Light In The Dark (Lacanienta Series #1)

Kabanata 32

RING

"It's been five years, Eidd. I know how to move on... hindi ka naman mahirap kalimutan."

Patuloy iyong bumabalik sa tenga ko na akala mo mga salitang tumatalbog dito sa library at patuloy na lumalabas pasok sa isip ko. Hindi humihinto at habang tumatagal ay mas lalong sumasakit.

Isang beses kong pinasada ang kamay sa mukha ko para muling punasan ang mga luhang lumandas bago nagpatuloy sa pag lalagay ng bulaklak sa vase.

Stop crying, Eiddwen! We have no time for your drama and tears! Tapusin mo muna ang trabaho mo! Ilang beses ko nang pinagsabihan ang sarili.

But I can't understand why the more I try to compose myself and stop my tears from forming, the more I could feel the cuts of his words. Parang naging paso ang puso ko na tuwing pumapasok sa isip ko nag mga salitang binitawan niya, nababasag ng paulit ulit. Isang beses kong pinag bigyan ang sarili para humikbi dahil pakiramdam ko hindi na ako makahinga.

This is comparable to what I felt the night that I told him lies to urge him to let me go. Ganito rin ba ang naramdaman niya noon? Noong hindi ko siya pinili at sinabing mas mahalaga sa akin ang makilala ang pamilya kaysa sa relasyon namin, was he pained like this too? Because if yes then maybe I deserve more pain than this.

Kasalanan mo naman kasi, Eiddwen. Your practical choice took you here. You inflicted pain to the person you love so be responsible enough to accept that once in their life you wronged them. And if you are in pain now, for realizing what you inflicted him years ago and because of the words he told you years after, you also have no one to blame but yourself too.

Pinili ko ito kaya dapat pangatawanan ko ang naging bunga.

I don't know why I didn't expect this. I actually don't know why the whole years that I was gone, I still hoped that when I came back, he'll accept me again. That in those years of my absence, I hoped that he's just there waiting for me to finally come home to him. That while I wait to finish this thing that I started, he's hanging and patiently waiting with me too. Ngayon ko natantong ang kapal pala ng mukha ko. Nakakatawang isipin na umasa ako sa ganoon. 

Isang panaginip na nga pala noong minahal niya ako. Ang relasyon namin ay parang isang bagay na hiniling sa dumaan na bulalakaw at pinagpala kaya nagkatotoo. And here I am, being ridiculous for thinking that our love deserves a second chance. Pagkatapos kong sayangin ang pagmamahal niya nagawa ko pang humiling ng isang pagkakataon pa?

Ang kapal nga talaga ng mukha ko. Kaya nga noong nakita ko ang litrato nilang dalawa ni Callie, gabi bago ako bumyahe pabalik ng Pilipinas, labis pa rin akong nasaktan. It was all because of my hope for a second chance and that picture of him being sweet with Callie did break my fairytale hope into pieces. What I didn't expect is that those little pieces of hope of mine could still be torn into ashes, not until I heard those words from him.

Parang sinampal ako ng salita niya, pinapamukha sa akin na nakalipas na kami at nakaahon na siya sa pagkakahulog. Dapat masaya ako 'di ba? Kasi kung naging madali sa kanya ang kalimutan ako, ibig sabihin hindi niya kinailangan masaktan ng matagal. Ibig sabihin tuwing gabing umiiyak ako dahil gusto ko siyang makita, mahimbing siyang natutulog sa kama at pinapahilom ang sugat na ginawa ko.

The greater the love, the painful the scar. But not all type of love will scar forever, sometimes it just bleed without leaving a mark. And that's probably I am to him... the kind of love that bruised but didn't last.

I looked at the two bouquet of flowers that I put together in one vase. Naiba ang ayos noon sa ginawa ni Wilma dahil nilagay ko sa vase at pinagsama pero maganda pa rin naman ang kinalabasan. Habang tinitignan ang mga inayos na bulaklak, naalala ko ang mga tinanim ko dati.