Forging Fidelity

21

Aaminin kong hindi madali ang magbuntis at magpalaki ng isang batang lalaki, lalo na’t baguhan pa lang ako sa ganito.

My motherhood journey changes every week. Palagi akong may natututunan, palagi akong may bagong nalalaman, at palagi akong natutututo.

Nag expand na ang isa sa mga business where I invested three years ago, and kinilala na rin ‘yon worldwide.

“Ma, marami po bang cars sa manila po?”

Napangiti ako sa tanong ni Damien. Simula kasi noong makita niya ang kotse ng iba’t ibang investors na bumibisita sa elyu, naging mahilig na siya sa mga kotse.

“Yes, super. Different sizes, and colors.”

Hindi ko pa siya tapos lagyan ng baby powdet sa likuran nang bigla siyang tumayo, at nagtatatalon.

“Yehey! Ennggggg!”

He acted like driving. Kunyari pa ay nakahawak siya sa manibela, habang lumiko liko.

Damien became my happy pill. Araw araw, palagi niya akong pinatatawa because of his kakulitan.

“Bihis ka na, nak. Aalis pa tayo,”

I changed his clothes, and kissed his forehead. Inayos ko rin ang buhok niyang gulo gulo pa.

“Kapag nasa manila na tayo, don’t talk to strangers okay?”

Tumango tango si Damien habang kalong ko siya pasakay sa kotse. Nagbaon ako ng kumot at unan, sakali mang makatulog si Damien.

I opened the car window, dahil siguradong mamamamgha na naman si Damien kapag nasa NLEX na kami, since maraming sasakyan doon.

I allow Damien to use my phone, para naman hindi siya ma boring. Ayaw ko naman na lumaki siyang hindi nakaranas makahawak ng gadget, lalo na’t malapit na siya mag aral.

Isa pa, this is the first time that my Damien will see the the city lights. Magugustuhan din kaya niya ‘yon?

Damien stopped playing at my phone, lalo na noong nasa NLEX na kami. Binuksan niya ang camera application ko, pagkatapos ay nag video sa kalsada.

“Wow, an addison lee.”

Napataas ang isang kilay ko sa sinabi niyang ‘yon. Is that a woman’s name, or what?

Nang maging traffic, napatigil ako nang makita ang pangalan ng sasakyan na nasa harapan namin.

Addison Lee

So kotse pala ang tinutukoy niya kanina? I chuckled and looked at him. Titig na titig siya ngayon sa kotse na nasa harapan namin.

Maya maya pa ay nakita kong tulog na si Damien, kaya isinarado ko na ‘yong bintana at binuksan ‘yong aircon.

Nakarating kami sa manila, sa dati kong bahay. Buti na lang, pina renovate ko na ‘yon kaya wala na rin doon ang mga luma kong gamit.

Inilapag ko si Damien sa kama, pagkatapos ay nagluto para sa lunch. Sigurado akong magigising ‘yong bata anytime, kaya nagluto ako ng pagkain na healthy for him.

“Mama,”

Nakita ko si Damien na nagkukusot pa ng mga mata bago kumapit sa dulo ng suot kong damit.

Kinalong ko naman siya habang nagluluto ako, kaya sinubsob niya ang ulo niya sa balikat ko.

My baby is tired.

“I want to see daddy.”

I sighed. Heto na naman kami, hahanapan niya na naman ako ng daddy. Natural lang naman siguro ito sa mga bata, right?