W rytmie miłości tom 1

Rozdział 22

Palce powoli sunęły po skórze ramienia, by z każdym ruchem podążyć ku łopatce i kręgosłupowi. Ich właściciel doskonale wiedział, że odbiorca tych drobnych pieszczot to lubi, mimo że nie chciał się do tego przyznać. W miejscu, gdzie znajdował się tatuaż, skóra była inna w dotyku, ale nie mniej przyjemna. Najchętniej to nie odsuwałby ręki od badania każdego skrawka. Niestety nie mógł tu być wiecznie.

— Muszę się zaraz zbierać — szepnął Christopher.

Tobias, który do tej pory miał przymknięte oczy, otworzył je i spojrzał na ciemnoskórego chłopaka. Od dwóch tygodni często znajdowali się w takiej właśnie sytuacji. Ten sam pokój w motelu. On leżący na brzuchu, a Chris na boku, którego dłoń głaskała go po plecach. Mógłby przyzwyczaić się do tego. Do obecności chłopaka przy nim i spotkań. Niby miał to być tylko seks, a dość często rozmawiali odkrywając się przed tą drugą osobą. Nicholls miał coś w sobie, że nie tylko chciało się spędzać przy jego boku czas, toi z łatwością wyznawało mu się grzechy.

— Wiesz, że wyglądasz na takiego, który wzbudza zaufanie i człowiek ma ochotę opowiedzieć o swoich grzechach?

Chris pochylił się i ucałował ramię chłopaka, po czym zapytał:

— W takim razie wyznasz mi swoje grzechy?

— Chciałbyś.

— Może chciałbym wiedzieć jaki byłeś mając piętnaście lat, mniej. Opowiedziałeś mi o ojcu, który nie okazał się ojcem takim jakim powinien być. Zawsze uważałem, że spłodzenie dziecka nie czyni rodzicem, tylko to jacy jesteśmy dla dzieci — mówił Chris, nie przestając dotykać Tobiasa. — Opowiedziałeś o mamie Olivera, ale tak naprawdę nie wiem nic o tobie. Chciałbym wiedzieć jak sobie radziliście, kiedy zamieszkaliście z babcią. Wspomniałeś, że była głucha, ale mówiła. W sumie, w ciągu dwóch lat wasze życie toczyło się w wielu zawirowaniach.

— Można tak powiedzieć. Co do babci, straciła słuch mając trzydzieści lat, także umiała mówić tak jak my słyszący. Dla niej nauczyliśmy się z Olim języka migowego. Jak sobie radziliśmy, jaki byłem, to już na inne spotkanie. — Tobias podniósł się z łóżka. — Ale było źle. Mając szesnaście lat i mniej przeżyliśmy więcej niż niejeden człowiek przez całe życie. Ja... byłem kimś kogo nie chciałbyś znać — dodał, a potem nagi podszedł do drzwi łazienki i obejrzał się na Christophera. — Może kiedyś ci opowiem, ale przeze mnie cierpieli ludzie. Dzisiaj to wiem. Wtedy patrzyłem tylko na to byśmy mieli co jeść.

— Nie jestem taki łagodny, delikatny i strachliwy jak sądzisz, Tobiasie. Ciocia, z którą teraz mieszkacie nie mogła wam pomóc? — Chris nie rozumiał tego wszystkiego. Przecież teraz obu braciom jest dobrze.

— To jest ciocia Oliviera. Siostra jego mamy. Nie moja. Cud, że wzięła mnie do siebie i wyprowadziła na ludzi. Ona próbowała, ale... To też długa historia. Idę wziąć prysznic i wracam do domu.

Chris już nie zmuszał chłopaka do rozmowy. Wyczuwał, że naciskając tylko zrazi tym Tobiasa do siebie. Niby nie powinno go to obchodzić. Niby łączył ich tylko seks, ale w jakiś nieznany sobie sposób nie chciał odsunąć go od siebie. Westchnął tylko i uznał, że poczeka aż chłopak sam wszystko mu opowie.

Tymczasem Grant po tym jak zamknął drzwi łazienki, oparł się o nie i przymknął oczy. Mógłby z łatwością opowiedzieć Nichollsowi o swojej przeszłości, o kradzieżach jakich dokonywał, o osobach z jakimi miał kontakt, ale bał, że zniechęci chłopaka do siebie. Jakoś tak nie chciał tego robić. Na tę chwilę nie miał pojęcia dlaczego.

*

Grant wrócił do domu, kiedy wieczór już dobiegał końca. Nad miasto nadciągnęła noc i niczym cień powoli okrywała każdą część Adincton. Przenikliwy chłód wdarł się pod bluzę Tobiasa, kiedy przechodził z samochodu do domu. Wewnątrz budynku panowała cisza. W kuchni świeciło się światło tuż nad meblami, a nie to główne. Za to z salonu dolatywał dźwięk telewizora. To tam zajrzał zastając ciocię z książką w ręku, ale próżno byłoby oczekiwać, że czyta. Wpatrywała się w ekran telewizora w którym wyświetlano Przeminęło z wiatrem. Mama Olivera uwielbiała ten film. Znała go prawie na pamięć.