✖
'' Her yaktığım sigara sensin; izmarit olup yere düşen,ayaklar altında ezilen ise ben. ''
✖
Bazen kurtulmak yerine batmayı seçeriz. Daha derine,daha fazla acıya...Bir nedenle başlayan sorular hayatımızdan cevap bulamayarak bedene işler. İşte bu d...
Hep böyle düşündüğümüz olmuştur değil mi? Hep kendimizin bu dünyadaki yerimizi sormuşsunuzdur.Adlandıramadığınız duygular,düşündüğünüz şeyler vardır ama ne düşündüğünüzü bilmediğiniz olaylar.
O kadar düşüncelerle boğulursunuz ki durduk yere ağlamaya başlarsınız,hissedemez olursunuz,konuşamazsınız.Bağırmak istersiniz, sabaha kadar bağırmak,sesiniz kısılana kadar bağırmak,tükenene kadar bağırmak.
Ne çok isteriz aslında.
Hayat hiç sizliğin kıyısında kaybolmuş bir umut parçası.
Tüm o tükenene kadar bağırmak,yok olmak,ne düşündüğünü bilmeden düşünmek,ne hissedeceğini bilmeden hareket etmek.Bunları kimseye gösterememek.En büyük kaybımız.Hep insanlara karşı güçlü durmak isteriz,hep ben buradayım diye göstermek isteriz.Sadece sahte de olsa bir gülüşle bunları hallede biliriz.
Sizden başka kimse anlamaz gülüşünüzün sahteliğini.Kimse duymaz çığlık atan ruhunuzun sesini,kimse bakmaz vücudunuzda ki kanaması duran ama iz bırakan yara izlerini.Kimse umursamaz sizi.Siz kendiniz için yaşarsınız.
Bir iş sahibi olursunuz kendiniz için,kendi çıkarlarınız için.Yaşamaya devam edersiniz,yaşamayı sevdiğiniz için.Ya da ölmek istersiniz yine kendiniz için.Hayata artık tutunamadığınız,dışlandığınız için.Ölmek kaçış değildir kovalamacadır.
Hep peşinizdedir aslında.Nefesini ensenizde hissedebilirsiniz.Sesini duya bilirsiniz.
Düşmanınızın nefesi,güvendiğiniz insanların sesiyle birleşir.Bencil olun.Hep olmasanız bile.Acımayın,acınacak durumuna gelirsiniz.
Bende kaçıyorum.Yüzümde Maskem ile boşluğa hızla koşuyorum.Kendime zarar veriyorum,yavaş yavaş ölüyorum,yok olacağımı biliyorum.
Karanlık bir odada otururken sadece kendimi dinliyorum.Etraftaki sesleri duymuyorum.Ruhuma odaklanıyorum.İşte tam o zaman ruhumun çığılığı dudaklarımdan çıkıyor.Sessizce.Kimse duymamalı.Zayıf görünmemeliyim.
Çünkü ben Maskeyim.Kafes dövüşlerinin bir numaralı kız dövüşçüsü.Binlerce maskesi olan Bulutum ben.Her saat,her dakika,her saniye.Yeri belli olmadan,zamanı belli olmadan maskelerimi takıyorum ben.Kimseye hissettirmeden,usulca.
Çığlıklar benim müziğim,yumruklar benim notalarım oluyor.Kan ise perdem oluyor.Oyun bitiyor ve perdeler kapanıyor.
Maske yüzden düşüyor, Bulut sahneye çıkıyor.Kapanmış kanlı perdelerin ardından,kendi çığlığını kendi duyduğu yerden.
Sessiz olun.Havayı koklayın,zehri içinize çekin.Sonra usulca bırakın.İşte bu son nefes alışınızdı.Bundan sonrası olaylar,dövüşler,kovalamaca.
Sigara arkadaşınız,zehiri derdiniz,dumanı umudunuz.Kan,sıcak kan ise...Kan sizin benliğiniz olsun.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
