The She Detective (Complete)

Chapter 1

📁Case File 1:
Cecilia

The room was silent and only the ticktocks of the clock was heard. In front of me ay ang nakaupong isang babaeng nakasuot ng hood. I just stared at her as she roamed her eyes around the spacious room. Hindi siya nagsalita, kitang-kita ko din sa kaniyang labi ang panginginig.

Is she scared? Maybe.

Is she in panic? Maybe.

Nang bumaba ang kaniyang mga mata sa kin ay ginawaran ko siya ng isang matamis na ngiti. Hinawakan ko ang aking bangs.

This woman has troubles in her life that I could not think of for the moment. I was still busy in an on-going case tapos may bago na naman. Hindi ba talaga titigil ang krimen sa mundo?

Well, if that happens then I will not be a detective anymore.

"Do you have something to tell me for now?" tanong ko sa dalaga habang nilalaro ng aking mga kamay ang gilid ng fedora.

She looked at me with her puzzled eyes. There's a lot of questions clouding in her head. Tinanong ko siya sapagkat nakita ko ang panginginig ng kaniyang labi at ang pangangatal ng kaniyang mga kamay na tila bang atat na atat na siyang magsalita.

I am not an expert when it comes to reading people but I know very well who's in trouble in just one look. I seek things accordding to the desires of my mind. Hindi ko sinusunod ang aking puso because our hearts are a stupid little mind controllers.

This might be the reason why I chose to become a police officer in the first place and married a person in a convenient agreement.

Now, back to the real scene and stop this drama in my head.

Tumikhim ang babae, "M-Magsisimula na ba tayo?"

"Do you want to o hintayin muna natin ang kape?" I asked her in a calm voice.

Bumaba ang kaniyang mga balikat, "Hintayin lang muna natin ang kape."

"What worries you so much, darling? Mukhang kanina ka pa hindi mapakali, ah?" sabi ko sa babae habang nilingon ang batang may dalang isang tray ng mga pagkain at kape na kakapasok pa lamang sa pintuan.

The kid frowned at me, "Sorry kung natagalan, Mama Agatha and Missy. Nahirapan akong kumuha ng gatas sa ibabaw ng cabinet." nakangiting sabi pa nito.

I sighed, "Canon, come here, baby." tugon ko nito habang pinikpik ang espasyo sa upuan.

"Yes, mama Agatha. And do not call me 'baby'. Hindi na ako bata, mama."

Nilapag ng maayos ni Canon ang tray ng pagkain sa center table saka umupo sa aking tabi. Sinundan siya ng tingin ng dalagang nasa aming harapan habang may ngiti itong nakakapagsabing nakaginhawa na siya ng maayos.

Canon Entomino is not my son by blood, but I adopted him. Palagi kong dinala ang batang ito tuwing may mga kaso akong iniimbestigahan sapagkat isa siya sa mga rason kung bakit nasusulbad ko ito. He just not notice things but he also calms the victims and makes the culprit panic.

This kid is one of a kind. Ganito pa siya ka bata kung magsalita but I trained to act like an adult and decide like one. Tawagin mo kong masamang ina dahil sa ginawa ko sa kaniya but its for the best naman.

"Ang cute mo..."komento ng dalaga, "Ilang taon na siya, Miss A?"

Ngumiti ako.

I told you. He calms the pani attacks of the victims. I looked down at Canon na tumingala sa kin na para bang humingi siya ng permiso para ibigay ang kaniyang sagot. I raised an eyebrow.