Μια Διαφορετική Ιστορία

24ο Κεφάλαιο

Η ώρα ήταν περασμένη όταν η Ελένη είχε καταφέρει να ηρεμήσει. Κοίταξε το ρολόϊ στο κομοδίνο του Λάμπρου και η αντάρα της ξάφνιασε μέχρι και την ίδια. Πετάχτηκε από το κρεβάτι του, από την αγκαλιά του, με φόρα ψάχνοντας τα παπούτσια της.
-Ωπα ωπα βρε Λενιώ τι έπαθες;
-Πρεπει να φύγω βρε Λάμπρο μου, θα τα πούμε αύριο
-Κατσε, κάτσε εγώ θα σε πάω
-Όχι Λάμπρο καλύτερα να μείνεις εδώ εσύ.
-Λενιώ δεν πρόκειται να σε αφήσω τέτοια ώρα να πας μόνη σου σπίτι
-Λάμπρο μεγάλο κορίτσι είμαι ξέρω να φυλάω τα νότα μου
-Λενιώ έλα πάμε
-Μα Λάμπρο
-Ελενη είπα θα πάμε μαζί, ΤΕΛΟΣ
Τον κοιτούσε με απορία πρώτη φορά ήταν που την ύψωσε τον τόνο της φωνής του. Ήρθε δίπλα της και την κράτησε σφιχτά από την μέση την εγυρε πάνω του και της είπε
-Δεν θέλω να σου φωνάζω, σ'αγαπάω και θέλω να είσαι καλά.
-Το ξέρω, αλλά ξέρω να προσέχω
-Και εγώ το ξέρω αλλά θέλω να είμαι σίγουρος πως είσαι εντάξει τόσο κακό είναι;
Του άφησε ένα έντονο φιλί, εγυρε και αφέθηκε στην αγκαλιά του. Εκείνος έμεινε να περιμένει την απάντηση της μα δεν τον άφησε να περιμένει για πολύ.
-Δεν είναι καρδιά μου, όμως θέλω να μου έχεις εμπιστοσύνη. Στο κάτω κάτω πρέπει να συνηθίζω να πηγαίνω μόνη μου στο σπίτι, στα χωράφια, στο χωριό
-Γιατί να συνηθίσεις θα έρχομαι εγώ, να πηγαίνουμε μαζί παντού
-Όχι, δεν θα έρχεσαι, φεύγεις αύριο το ξέχασες και ποιος ξέρει πότε θα ξανά βρεθούμε
-Ωπα, διακρίνω μια μικρή γκρίνια; Είπε και έκλεισε στα χέρια του το πρόσωπο της.
-Όχι δεν διακρίνεις μια γκρίνια, διακρίνεις μια θλίψη, μια ζήλια όπως θέλεις πες το. Δεν θέλω να ξανά φύγεις, ΜΕΙΝΕ
-Ε ε ε Λενιώ, ξέρεις τι σημαίνει αυτό για εμένα. Τι θα κάνεις τώρα θα με βάλεις να διαλέξω; Ή εσένα ή η δουλειά των ονείρων μου;
-Ναι διάλεξε ή εγώ ή "η δουλειά των ονείρων σου"
-Πως μπορείς να το λες εσύ αυτό; Που ξέρεις τι έχω τραβήξει όχι μόνο εγώ αλλά και η οικογένεια μου για να καταφέρω να σπουδάσω, να γίνω δάσκαλος
-Και; Ξέρεις τι έχω τραβήξει εγώ; Που κάθομαι να σε περιμένω κάθε τόσο; Που μένω πίσω περιμένοντας εσένα;
-Ναι Λενιώ αλλά εσύ έχεις την οικογένεια σου εδώ τις αδερφές σου, τον πατέρα σου, εγώ τι έχω εκεί; Κανέναν, είμαι μόνος μου να κοιτάζω τα γράμματα σας περιμένοντας να περάσει ο καιρός για να έρθω πίσω σε εσάς.
-Λάμπρο
-Όχι Ελένη, τωρα θα με ακούσεις, δουλεύω και διαβάζω σχεδόν όλες τις ημέρες του χρόνου για να μην επιβαρύνω την οικογένεια μου και για να έχω χρήματα στην άκρη για, για
-Για; Ποιο πράγμα; Έλα πες το; Για τις άλλες που βλέπεις όλη την ημέρα στην Αθήνα και γυαλίζει το μάτι σου;
-Για εμάς Ελένη, για να πάρουμε το σπίτι που πάντα θέλαμε, να ζήσουμε την ζωή που πάντα ονειρευοσουν, να ταξιδέψουμε να μάθουμε τον κόσμο όπως ονειρευόμουν εγώ.
-Λάμπρο φτάνει
-Όχι εσύ φτάνει, αν θεωρείς ότι κουράστηκες και ότι δεν αντέχεις άλλο να ζούμε έτσι το καταλαβαίνω
-Λάμπρο
Πήγε να τον διακόψει με τα μάτια της να ξεκινούν να θολώνουν την όραση της, προσπαθώντας να συγκρατήσει τον εαυτό της.
-Ελενη εάν δεν θέλεις άλλο
-Λάμπρο, θέλω να είμαστε μαζί και θα περιμένω όσο χρειαστεί αλλά άσε με κι εμένα να ξεσπάσω
Η απόσταση μεταξύ τους μειώθηκε την έκρυψε στην αγκαλιά του προσπαθώντας να μην ξεχάσει το άρωμα της, να μείνει πάνω στα ρούχα του και να κοιμηθεί το βράδυ με αυτά για να την δει στα όνειρα του. Αν και ήξερε πως πάντα θα την έβλεπε ένα την νεράιδα του παραμυθιού στα όμορφα όνειρα του. Τον απομάκρυνε λίγο από κοντά της και του είπε πως είχε έρθει η ώρα να φύγουν, μαζί.