არა ერთხელ ვახსენე რომ თეჰიონს ძალიან უჭირდა ცხოვრება, მაგრამ გაუგებარ ქვეყანაში, გაუგებარ ენაზე, გაუგებარ ხალხთან ერთად ყოფნა კიდევ უფრო ძაბავდა სიტუაციას. ოთხ კედელში არ იყო მაგრამ იმ სიტუაციას ისევ ოთხი კედელი სჯობდა. როცა პირდაპირი ტრანლაციით უყურებდა ჯონგუკის ნიშნობას იმ ღამით თავის მოკვლაც სცადა რომ არა იმედი რომ ჯონგუკი აუცილებლად მოძებნიდა და მამის კლანჭებიდა დაიხსნიდა. ელოდა ერთი წელი, ორი, სამი, მაგრამ ამ დროის მანძილზე იმდეი მაინც არსებობდა სანამ მისი ქორწინების შესახებ გაიგებდა, მაშინ იმედი საბოლოოდ მოუკვდა.
ანაც პირველად ტელევიზიით ნახა, ანას თვალებში ჯონგუკს ხედავდა, ამიტომაცაა ანა მისთვის განსაკუთრებული ბავშვი.
-მოვრჩეთ პანაშვიდს. საქმე თავზე მაყრია.
-სტუმრები საღამოს 8 საათზე აეროპორტში იქნებიან, მეჯლისისთვის ხალხი დავიქირავეთ და ემზადებიან სამ დღეში გაიმართება, ხარჯთ აღრიცხვაც გაწერილია. მზად ვართ.
-იცი ჯონგუკმა დამპატიჟა ერთხელ მამამისის წვეულებაზე.
-მერე?-თვალები დააცეცა პაკმა.
-მერე არ წავყევი, მამამისი იქვე მოკლავდა.
-მეც მიყვარს თეჰიონ და მეც ვიტანჯები მისი სიყვარულით, ასეთია ჩვენი ცხოვრება მაგრამ ამ დედანატირებს არ უნდა მივცეთ უფლება ადე მოგვექცეს, ჩვენ ეს არ დაგვიმსახურებია.
-გიყვარს? ვინ?
-მაგას ვერ გეტყვი მრცხვენია, ქალები მოსწონს. მესამე სართულზე რომ მუშაობს ნაიონი ხომ იცნობ?
-შორიდან.
-ამბობენ ეგ მოსწონსო.
-ლამაზი გოგოა.-ჯიმინმა ჩაახველა.
-შენ უფრო ლამაზი გოგო ხარ.
-რა იდიოტი ხარ. წავიდეთ და დავლიოთ, კაცების დედაც.
_
თეჰიონი გახეული მთვრალი იყო და იუნგის დაურეკა სახლში წამიყვანეო. ესიკვდილებოდა იუნგის გამთბარი ლოგინის დატოვება მაგრამ თეჰიონს უარს ვერ ეტყოდა.
YOU ARE READING
თოთხმეტი/Fourteen
Fanfictionფიკი შემქნილია მთლიანად ჩემი ფანტაზიით. ფოტოები არ მეკუთვნის მე. შეიძლება გაქვთ წაკითხული მსგავსი შინაარსის მაგრამ მე მაინც ვცადე ჩემი ვერსია.
