MAHPERİ IV +18

XXV.~ Zincirlerin Kırılması ~

Şarkımız: Those Eyes : Sped Up 
          
                                     ❄
     
~Geçmişten bir kesit ~

(Zern Labrenos)

Ölü birinin sesini unutacağım diye korkar mıydı biri?

Korkar...

Diana'nın sesini unutacağım diye bazı günler uyumuyordum bile.  Onun ölümünü hâlâ bir türlü kabul edememiştim.  O lanetten dolayı delirsede ben de onu düşünmekten delirmiştim.  Kimsem kalmamıştı.  Tüm herkesi geride bırakmış arada Diana ile kafa dinlemek için geldiğimiz dağ evinde kalıyordum artık.  Yüzünü, sesini , kokusunu unutacağım diye ödüm kopuyordu.

Diana'nın ölümünün üzerinden tam bir ay geçmişti. Öyle uzun bir süre gibi  gelmişti ki bana...

Sanki yıllar geçmiş gibiydi Ares'in onu bir gece  Ölüm Yiyenler'in kuyusuna attığı  o gün yine aklıma takıldı.  Her zamanki gibi gözyaşlarım yanaklarımda yerini aldı. Kalbim durmak için çırpınmaya  devam etti. Dizlerimden derman tamamen kesildiği için tekli koltuklardan birine bıraktım kendimi.

O kadar kızgın ve kırgındım ki Ares'e...

Başka bir şey düşünmez olmuştum.  Ne zaman o geceyi düşünsem aklımdaki ses yine bana sesleniyordu.

'Zern sana yardımcı olabilirim.  Sadece yapman gereken bana gelmek'  bu sesi çok iyi tanıyorum.  Ne zaman savunmasız kalsanız zihninizde dolanamaya başlayan sesin sahibi elbetteki şeytandan başkasına ait değildi. Beynimi bulandırmaya devam ediyordu her zamanki gibi.

Elimde olmadan sanki onun dediklerine kulak asıyordum. Onun etkisi altına giriyor gibiydim. Bir aydan az bir süredir sürekli arada sırada bu ses beni yokluyordu.

Aklımdan çıksın istiyordum çünkü ses aşırı ürkütücüydü.  O kadar keskin bir sesti ki...

Beynim patlayacak gibi oluyordu bana her seslenişinde.

Duymak istemesemde benim ile bir şekilde iletişime  zorla da olsa geçiyordu.  Ve işte o an ona çekiliyor gibiydim.

Şu anda olduğu gibi...

'Zern beni duyduğunu biliyorum. '

"Çık aklımdan seninle konuşmak istemiyorum rahat  bırak beni. " desem de o bunu umursamayacak kadar zeki biriydi.

'Benim yardımıma ihtiyacın  var.'

"Benim kimseye ihtiyacım yok.  Sana beni rahat bırakmanı söyledim. " desem de o hâlâ zihnimde dolanmaya devam etti.

'Abin , arkadaşların kimse yanına değil aynı sende  benim gibi yalnızsın Zern.'  onu duymak istemesemde dedikleri doğruydu.  Çok yalnızdım ve bu yalnızlıkta boğulmaya  başlamıştım.

"Sen Tanrı'ya ihanet ettiğin için ona karşı geldiğin için şu anda olduğun  yerde zincilere vuruldun aramızdaki en büyük fark bu." Aklımın içinde öyle güçlü bir kahkaha yükseldi ki...

Acıdan dolayı kafamı ellerimin arasına aldım.

'Tanrı...
hiçbir  zaman adaletli olmayan Tanrı...'  uzun bir  süre sessizliğini korudu sarf ettiği cümleden sonra.