" Evert je hoeft toch niet naar huis te gaan zo iets doe je nooit" " Wat maakt het jou nou uit, je hebt me net toch afgewezen en weet je ik had het gewoon nooit moeten zeggen" " Nee, het is juist goed dat je het gezegt hebt" " Hoezo?"
" Omdat ik om je geef.." Evert kijkt me verbaasd aan en loopt of me af, zijn hoofd komt dichter naar mij toe. " Evert, ik geef om je als vrienden!" Ik weer hem af. " Sorry, als ik je een verkeerde indruk heb gegeven Evert" " Dat deed je inderdaad ja, in het ziekenhuis en net zelfs" " Sorry Evert.." " Nee Fen, volgensmij weet je zelfs niet eens wat je voelt je zoekt het maar uit, ik hoef je niet meer te zien!" Hij maakt zijn deur open loopt naar binnen en gooit de deur met een klap dicht.
Ik stap mijn auto weer in en rij terug naar het bureau. Zou Evert gelijk hebben, weet ik zelf niet eens wat ik voel. Ik was wel super blij dat Evert in het ziekenhuis was, dat kusje op mijn voorhoofd ik vond het fijn, misschien houd ik mijn gevoelens wel tegen omdat het gewoon niet kan tussen ons, we zijn collega's en we mochten elkaar nooit..
Als ik op het bureau aan kom, staat iedereen bij elkaar. Ze kijken me aan, " Wat is er nou allemaal aan de hand" Vraagt Carla. " Ik weet niet of ik dat zomaar kan zeggen, dat is niet leuk voor Evert" " En toch doe je dat maar, want hij is nu weg en wij willen weten waarom" " Moet dat met iedereen er bij?" " We kennen elkaar goed genoeg" Zegt Menno. Ik twijfel.. " Kom op Fenna, we kunnen hem misschien wel helpen" zegt Bram. " Oke, Evert vertelde me dat hij verliefd op me is, ik heb hem afgewezen, hij ging naar huis en ik ging hem achterna, hij probeerde me te zoenen. Hij zei dat ik hem verkeerde indruk gegeven heb in het ziekenhuis, en misschien klopt dat wel. Maar hij wil me niet meer zien" " Wauw, Evert verliefd op jou, dat had ik niet verwacht" zegt Menno. " Maar Fenna, weet je zeker dat je ook niet verliefd bent op Evert?" Vraagt Carla. Ik kijk voor me uit " Fenna?" " Ik weet het niet" " Maar betekent het van Evert dat hij ook niet meer werken?" " Ik weet het allemaal niet meer" en ik barst in huilen uit. " He Fenna rustig aan misschien moet je naar huis gaan" zegt Simone. " Mag dat Carla?" " Ja, we redden het wel hier" " Misschien kunnen Liselotte en ik vanavond even langskomen als je dat wilt" " Ja, dat is fijn, tot vanavond"
Ik loop naar mijn auto, fijn eventjes rust, maar echt blij ben ik niet, ik had gehoopt dat deze dag anders was verlopen.
