AŞKIN RENKLERİ

Bölüm 23

Sevgili Alaz

Bir insana hele ki seni dinlemek istemeyen bir insana hislerini anlatmak gerçekten çok zor. Bir aydır bir çok yol denediğim kanısındayım tabi takdir yine sana kalmış. Bu satırları yazarken bile ellerim titriyor seninle bağ kurmaya çalıştığım her an çok daha fazlasını yaşadım. Yüreğimin sesini dinlemeye başladığımda, duvarlarımı yıkıp kalbime istediğini yaşaması için ilk defa izin verdim. Sana 'seni istemiyorum' dediğim günleri çok geride bıraktığımı anladığımda artık yalnızdım. Beni anlayabilmen zor çocuktum bir kere bazı duyguları yaşadığımda... O kayıpla harmanlandığımda nasıl doğrulmam gerektiğini sen gelene kadarda bilememiştim.

Belki aşkım dediğimde beni anlamadın yada güvenmedin ama gerçekti. O hastane odasında tek başına çocuğumun kaybını yaşarken senin yokluğunuda anladım sana duyduğum hisleride...

Tam içimde oluşan bu güzel duyguyla sana sarılacakken anestezi duygusallığı ile söylediğim sözler ağrına gitti. Haklısın hemde çok haklı ama açıklamama yada benimle kaldığın yerden devam etmeye izin vermedin vermeyede niyetin yok. Anladım ki isteğin boşanmak gerçekten beni artık istemiyorsun. Sözleşmeyi fes eden imzayı attım. Dediğin gibi bizi birbirimize bağlayacak hiç bir şey kalmadı. O sözleri söylediğinde inanmamıştım sana kendimi anlatıp inandıracağıma sen beni inandırdın. Bir çıkış yolu bulmayı denedim. Sana ulaşmayı seninle uzlaşmayı ancak beni dinlemek istemedin sanırım hiç istemeyeceksin. Benimde umutla çırpınmama rağmen elimden artık bir şey gelmeyeceğini anlamam zor oldu. Bizi oldurmaktan vazgeçtim. Kazandığım yanıma acı bir kar, kaybettiğimse daha acı verici oldu. Bundan sonrasını bilirkişilere bırakmak benim için en mantıklısı olacaktır. Prosedür ne gerekiyorsa yapmaya hazırım. Senden bir şey beklemediğim gibi istemiyorum da...

Cesaret etmek umudu yaşamaktır. Aşk içinse umut ve cesaret gerekir... Ben cesaret etmeyi bulduğumda sende aşkınla gelmiştin. O duyguyu ilk hissettiğimde çok korktum. Yavaş yavaş korkularım endişeye, endişem yerini huzur ve mutluluğa bırakırken bir anda alaşağı oldum.

Sana seni seviyorum demem bile bir şey ifade etmeyecek biliyorum ama sanırım benim bu hayattaki en büyük kaybım sensin...

Not: Ben kupayı.........

Yazdığım bir kaç satır cümleden sonra akan göz yaşlarım arasında masaya onun tabağının üstüne dosyayı açık olarak bıraktım. Mumlardan kendi tarafımdakini söndürdükten sonra yerimden kalktım. Bu masa ve bu gece burada konuşacaklarımız kurtuluşumuz olabilirdi ama kocam eve gelmemişti. Ve sabah uzun bir süre gelmemek üzere gidiyordu. Benden kaçıyordu bir nevi. Artık kaçmasına gerek olmadığını ima ettiğim sözlerimden sonra merdivenlerden yukarı çıkıp dolabımı açtım. Bavula eşyalarımı teker teker koymaya başladım. Bir süre İzmir'e gitmek ve sonrasında aileme durumu anlatmak en mantıklısı olacaktı. Belki bu süreçte eski şirketimi arar ve iş için boşluk olup olmadığını sorabilirdim. Bir bebek hayal etmiştim o yüzden tüm düzenimi bozup yerleşik düzen için Türkiye'ye dönmüştüm. Ailemi ve arkadaşlarımı ikna edemesemde bir şekilde bebek olayını yapmıştım. Sonrası ise tam bir kaostu. O karmaşada Alaz'a çarpılmış tam bir şeyler düzene girerkende elimdekileri teker teker kaybetmiştim.

Bavulu kapatıp kapının yanına itelediğimde yatmak için üstümü değiştirdim. Yatağın üzerine oturduğumda artık ağlayacak dermanım bile yoktu. Bu evi onunla birlikte olmayı sevmiştim. Şimdi her şeyi bırakıp gitmek güç gelsede yapmam gereken buydu. İstenmiyordum aynı evin içinde beni görmüyordu görse bile bir yabancı gibi davranıyordu. Uçağı sabaha karşıydı belki eve hiç gelmeyecekti. Bıraktığım notu ne zaman göreceğini Allah bilirdi. Yatağa girip gözlerimi kapadığımda ölene kadar kalbimide kapatmaya karar verdim.