Stay With Me ||Ross Lynch

7.Bölüm.

Hatırlatma:"Hayatım boyunca seni bekledim.Öylece çekip gidecek misin yani.?"

Yeni Bölüm....

Toplam iki gündür buradaydık.Ama Ross hala uyanmamıştı.Endişe beni yiğip bitirmişti ve geriye bitmeyen korkularım kalmıştı.Doktorlar muhtemelen bu gün uyanacağını söylemişlerdi.Şimdi de,iki gündür olduğumuz gibi elimiz kolumuz bağlı bekliyorduk.Her bir dakika,bir gün gibi gelmeye başlamıştı.Şu iki gündür,toplam 4 saat uyumuştum.Stormie ve Mark eve gitmişlerdi.Bunun sebebi ise,hastanede durdukça Stormie'nin daha kötü olmasıydı.Şimdi sadece;Rydel,Rocky,Riker,Ratliff,Ryland ve ben kalmıştık.Hastane koltuğuna oturmuş baygın bakışlar ile etrafı inceliyordum.Oturmaktan sıkıldığımı anlayınca "Çocuklar ben lavaboya gidiyorum."dedim ve gitmek için arkamı döndüm."Benim de gelmemi ister misin.?" diyen Rydel'a dönüp gülümsedim."Gerek yok,saol."dedim .Ve lavaboya yürüdüm.Şükürler olsun içeride kimse yoktu.

Aynanın karşısına geçtim ve yüzüme baktım.Berbat gözüküyordum.Gözllerimin altı kızarmıştı,saçlarım ise berbat bir haldeydi.Musluğu açıp soğuk su ile yüzümü yıkadım.Tişörtüm ile kuruladıktan sonra ellerim ile saçlarımı düzelttim ve dışarı çıktım.Geçen her saniye alehime işliyordu sanki.Ross ile konuştuktan sonra uyanmamıştı.Bir hikaye daha gerçek olmamıştı böylelikle.Acaba Ross iyi olduktan sonra ne olacaktı.?Tabi ki Ross bunlara sebep olan bir kızı görmek istemeyecekti.Krizlerim artacaktı ve belkide daha kötüleri olacaktı.Her şey olabilirdi.Ama gitmemesi için elimden geleni yapacaktım.Çocukların yanına gitiğimde,boş bir hastane koltuğuna oturdum.

Hemen Rydel gelip yanımdaki koltuğa oturdu."İyi misin.?" başımı salladım."En azından böyle bir durumda ne kadar iyi olabilinirse."diye doğruları söyledim."Seni anlıyorum sonuçta ben ablasıyım."dedi."Biliyorum."dedim ve yüzümü Rydel'a çevirdim."Ben onu çok seviyorum."Rydel'in anladığını biliyordum zaten.Yoksa kimse Ross için bu kadar uğraşmaz ve ağlamazdı."Nasıl.? aşık olmak gibi mi.?"başımı salladım ve öne eğdim."Hatta daha fazlası." kısa bir sessizlik oldu.

Ne tepki vereceğinden korkuyordum.Deli gibi hemde.Ross'un aşkıma karşılık vermesini bekleyemezdim.Ama bir yandan onsuz geçen her saniye parça parça ölüyordum.En güzel zamanlarım Ross'a hayran olduğum zamanlardı.O zamanlar sadece hayrandım,şimdi ise ona aşıktım.Kalbim o kadar çok kırılmıştı ki bir kötü olayı daha kaldıramazdı.Bu yüzden Rydel'in tepkisinden korkuyordum.

"Sen onu etkileyebilirsin Alexandra."Sanmıyordum.Yani benim gibi biri ve Ross.Komik ha.?"Sende bilmediğim bir şeyler var Alexandra,sanki Ross için doğmuşsun.Gözlerine baktığımda Ross'u görüyorum sanki.Onun için parlıyor gözlerin.Kalbinin de onun için attığını zaten önceden anlamıştım.Sadece hisslerimin doğru çıkmasına şaşırdım.Sen Ross için buradasın,onu gerçekten çok sevdiğini biliyorum.Ve emin ol Ross'da seni sevecektir."

Bunun olmasını o kadar isterdim ki.Fakat Ross ile çok farklıydık.O mükemmeldi,bense sadece bendim.Sorunlu,aşık,kitap kurdu,inek,masum ben.Onun gülüşü huzur veriyordu.Benim ise şu birkaç gündür gülmek için sebebim bile yoktu.O ve ben "BİZ." olamazdık.Bunu dört sene önce kabul etmeliydim sanırım.Ama hala bir yanım direniyordu."BİZ." olmak mı.? Yoksa sadece "Ben."mi.?

