SOLIVAGANT

Chapter 7

A/n: thankyou so much for reading and for voting. Sorry for ERRORS!.

<>

     NANG makarating kami sa airport bumaba ako ng taxi at pumunta sa likurang bahagi para kuhain ang aking maleta, pumunta saakin si kuya para tulongan ako dahil mabigat pala ito, napaka bida bida ko talaga di ko naman pala kaya.

"Thankyou po kuya sa susunod po ulit, sana po makita ko ang anak niyo po sa Paris pag pumunta po ako don." saad ko rito, tumingin ako sa aking maleta na color green at inilabas rito ang hawakan.

"Sige po ma'am inggat po kayo sa byahe...pag nagkabanggaan po kayo ng anak ko paki sabi miss na namin siya ng mama niya." saad nito saakin, tumango tango ako bilang sagit rito at ngitian.

"Sige po mauna napo ako may susunduin pa akong pasahero ingat po ma'am." kumaway ito saakin at bumalik sa loob ng sasakyan kumaway rin ako pabalik kay kuya,  sana nga ay makita ko ang anak niya sa Paris..pero teka anong oras na ba? Tinignan ko ang aking relo at nakitang 20 minutes nalang ay malalate na ako saaking flight. Tumakbo ako pa loob habang hila hila ang aking maleta, hay bahala na ayokong nalalate  sa flights ko.

...

   NANG makarating ako sa loob ng eroplano ay agad akong umupo sa aking seat, sa gilid ako ng bintana naka upo para makita ko ang labas wala akong katabi at hindi ko alam kung bakit siguro ay nalate lamang iyon or baka na miss niya ang flight papuntang cebu.

Habang naka tingin sa bintana bigla kong naalala sila jimboy at jia. Sana ay pag balik ko masilayan ko ulit sila. Sa susunod ililibre ko na sila sa mall at bibilhan sila ng mgagamit na gusto nila. Nakakaawa nga lang kasi pinag kaitan din sila, katulad ko.

Naramdaman kong may tumai saakin kaya tinignan ko ito. Naka salamin ito at naka black leather jacket. Mafia ang datingan.

"Miss stop staring." saad nito at nag seatbelt. Napaiwas na lamang ako at binalik ang tingin sa labas.

"Miss seatbelt mo." napaharap ako rito at dali daling sinuot ang seatbelt. Buti na lamang ay hindi pa lumilipad. "di kasi nakikinig." narinig kong saad nito.

"ehem." umayos ako ng upo at humarap na lang ulit sa bintana. Gusto ko ng matiwasay na byahe ayokong makipag talo.

...

Naging maayos naman ang aking flight ngayon ay pa-landing na kami sa cebu airlines. Medyo pagod din ako dahil ang habang ng byahe. Ito namang katabi ko ay ganon parin parang bagong labas na sanggol— i mean parang bagong ligo. Nang makalapag ang eroplano ay nagulat pa ako. Kung saan saan kasi lumilipad ang isip ko tsk.

Tuluyan ng makalapag ang eroplano ay tumayo na si kuya na katabi ko. Tumayo din ako napansin ko naman na naka tingin siya sakin kaya tinignan ko rin siya pabalik yung tingin na 'anong tinitingin-tingin mo dyan?' ganon. Umiwas ito ng tingin saakin at nag lakad a sumunod naman ako dahil mag katabi naman kami.

Sawakas nalanghap ko na rin ako simoy ng hangin hay buhay.

"Ayy!" nagulat ako ng may bumanga saakin likuran, nang tignan ko ito ay si kuyang naka leather jacket pala. Putek anong ginawa ko sa lalaking 'yon. Masama ko siyang tinignan.

"Hoy! Hindi ka ba marunong mag sorry? Ha?! Bastos nito!." sigaw ko. Bwiset! Makabangga akala mo pag mamay-ari niya itong airport tsk.

.
Short update!