Stay With Me ||Ross Lynch

15.Bölüm.

Yeni Bölüm...

Hayat,en sevdiklerimizi alırdı bizden.Ya ölürlerdi...yada giderlerdi.Onları yitirmenin verdiği acı,her zerremizi sarardı.Asla eskisi gibi olamazdık mesela,gülemezdik doğru düzgün.En başından...En başından başlamak her şeye çözüm müydü.? Gelmeyecek miydi aklımıza kaybettiklerimiz,yitirdiklerimiz.Ağlamak üzülmenin simgesiydi belki sadece,geri getirmiyordu gidenleri,acılar dinmiyordu.Bir boşluk,bir boşluk aklımızı,kalbimizi,bizi sarmalıyordu.Bu hissettiğimiz neydi.? Aşk.? Acı.? Nefret.?

Belki de en başından,en başından beri kazanamamıştım ben Ross'u.Hiç kazanmadığımız birini kaybedemezdik,o halde yaşadığım bu ızdırap neydi.? Kaybetme korkusu olamazdı,belki hayal kırıklığı.Belki biraz sorumlu olmam gerekirdi.O konsere gizlice gitmemeliydim,babama karşı çıkmamalıydım,eve gelmeliydim.Ben kendi sonumu hazırlamıştım belki de.Ama hayır,bu yaşananlar fazla mantıksızdı.Bir baba,bir baba kızını böyle küçük bir sebebten dolayı bu hale getiremezdi.

Tüm hisslerimi yoğun bir acı sarmalamıştı.Doğru düzgün düşünebilmek mümkün değildi.Sadece ağlıyordum,yapabileceğim hiç bir şey yoktu.Ross benden nefret ediyordu.Benim ona duyduğum yoğun aşka karşı,o benden nefret ediyordu.En çok acıtanı da buydu zaten,bana zarar vermek için beni seviyormuş gibi yapmıştı.Ölmek, kurtulmak istiyordum bu cehennemden.Ondan nefret etmek istiyordum,ondan vazgeçmek.Onu artık sevmemek...Fakat o kadar kolay değildi işte her şey.Ben kopamıyordum,nefes almama neden olan adamdan.Aslında gerçek değildi bu sözlerim,acıdan.Çektiğim acılardandı nefretim.

Ben güçlü olmalıydım.İçimde barınan güçlü kız uyanmalıydı artık.Çok yara almıştım,kazanma sıram gelmişti.Bana bunları yaşatan annem ve babamdan almam gereken bir intikam vardı,Ross'a söylemem gereken sözler vardı.Rain,bir arkadaşım vardı ve ondan sormam gereken bir hesap vardı.Beni aramamıştı bile,eminim ne durumda olsuğumdan haberi dahi yoktur.Hayatın bana yaşattığı acıları dindirmem gerekiyordu.Çok acı çektim,yıkıldım,pişman oldum,nefret ettim,aşık oldum...Hepsini yaşadım ben,fakat yinede biri için özel olduğumu hissetmiştim,benden nefret eden biri için özel olduğumu...

Yaklaşık bir haftadır buradaydım.Ross'un sözleri,kalbime kazık gibi saplanmıştı ve hala etkisindeydim.Babam,her gün gelip beni dövüyordu.Yüzüm ağrıyordu ve morardığına emindim.Kıyafetlerim hırpalanmanın nedeniyle,pislenmiş ve eskimişti.Canım değil,gururum,kalbim acıyordu.Babam bana arada yemek getiriyordu fakat en son iki gün önce getirmişti.Tuvalete bile gitsemkapımda duruyordu.Lanet olası bu yerin tuvaletinde pencere bile yoktu.Babam benden güçlüydü ve ona ne zaman vurmaya çalışsam beni dövüyordu.

Vicudum ağrıyordu,dayanacak gücüm kalmamıştı.Yavaşça oturduğum yerden kalktım ve bu küçük odanın ufak penceresine yöneldim.Benden çok yüksekte değildi,evet,buradan kaçabilirdim.Fakat bunu kırmak için büyük ve sert bir şey gerekliydi.Etrafıma bakındım ve sandalyeyi gördüğümde içime bir heyecan doldu.Buradan kaçacak ve intikamımı alacaktım.Bunu başaramamam için bir neden yoktu.Kaybedecek bir şeyim de yoktu.Sandalyeyi aldım ve ayakları pencereye dönecek ve üst kısmı baş aşağıya bakacak şekilde tuttum.İçimden üçe kadar saydım ve hızlı bir şekilde pencereye vurdum.

Cam parçaları etrafa dağıldığında sevinçle gülümsedim.Yaşadığım bu ızdıraptan kurtuluyordum.Sandalyenin üzerine çıktım ve boyum pencereden yüksek bir duruma geldi.Dışarı çıkmadan önce aşağıya baktım.Harika,normal bir insan için bu yükseklikten atlamak pek zor değildi,ama benim yükseklik korkum vardı.Eğer hemen bu olaya bir çözüm bulmaz isem planım suya düşecekti.Soğuk terler dökerken etrafıma bakınmaya başladım.Sanırım,şanslı günümdeyim ki kaldırımdan elleri cebinde dolaşan bir çocuk geçiyordu."Hey!" diye bağırdım.Babamın beni duymayacağından emindim,çünkü eğer bu gri duvarlar ses geçirseydi insanlar acı çığlıklarımı duyar ve yardıma gelirlerdi.