Light In The Dark (Lacanienta Series #1)

Kabanata 38

THERE

I woke up for the second time this day. Ang pinagkaiba lang, kung kanina ulo lang ang mabigat sa'kin, ngayon ay buong katawan na. Mabilis akong napadilat nang maalala kung ano ang nangyari bago ako mawalan ng malay kanina. Tinignan ko ang yakap yakap at nakitang unan lang iyon. I looked at the other side of the bed and saw no one. I realized that I'm all alone on my bed... and my room.

Was it all a dream? Napaahon ako at umupo sa kama. The soreness in between my legs is a proof that it really happened. Mabilis kong pinagdikit ang mga binti. Napansin kong may suot na rin akong malaking t shirt at... I looked at the bottom part of my body inside the comforter... I'm also wearing a fresh panty!

Nag init ang pisngi ko nang natanto kung sino ang nag suot sa'kin ng mga ito. Hindi naman kasi puwedeng ako dahil wala akong malay!

But where is that man, anyway? Bakit mag isa ako rito? Did he just left me alone on my bed, cuddling a pillow, after what happened? Dumaan ang kirot sa puso ko. Hindi niya manlang ako ginising para magpaalam na aalis na siya? Tss.

Tumayo ako at bumangon na sa kama. I feel clean but I still did a quick shower. While removing the soap on my body, my stomach growled furiously. Doon ko lang naalala na hindi pa nga pala ako kumakain. I'm sure it's already after lunch. Lipas na lipas na ang gutom ko kaya pagkatapos ayusin ang sarili lumabas na ako sa kuwarto.

Habang pababa ng hagdanan, may naririnig akong kaluskos na siguradong nanggagaling mismo rito sa loob ng bahay. I stiffened when an uninvited thought knocked my mind. May narinig muli akong ingay at ngayon ay mas klaro na iyon, it sounds like liquid being poured into glass. May naamoy din akong mas lalong nagpatunog sa sikmura ko na siguradong galing kusina.

Ghosts don't cook right? And they definitely don't drink!

Sinundan ko ang amoy ng pagkain at tumungo sa kusina ng bahay. Being hypnotized by the pleasant smell of the food by each step. Pagkadating sa kitchen, pati yata puso ko nagutom sa nadatnan.

In front of me is the broad back of Lucian Celetaria, wearing white t-shirt and grey sweatpants. Nakaharap sa induction stove ng bahay na ilang beses palang nagagamit. Wait... he's cooking? I thought he doesn't know how to cook?

Pinagkrus ko ang dalawang kamay sa dibdib. My eyes narrowed while watching him move his arms skillfully. Sa galaw niya mukhang hindi naman masusunog ang bahay namin. Maybe he learned how to cook while I was away. Kahit naman ako natuto rin magluto habang nasa New York. Lumapit nalang ako sa countertop kung saan may nakahanda ng mga plato, kubyertos, at baso na pandalawang tao. Umupo ako ng tahimik sa highchair at pumalumbaba siyang pinagmasdan na isalin sa plate ang nilutong ulam. Napanguso ako.

I still can't believe we did it! Nag init ang pisngi ko.

Lucian turned to my direction after turning off the stove. Nagulat siya noong nakita akong naroon at pinapanood siya, halatang 'di naramdaman ang paglapit ko kanina.

"Hey, I'm sorry I thought you're still asleep. Ayaw sana kita iwan pero naalala kong hindi ka pa kumakain. Gigisingin sana kita pagkatapos kong magluto." Aniya habang lumalapit.

He put down in the countertop the food he cooked. My eyes immediately got fixed on it and felt my stomach growled again, more furious this time. I gulped and realized how famished I am. Nakadagdag pa ang pagod ko kanina kaya lalo akong nagutom!

Sasandok na sana ako ng fried rice sa isang bowl nang maramdmaan ang init ng kamay ni Lucian, binalot ang tiyan ko. I also felt his hard chest on my back and his chin on my bare shoulder. Binitawan ko ang sandok at parang nawala lahat ng gutom. This reminds me of how he used to cling on me before. Ganitong ganito iyon. This is his favorite position of us and it was the same with me.