"Rydel.?" "Evet.?" kafamda daha ne diyeceğimi kurgulamamıştım.Zaten bir anda sormaya kalkışmak saçmalıktı.Onca soru vardı ki..Hepsini kendime bile soramazdım.Bazen bir şey üzerine olumsuz düşünüyorken,bir anda olumlu düşünebilme yeteneğim vardı.Belki de cevapları kendim bulurdum.Yani,en azından denerdim."Ross Lynch.?"

Duyduğum isim ile hızla başımı çevirdim.Doktor bize gülümseyerek bakıyordu."Evet."diyerek ayağı fırladım."Ross,uyandı."kurtulacağını biliyordum.Ross böyle bir engeli aşamayacak biri değildi."Onu görebilirmiyiz."dedim heycanla.Doktor gülümseyerek başını salladı.Rocky Stormie ve Mark'a haber vermeye gitti.Bizde yavaşça Ross'un odasına gittik.Ross,gülümseyerek bize bakıyordu.Ona sarılıp,doyasıya öpmek istedim.Öyle masumdu ki.Onun iyi oluşu bana da iyi gelmişti.Yavaşça yanına yaklaştık.

"Merhaba çocuklar."dedi Ross.Sesini duymayı bile özlediğimi fark ettim.Sesi hafiften kısıktı ve yüzü biraz solgundu.Ama toparlardı..Değil mi.? "Merhaba."dediler.Ama ben ses çıkartamıyordum.Nedenini bilmiyorum ama sanki dilimi yutmuştum.Gülümseyerek Ross'a bakıyordum.Yanı başında olduğum için kafasını hafifçe kaldırdı ve eşsiz gözlerini bana dikti.Öleceğimi sandım."Merhaba."dedi gülerek.Sesimi bulabildiğimde cevap verdim."Merhaba."

"Çocuklar bizi Alexandra ile biraz yanlız bırakırmısınız.?"Kalbim mi durdu.?Ross ile bomboş bir odada tek başıma kalacaktım.Çocukların hepsi teker teker çıktılar ve tek başımıza kaldık.Gergince etrafa bakıyordum."Oturmak ister misin.?"diyince yanındaki tekli küçük kırmızı koltuğa oturdum."Nasılsın.?"diye sordu."İyiyim.Asıl sen nasılsın.?"gülümsedi."İyiyim."bir süre sessizce etrafı inceledim."Beni kaybetmedin."

Yüzümü anlamamışçasına ona çevirdim.Söylediği şeyi idrak ettiğimde ölmeyi diledim.Ross uyumuyormuydu.?!"Hayatım boyunca seni bekledim.Öylece çekip gidecek misin yani.?"Yüzümün bordo rengine geçiş yaptığına eminim."Uyumuyordum Alexandra,seni duydum."cevap vermedim.Sadece vereceği tepkileri ve olacakları merak ediyordum.Korkuyordum."Tüm hıçkırıklarını,söylediğin sözleri duydum."sustu ve gülümseyip devam etti."Hayatım boyunca seni bekledim.Öylece çekip gidecek misin yani.?"dedi.Ben hala şaşkınlıktan konuşamıyordum.Dilim tutulmuştu.Ne diyebilirdim ki.? Ross hikayesi bitiyor muydu.? "Gitmeyeceğim."dedi ve güldü."Neden konuşmuyorsun.?"diye sorduğunda ağzım açılıp kapandı.

Konuşmayı yeni öğrenen çocuklar gibiydim.Ne diyeceğimi zerre bilmiyordum."N-Ne di-diyebilirim k-ki."kekelemek,şu anda yaptığım en büyük hataydı.Ama umursayamayacak kadar şaşkındım."Beni gerçekten seviyorsun."dedi.Başımı kadırıp ona baktım.Gözlerim dolmuştu ama ağlamayacaktım.Ağlamamalıydım."Kimse beni böyle sevmemişti."istemeden gülümsedim.Sadece konuşma uçuruma sürülüyor gibiydi.Ne olacağını bilmiyordum.Bildiğim bir şey vardı ki,kötü bitmemeliydi."Onların hepsi gitti...Ama sen kaldın.Uyurken seni gördüm."merakla başımı kaldırdım."Bembeyaz bir elbise giymiştin.Bana gülümsüyordun."Daha fazla burada kalamazdım.

Eve gitmeliydim.Biraz dinlenmeli ve söylediklerini düşünmeliydim.Yerimden kalktım."Gitmeliyim."dedim.Bir adım attığımda Ross elimi tuttu.Kalbim tekledi."Yarın bize gel.Bana senin bakmanı istiyorum."Başımı salladım ve odadan çıktım.Yarın hayatımın en uzun günü olacağa benziyordu.