Lo$er?Lo♡er! || Choi Yeonjun

$9$

Benim gibi çömelen Yeonjun ellerimi yüzümden çekip,mendille gözyaşlarımı silmeye başladığında bu sefer bana karşı tamamen farklı olan bir Yeonjun ile karşılaşmıştım.

Bizi izleyen çocukları umursamadan elini çekip sarıldım.Şu an buna ihtiyacım vardı.Belkide ona sarıldığım için kızacaktı ama umrumda değildi. Ben uzun zamandır birisine sarılmamıştım.

Bir panda gibi sarılmaya muhtaçtım galiba,aklıma gelen bu düşünceyle gülümsemiştim.

"Teşekkürler."
Dedim kulağına doğru eğilip.
Yavaşça ondan ayrılıp ayağa kalktım.

Ayakta bizi izleyen dörtlüye baktım.Yüzlerinde şaşkınlıkla karışık,anlam veremediğim ifadeler vardı.

"B-ben çok özür dilerim Ji-U,çok acıdı mı?"
Dedi Woo Ji.

"Hayır,hatta umm... uzun hikaye sadece bir şeyi hatırladım.Ayrıca özrün kabuledildi."
Dedim ve çantamı toplamaya başladım.

Kimse konuşmuyordu,çok garip bir ortam vardı.

Burada daha fazla kalamayacağımı fark etmiştim. İyi değildim.
"İznizinle ben gidiyorum,çok üzgünüm."

Çıkmadan önce arkamdan Su Hyun'un
"Ya bir travması var yada şizöfren ola bilir bilemiyorum."
Dediğini duymuştum.
Duraksayıp arkama döndüm ve cevap verdim.

"Özel hayatım beni ilgilendirir,değil mi Su Hyun.Hm?"

O bir şey dememişti ve bem son kez bana bakan Yeonjuna bakıp gitmiştim.
~~~~~~~~

Dışarıdaydım.

Eve gitmemiştim,gidemezdim.Gitsem yine tek başıma dört duvar arasında ağlayacaktım.Hiç değilse açık havada ağlamak daha sakinleştirici olurdu en azından.

Her zaman geldiğim yere geldim ve salıncağa oturup hafif sallanmaya başladım.

Kocaman ağaca bağlı olan bu sağlam salıncak yıllardır bana ve gözyaşlarıma
Dayanıyordu.
Han nehri yine çok ürkütücü görünüyordu.her gün bir can alıyordu.

"Yine geldim...uzun zaman oldu."
Dedim kendi kendime.

Rüzgar tenime temas ettikçe gözlerimi kapatıyor ve temiz havayı içime çekiyordum.

Gözlerimi kapattıkça eski anılarım aklıma geliyordu,100 yıl geçse bile unutamayacağım kötü anılarım.

Bu dünyaya gözlerimi açtığımda zengin bir hayat ile karşılaşmıştım.Maddi olarak hiç bir zaman sorun yaşamamıştım.Ailem paramı eksik etmezdi ama yıllar geçtikçe bana olan tavırlarını görmeye başlamıştım.

2002, 1 eylül.

"Karnın gitgide dahada büyüyor..."
Dedi genç adam eşinin karnına bakarak.

7 aylık hamileydi ve son baharın ilk günüydü.İkiside bu bebeği istememişti,çünki hala devam eden boşanma davaları vardı. Boşanma kararı almadan aylar önce ikiside sarhoş olmuş ve birlikte olmuştular.

"Keşke zamanında aldırsaydım."

"Sürekli bunu demeyi bırak,aldırmadın ve bak,karnında 7 aylık bir bebek var!"

"Sence bu kolay mı sanıyorsun?"

Genç adam bıkkınca nefes verdi,saçlarını elleriyle geriye attı.Boşanmak istiyordu,karısını aldatıyordu ama bu saatten sonra ayrılmamalıydılar.

Eğer eşi hamile olduğu halde boşanırlarsa, o zaman herkes bebeğin başka birisindren olduğunu düşüne bilirdi ve bu şirket için büyük bir rezalet demekti.

"Boşanmayacağız."

2003, 3 ocak

"Seni istemiyorum."
Dedi genç kadın kucağındaki bebeğe ağlayarak bakarak.

kucağındaki masum bebeğe kıyamamıştı zamanında ve şimdide onu aldırmamanın pişmanlığını yaşıyordu.

"Senin yüzünden beni aldatan ve beni hiçbir zaman sevmemiş olan adamdan boşanamadım...doğduğun güne lanet olsun."
Dedi ağlamaya devam ederek.

2010, 4 mayıs

"Anne vurma lütfen,canım yanıyor!"
Dedi Ji-U ağlayarak.

Annesini sinirlendirmişti ama bütün çocuklar böyle olmazmıydı?

Kızının her minik hatasında el kaldırıyordu,babası onu görmezden geliyordu.

Yıllar geçsede bay ve bayan An'ın arası düzelmemişti sürekli kavga ediyordular.

2013

Kulaklarını elleri ile kapatmıştı küçük kız.

Sürekli kavga,sürekli gürültü.

Kırılan dökülen eşyaları gördükçe çok korkuyordu,titriyordu.

Anne ve babasını ayırmak için gittiğinde babası onu itmişti ve yere düşmüştü,o anda donup kalmıştı Ji-U.Çünkü az kalsın merdivenlerden aşağıya yuvarlanacaktı.
......

2021.Günümüz

Hatırladığım bu boktan anılarımla ağlamaya devam etmiştim.

Kimsenin berbat geçen ve hala öyle olmaya devam eden hayatımdan haberi yoktu.

Saatler önce Woo Ji'nin istemeyerekte olsa beni itmesi ve yere düşmem ile merdivenlerden az kalsın düşeceğim anı hatırlamıştım.Bu yüzden donup kalmıştım.

Dilde saçma gele bilirdi ama gerçekten bir travmanız varsa ve o travmadan sonra aynı şeye benzer bir şey yaşarsanız değişik duygular içinde olurdunuz.

Her şeyden o kadar çok yorulmuştum ki,etrafımda bir tane bile beni gerçektem seven kimse yoktu.

Hiçkimse.

Birazda olsa pozitif kalmaya çalışıyordum ama sonra gerçek yüzüme bir tokat gibi çarpıyordu.

Bu düşüncelerimden ayrılmama sebep olan ses telefonuma aitti.
Cebimden çıkarıp arayanın kim olduğuna bakmıştım ve ekranda yazan isim ile şaşırmıştım.

"Anne..."

_____

Merhaba
Bu bölüm kızın geçmişi hakkında olsum istemiştim,umarım beğenmişsinizdir<3
Luv U <3