Dip Into Memories

18

2 years have passed.

Sa loob ng dalawang taon na iyon sinubukan kong burahin lahat ng poot, hinanakit, at sama ng loob.

It doesn't work at all. Pakiramdam ko ay nasayang lang lahat ng oras ko sa pagtyatyaga na kalimutan lahat iyon.

Every fucking night I'm crying thinking how misserable my life is kung wala dito si mama. Kahit galit na galit ako dahil tinanggap nya ang bata, sya lang ang tumagal sa tabi ko. Sinasamahan nya ako lagi, pinapayuhan. I owe her everything. She's the best mom. My best mom.

Sya ang nag-iintindi kay Jillian nung mga panahong ayaw ko tingnan at hawakan manlang ang bata. Hindi na ako magtataka kung si mama ang kikilalanin nyang ina, while me? Parang wala lang, mukang baliw na nagmumukmok araw-araw.

The past really bring me a lot of trauma and I can't get off of it. I just can't. Ilang beses ko namang sinubukan pero laging palpak.

It's Jillian's 2nd birthday. I'm driving on my way to the nearest shop I know. Ako ang nagsabi kay mama na ako muna ang mamimili para sa mga gagamitin ni Jillian, at some part anak ko parin naman sya at deserve nya ang atensyon ko. Ang tanga ko naman kung pagdadamutan ko sya sa lahat ng bagay. Hindi ko lang talaga maintindihan ang sarili ko, hindi ko mapigilang hindi mag overthink.

Mabigat ang paghinga kong hinampas ang manibela dahil biglang nag red ang ilaw ng traffic light. Napansin ko namang nakatitig sa akin si Jillian mula sa tabi ko. Walang nagsasalita sa aming dalawa. I just gave him an assuring smile.

Muntikan na! Buti nalang at natauhan ako, if not?  well baka kulang pang bayad ang buhay ko sa sasakyan na muntik ko ng magasgasan.

What the hell is happening Chaeya, Am'I dumb? Shit I can't take it anymore.

Nagmamadali kong pinaandar ang sasakyan ng marinig ang nakakabinging busina ng mga sasakyan na nasa likuran ko. Nakahinga lang ako ng maluwag ng maipark ang sasakyan sa parking lot ng shop.

I didn't know this would be so hard as this. Kulang nalang ata ay yung babae na nagbabantay dito ang papiliin ko ng mga gamit na kailangan ko. Isang malaking kahihiyan nanaman. Pansin ko pa ang ibang tao na napapatingin sa akin.

Okay, I hate this.

Bumili ako ng malaking C2 at isang sandwich para may makain kami pagkabalik sa sasakyan. Sana gutom lang lahat ng ito para maging okay din lahat pagkakain ko.

Tumingin ako sa cake na napili ko. Superman ang theme niyon. It's his favorite hero, nung mga oras na sinubukan ko syang tanungin kung sinong paborito nyang hero sinabi nya na yung daddy daw nya. As if he knows something about his dad.

Iniiwasan namin ni mama na mag bukas ng topic tungkol kay Cillian, lets just say he's not existing in Jillian's life. I know it will sound so selfish.

Malalaman din naman nya ang lahat pagdating ng oras.

Pinilit kong maging normal habang pauwi, pinilit kong kalimutan lahat ng iniisip ko pamula kanina. Gusto ko na kahit ngayong araw na ito, maibaling ko sa anak ko ang atensyon na kailangan nya.

Sumilip ako sa side mirror ng sasakyan ng marining ang sunod-sunod na pagbusina ng  isang truck at isa-isang nagtabihan ang mga sasakyan na nasa likod ko.

I can't help but to panick.

What is that?

Patuloy ako sa pagsilip sa likod ng makitang malapit na sya sa sasakyan ko. Malinis na ang kalsada sa likod dahil tumabi lahat, maging ang mga nasa harapan ko ay lumalayo na ang agwat sa akin sa bilis ng kanilang patakbo.

Nagsimula na ring maglandas ang mga luha ko dahil sa takot. Binilisan ko ang takbo at palingon-lingon para humanap ng matatabihan pero huli na, ramdam ko ang bawat paglubog ng bubog sa balat ko mula sa nabasag sa salamin. I started coughing when the smoke fullfill the car. Tumulo ang luha ko ng makita ang lagay ni Jillian, hindi sya naipit pero natalsikan sya ng ilang bubog at paniguradong masakit iyon. I heared him cry na lalong nagpadurog sa puso ko.