MAHPERİ IV +18

I. ~Çehresiz~

♡Bir tarih alabilir miyim güzel insan♡

Şarkı;[Yüzyüzeyeken konuşuruz;Dinle Beni Bi]

! Kitap klasik watty kitabı değildir lütfen sonuna kadar devam et beğeneceğine eminim!
                                🍃

Balkonda soğuk rüzgarın yüzüme çarpmasını dert etmeden ,soğuktan buz gibi olmuş kahvemden bir yudum daha aldım. Rüzgardan dolayı yüzüme yapışan saçları boşta kalan elimle kulağımın arkasına sıkıştırdıktan sonra üşüdüğümü hissedip içeriye girmeye karar verdim.

Balkon kapısını arkamdan çektikten sonra şovaleden düşen tuvalime göz devirdim. Elimdeki kahve bardağını yatağımın yanındaki komodinin yanına bıraktıktan sonra yerdeki tuvali geri koydum. Neyse ki boyalar kurumuştu ve  tuval bozulmamıştı.
Tuvali koyduğum yerden on adım geri giderek nasıl durduğuna bakmaya başladım.

Yüzsüz bir erkek figürü..

İki haftadan beri vücudunu eskizlerden esinlenerek çizmiştim fakat hâlâ bir yüzü yoktu.

Bir aydan uzun bir süredir bu figür üzerinde çalışsamda ona yakışacak bir yüz resmedememiştim henüz. Yağlı boya ile boyadığımdan o kadar gerçekçi duruyordu ki...

Bitince onu çizim köşemin en başına diğer figürlerin yanına asacaktım. O son çizimdi, uzun bir ara verecektim bittikten sonra . Çünkü çok iyi biliyordum o bitince ben de bitecektim.

Ares Labrenos...

Bütün figürlerin dış özelliklerini kendim bizzat çiziyordum. Böyle insanlar yok aslında kendi zihnimdeki hoşuma giden insanları çizmeyi seviyordum.

Sonrada onları tabloya gerçekçi olsun diye yağlı boya ile çiziyordum. Can sıkıntısı mı desem delilik mi? Ya da hayattan kaçış ve soyutlanmak mı?

Paralel evrene inanırdım kim bilir belki de bu çizdiğim kişiler başka dünyada nefes alabiliyorlardır.

Ares'e uzun uzun  baktım , o farklıydı. Diğerleri gibi kısa sürede bitecek bir çizim değildi. Çok uzun bir süredir onu tam olarak bitirememek beni deli ediyordu ama eşsiz olsun istiyordum. Duvarıma baktığımda onu ben çizdim demek istiyordum.

Yalnızlığımı böyle gideriyordum sanırım. Annem iki yıl önce ölmüştü bende evde korktuğum için kendimi çizimlerim ile kandırıyordum.
Ne kadar onun yerini doldurmayacağını bilsemde kendime göre uğraş arıyordum.

Bazen tablolarımla konuştuğum zamanlar da oldu.
Delilik işte, sanırım psikolojim pek iyi değildi ama henüz çıldırmadım.

Okuldaki herkes bana garip bakardı genellikle büyülü olduğumu, annem öldükten sonra çıldırdığımı söyleyenler olsada öyle değildim.

Dedim ya çizimlerim var , onlar yanımda ve gerçek gibiler yalnız değilim ki öyle değil mi?

Sınıf arkadaşlarımdan çoğu benden korktuğu için yanıma dahi yaklaşmazlardı. En son yüzü olamyan en sevdiğim figür olan Ares'i gördüklerinde bana garip garip bakıp şeytanlı demişlerdi.

Dediğim gibi henüz çıldırmadım .

Şimdilik...

❄

Ağzıma bir kaç lokma daha attıktan sonra dersin başlamasına az kaldığını gördüğüm için yemeyi bırakarak masamdaki iki tabağı aldığım buz dolabına geri koydum. Eskiz defterimi çantanın herhangi bir  gözüne attıktan sonra acele ile ayakkabılarımı giyip kapıyı kilitledim.