην την δει κανένας έτσι. Δεν την ένοιαζε ποιος ήταν το μόνο που φώναξε ήταν Φύγε. Ο Λάμπρος ήξερε πως η μικρή δεν θα μίλαγε σε κανέναν άλλον πέρα από εκείνον. Την ακούμπησε στον ώμο της και εκείνη τηναχτυκε απότομα.
-Εγω είμαι Δροσω ηρέμησε
-Λάμπρο το εννοώ φύγετε, ειδικά εσύ φύγε δεν θέλω να σε βλέπω
-Ειδικα εμένα γιατί Δροσουλα μου τι σου έκανα;
-Ρωτας γιατί; Ρωτάς γιατί; Παίρνεις μακριά την αδερφή μου, την μάνα μου. Τον μόνο άνθρωπο που μας αγαπάει όλους εδώ μέσα ποιο πολύ και από τον ίδιο της τον εαυτό. Τον άνθρωπο που όταν βλέπω εφιάλτες είναι δίπλα μου, όταν πέφτω με σηκώνει και με κρατάει στην αγκαλιά της μέχρι να σταματήσω να κλαίω. Φύγε από εδώ αυτή την στιγμή και άσε με μόνη μου.
Ο Λάμπρος δεν ήξερε τι να πει, τι να κάνει. Προσπάθησε να πάει πάλι δίπλα της να την αγκαλιάσει μα η μικρή δεν δεχόταν τίποτα. Έκατσε δίπλα της και την ακούμπησε μαλακά στον ώμο με την απραξία της ο Λάμπρος βρήκε το θάρρος που ήθελε. Με μια απότομη κίνηση του την έκλεισε στην αγκαλιά του και την γαργαλουσε όπου μπορούσε την χάιδεψε στο τέλος το κεφάλι και έχοντας την ακόμη στην αγκαλιά του ξεκίνησε να της μιλάει ενώ τα δάκρυα ξεκινούσαν να υποχωρούν.
-Ακου Δροσω μου, η Ελένη θα είναι πάντα δίπλα σας ακόμη και όταν θα είναι μακριά ξέρεις γιατί; Γιατί θα είναι πάντα εδώ καρδούλα μου Είπε ενώ ακουμπήσει με την άκρη του δακτύλου του προς το μέρος της καρδιάς της. Και θέλεις να ξέρεις και ένα μυστικό; Η Ελένη σας αγαπάει πάρα πολύ και αυτό που φοβάται τώρα που θα φύγουμε είναι πως δεν θα είναι δίπλα σας. Γιατί η καρδούλα της χτυπάει πάρα πολύ γρήγορα όταν βλέπει το χαμόγελο στο πρόσωπο σου και στης Ασημίνας. Για αυτό τώρα θα πάμε έξω θα την πάρεις μια μεγάλη αγκαλιά και θα της πεις πόσο την αγαπάς.
-Αυτό που θέλει να ακούσει δηλαδή. Αχ βρε Λάμπρο ότι θέλει σε κάνει το Λενιώ.
Του έκλεισε το μάτι τον έσφιξε στην αγκαλιά της και βγήκε έξω. Έψαξε με τα μάτια της γρήγορα τον χώρο και δεν βρήκε την Ελένη γύρω της ο Λάμπρος βγήκε από το δωμάτιο και ενώ περίμενε να βρει την Δροσω κρυμμένη στην αγκαλιά της Λενιως του. Είδε τον Γιώργη να κάθεται στο τραπέζι και την Ασημίνα να μπαίνει εκείνη την ώρα μέσα στο σπίτι να μπαίνει η Ασημίνα έχοντας στην αγκαλιά της την Λενιώ. Μόλις είδε την Δροσω δίπλα στον Λάμπρο δεν ήξερε τι να κάνει περίμενε να κάνει την πρώτη κίνηση η μικρή ώμος και οι δύο είναι τόσο ξεροκέφαλες που καμία δεν έκανε την πρώτη κίνηση. Ο Λάμπρος έκανε ένα κρυφό νόημα στην Ασημινα και τότε έστειλαν με ένα απότομο σπρώξιμο τους την Ελένη και την Δροσω σε μια αγκαλιά που είχε αργήσει αρκετά. Μόλις ένιωσε η μία την άλλη τα χέρια τους σφίχτηκαν απότομα γύρω από τα σώματα των άλλων. Τα δάκρυα δεν άργησαν να έρθουν και από τις δύο.
-Συγγνωμη Δροσουλα μου συγγνώμη, συγγνώμη
-Εγω συγγνώμη Λενιώ μου ήταν μεγάλη αδικία αυτό που σου έκανα. Ξέρω πως ήμουν άδικη αλλά φοβάμαι Λενιουλα μου φοβάμαι ότι θα σε χάσω.
-Αυτό δεν θα γίνει ποτέ κοριτσάκι μου, ποτέ, θα είμαι πάντα δίπλα σου. Εντάξει;
-Μχμ  Δροσω την κράτησε ακόμη ποιο σφιχτά πάνω της, ήξερε ότι σε λίγα λεπτά θα έφευγε και δεν ήθελε να την αφήσει ήθελε να χορτάσει μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο μαζί της.