''မင္းငိုေနတာလား´´
''အဟမ္းမဟုတ္ပါဘူး ငါအိပ္ေတာ့မယ္´´
''ဒီဘက္လွည့္ငါေျပာျပမယ္´´
မိုးစက္ရဲ့ကိုယ္အားဆြဲလွည့္လိုက္သည္။
''ငါနဲ႔သူနဲ႔ကဘာမွမဟုတ္ဘူး´´
''ငါေမာင့္ကိုဘာေျပာလို႔လဲၿပီးေတာ့ေမာင္ကေရာငါ့ကိုဘယ္တုန္းကဂရုစိုက္ဖူးလို႔လဲ´´
''......´´
''ေမာင္´´
''...´´
''ေမာင္လို႔´´
''.....´´
''ေမာင္ေရျပန္ထူးပါအံုးလို႔´´
''အင္းေျပာ´´
''ငါ့ကိုခ်စ္လား´´
''မခ်စ္ဘူး´´
''အဲ့ဆိုဘာလို႔ငါ့ကိုငယ္လို႔ေခၚလည္း´´
''အားယားေနလို႔´´
''ေအာ္ဟီးဟီး´´
''ရူးေနၿပီလားအိပ္ေတာ့´´
မိုးစက္သည္ေခတ္၏ရင္ခြင္ထဲသို႔ဝင္ရဲ့အိပ္စက္သည္။ခဏအၾကာမွာေတာ့မိုးစက္ထံမွာအသံရႈသံပံုမွန္ၾကားရေတာ့သည္။ထိုအိပ္စက္ေနသည့္ေကာင္ေလးအားညတိုင္းပံုမွန္နဖူးေလးအားအနမ္းေႁခြေနသည့္ေကာင္ေလးကိုေတာ့မိုးစက္ဘယ္တုန္းကမွမသိခဲ့။မိမိအနမ္းေႁခြေနသူမွာတစ္ခ်ိန္က်ရင္ထြက္သြားမည္ဆိုတာေခတ္မစဥ္းစားမိခဲ့။
အလင္းေရာင္ဖ်ာဖ်ာတို႔မိုးစက္၏အိပ္စက္ေနေသာမ်က္လံုးေပၚသို႔တစ္စိုက္မတ္မတ္ထိုးက်လာသည္။မိုးစက္အိပ္ခ်င္ေသးေသာ္လည္းအိပ္၍မရခ်စ္ရပါေသာေယာက္က်ၤားအားမနက္စာျပင္ေပးရမည္။အရင္ကေတာ့ရြံ႔လို႔ဆိုၿပီးမနက္စာမ်ားကိုမစားအခုေတာ့အရင္ကနဲ႔မတူေတာ့မိုးစက္လုပ္ေပးသည့္မနက္စာကိုစားၿပီးမွကုမဏီသြားတတ္၏။မိုးစက္မ်က္လံုးအားဖြင့္ကာေဘးကိုၾကည့္မိေတာ့ခ်စ္ရသူမွာအိပ္ေနေသး၏အတန္ၾကာေအာင္ေငးၾကည့္ၿပီးနဖူးေပၚသို႔အနမ္းေႁခြကာခ်စ္ရသူႏိုးရင္အဆင္သင့္သြားတိုက္ရန္ခ်စ္ရသူႏိုးရင္စားဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ရန္ျပင္ဆင္ေနသည္။သို႔ေပမယ့္မိုးစက္နမ္းခဲ့သည္နဖူးပိုင္ရွင္္မွာႏိုးေနမွန္းမိုးစက္မသိခဲ့။
''ေမာင္ဆင္းလာၿပီလား ဒီမွာေမာင္ႀကိဳက္တဲ့ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ငါေၾကာ္ထားေပးတယ္´´
ထိုစဥ္ရုတ္တရက္မိုးစက္မ်က္လံုးထဲအရားလံုးမႈံဝါးဝါးသာေတြ့ရေတာ့သည္။ေခါင္းမွအဆမတန္ကိုက္ခဲမႈကိုခံစားေနရေသာ္လည္းျမတ္ႏိုးရသူအားအၿပံဳးမပ်က္ၾကည့္ေနခဲ့၏ဘယ္လိုမွထိန္းခ်ဳပ္မႏိုင္ေတာ့အရုတ္ႀကိဳးျပတ္သလိုျပဳတ္ခဲ့သြားခဲ့၏။
