SİYAHIN YANSIMASI

1.Bölüm

Medya* Kaan Erdinç

Merhaba👋
Uzun zamandır burada yoktum. Bu yüzden Wattpade dönmenin heyecanını yaşıyorum. Bu yolculuğa önce SY ile başlamak istedim.

Küçük bir dipnot, yazım hataları varsa affola. Yazarken hatta baştan sona okurken dahi göz yanılması olabiliyor :(

Bölümler düzenlenip sırayla eklenecek, güncelleme bildirimlerini takip etmeyi unutmayın ❤️

Kitaba başlama tarihinizi buraya yazın lütfen🌺

Umarım beğenirsiniz iyi okumalar!

"Hadi kızlar yarın görüşürüz." Bizim gruba el sallayıp okul bahçesinden ayrıldık. Başımı Nisa'ya çevirdim. "Bugün gidecek misin?"

"Sence?" Dedi tek kaşını kaldırarak. Dudağının kenarı oynadı. "Bu soruyu sormamalıydım ama senden duymak istedim." Elini omzuma attı. "Ya beni partiye davet etmiş bu fırsatı nasıl kaçırırım ki?" Sesi sokağı inletiyordu sanki. Heyecanlı olduğu için çok hareketleydi yerinde duramıyordu.

"Tabii söz konusu Berk olunca."

"Hadi çabuk olalım, ne giyeceğimi seçmedik daha!" Elimi tutup çekiştirmeye başladı. Gülmeme engel olamıyordum. Çok heyecanlıydı. "Ya zaten bizim sokaktayız, sakin ol!" Nisa sağ olsun sokağın yarısını koşarak tamamladık. Ambulans sesini duyunca geriledik. Yanımızdan geçince mırıldandım. "Bu seside duymasak ölümlü olduğumuzu unutacağız."

"Ne ölümü ne diyorsun Berra ya , korkuyorum ben biliyorsun."

"Tamam canım ya bir şey demedim."

"Deme-"Cümlesi yarıda kesilmişti. Saliseler içinde bir bana birde ambulansın olduğu yere baktı." Bizim apartmanın önü değil mi?" Cevap vermeme izin vermeden elimi bırakarak koşmaya başladı. Ölümü anımsatacak her şeyden korkuyordu. Eğer bekleseydi ona sakin olmasını ve korkudan panik yaptığını söyleyecektim. Arkasından koşarak takip ettim. Apartmanın önü kalabalıktı. Komşuların arasından birisi Nisa'nın omzuna dokundu. "Allah yardımcınız olsun." Nisa o an çılgına döndü.

Kalabalığı aşıp apartmana girdik. Kapı eşiğine varınca durdum. Adım atmaya cesaret edemiyordum. Aynı şeyleri tekrar yaşamak istemiyorum. Lütfen düşündüğüm olmasın. Lütfen...

Nisa'nın çığlık sesiyle dikkatim dağıldı. Kendimi zorlayarak içeri girdim. Salona doğru ilerledim.

"Anne!"

Kanlar içinde yan yana iki beden duruyordu. Annem ve babamdan sonra bana manevi aile olmuşlardı. Sahip çıkmışlardı. Bu manzara beni yıkmıştı.

"Baba!" Sinan amcanın omzundan sarsmaya başladı. "Baba uyan, uyan!"

Görevli, "Hanımefendi lütfen geri çekilin. " Gördüğüm manzarayı ve bulunduğum durumu sindirmeye çalışıyordum. Aklım almıyordu. Şoka girmiştim.

"Anne!"

"Neden uyanmıyorlar!"

"Anne!" Bağırarak annesinin cansız bedenini hızlı bir şekilde sarsmaya başladı. Nisa'ya doğru adım atarken görevli benden önce davrandı. "Hanımefendi lütfen."

"Nisa sakin ol canım." Elimi yanağına değdirdiğimde bileğimden itti. "Dokunma bana!"

"Tamam dokunmayayım, gel böyle." Ambulans görevlilerine daha fazla engel olmamak için kendime çektim.