Stay With Me ||Ross Lynch

6.Bölüm

Çok bekledi biliyorum,bunun için üzgünüm.Vakit bulamadım sınavlar falan derken işler karıştı :D Beni affedeceğinizi umuyorum,bu bölümü şahsen çok beğendim.:)

Keyifli Okumalar.^^

Olağanüstü bir hızla Ross'un yanına koştum.Birkaç insan başına toplanmıştı.Yanına çoktüm ve ellerim ile yüzünü sardım.Sarı saçları karışmış ve aralarında kan vardı."Ambulans çağırın."diye bağırmaya başladım.Gözlerimden akan her bir damla yaş Ross'un gözlerine damlıyordu."Ross,yalvarırım aç gözlerini."dedim fısıltıyla.Sanırım bir araba çarpmasıydı.Her ne olursa olsun Ross'a birşey olursa yaşayamazdım.Kalbim ağrıyordu.Sanki orada yatan bendim."Yardım etsenize.!"diye bağırdığımda bir adam telefonunu çıkarıp ambulansı aradı.Göz kapakları güzel ela gözlerini örtüyordu,kırmızı dudakları birbirine bastırılmıştı.Bir meleği izliyordum sanki.Onu şimdi bulmuşken kaybedemezdim.Neye mal olursa olsun Ross kurtulacaktı.

Gerekirse ben ölürdüm.Onun sesini duymaya o kadar ihtiyacım vardı ki,gülüşünü izlemeye o kadar muhtaçtım ki.Birçok el beynimi sıkıyor gibiydi.İçimden dualar etmeye başlamıştım.Keşke mağzadan koşarak çıkmasaydım.Keşke sahilde Ross'u tek başına bırakmasaydım.Herşey,hepsi benim yüzümdendi.İyi bir kız değilmiydim.? Ross'a bunları yaptığım için kesinlikle değildim.Hatta herkesden bile daha siyahtım.Ambulans sesi kulaklarımı dolsurunca kafamı o yöne çevirdim.Ross iyi olacaktı,iyi olmalıydı.

-

Saniyeler saatlere dönüşmüştü sanki.Duyduğum her ses uğultu gibi geliyordu.Serum kokusu miğdemi bulandırıyor,her an kusacakmışım gibi hissettiriyordu .Annem birkaç kere aramıştı ama cevap vermemiştim.Artık onlar bile Ross'tan önemli değildi.Hangi anne baba kızlarının tek mutluluk ve yaşam kaynağını görmesini istemez ki.? Saçım başım dağılmıştı,ağlamaktan gözlerim şişmişti ve muhtemelen zombi gibi gözüküyordum.Ama umrumda mı,hayır.Hastane kolidorunda kapının önünde bir ileri bir geri volta atıyordum.Ross'un odasından çıkan her doktora."Durumu Nasıl.?"diye soruyordum.Ama hepsi şu an birşey söyleyemeyiz diyip gidiyorlardı.Ross'un odasına ziyaretçi almıyorlardı.Gerçekten nesi var onu bile bilmiyordum.

Bu süre zarfında,hastane Lynch'ları çağırmıştı ve Stormie,Mark,Rydel,Rocky,Riker ve Ratliff,Ryland ile hastanede bekliyorduk.Ross için öyle endişeliydim ki,onlarla aynı ortamda olmanın heycanını bile yaşayamıyordum.Hepsiyle tanışmıştım ve bana çok iyi davranmışlardı."Alexandra otur artık."diye sakince seslenen Rydel'a döndüm ve başımı sallayarak en yakınımdaki boş hastane koltuğuna oturdum.Ama duramıyordum ki,onun içeride yatışı,kalbimi sızlatıyor,beynimi ağrıtıyordu.

Aklımı kaçıracaktım.Burada alim kolum bağlı beklemek beni yiğip bitiriyordu.O içerde yatarken böylece burada duramazdım.Ross dört saat önce bir ameliyat geçirmişti,ve sekiz saattir buradaydık.Doktorlar,ne ameliyat,ne de Ross'un durumu hakkında birşey söylüyorlardı.Yerimden kalktım.Oturmak mümkün değildi.Göz yaşlarım o kadar çok akıyordu ki,biteceklerinden korkuyordum artık.Hıçkırıklarım kolidorda yankılanıyordu.Riker yerinden kalktı ve yanıma gelip sarıldı.Şu anda bir mucizeye sarılıyordum.Bu beni büyülese bile,Ross orada , o haldeyken sevinmem,mutlu olmam imkansızdı."O iyi olacak Alexandra,bunu biliyoruz,sende biliyorsun."

Dedi fısıltıyla.Haklıydı.O iyi olacaktı.Yeniden gülecekti,şarkı söyleyecekti,konuşacaktı,dans edecekti.Evine geri dönecekti,işte o zaman ne kadar uzun sürerse sürsün büyük bir zevkle o iyileşene kadar ona bakacaktım.Rain aramıştı ve ona herşeyi anlatmıştım birkaç saat önce.Ama gelmemesini söylediğim için şu an burada değildi.Riker benden ayrıldığında gülümsedi.Bende gülümsedim,ne kadar zor olsa da.Ben Ross'u çok seviyordum.Ve ona birşey olması denizlerde tuzun kalmamasıydı.Ona birşey olması,Ağustos'ta üşümekti.Ona birşey olması hayatın tüm imkansızlıklarının gerçekleşmesiydi.Ve eğer ona birşey olursa birdaha asla gülemezdim.

Öylece dururken "ACİL SERVİS."Kapısından bir doktor çıktı.Hızlıca yanına koştum."Onu görebilirmiyiz.?"diye sordum.Doktor,ayağı fırlamış tüm Lynch'ları ve beni teker teker inceledikten sonra konuştu."Peki,ama sadece 1 kişi."Kafamı tüm Lynch'lara çevirdim."Siz onun ailesisiniz,gitmek ve Ross'u görmek sizin hakkınız."Tabi ki onların hakkıydı.Ben Ross için bir hiçtim.Ben gitsem bile bir etkisi olmazdı.Sadece şu anda Ross'u görmek deli gibi istiyordum." Hayır Alexandra,sen git."dedi Stormie.Her ne kadar istesem de kabul edemezdim.Ross annesini mi isterdi.?Beni mi.?Ben olacağımı hiç sanmıyordum."Evet,sen git Alexandra."diyen Rocky ve Ratliff'e döndüm."Sen ona iyi geleceksin."dedi Rydel.Bu söylediği küçücük cümle,birkaç saat sonra beni küçücük de olsa mutlu etmişti.Gerçekten Ross'a iyi gelebilirmiydim.?Belki ona olan aşkım ve sevgim yıkardı bu kötü günü.Ben onu öyle çok seviyordum ki her engeli aşabilirdik.Gözlerimi 7'sininde üzerinde gezdirdim.Hepsi başını sallayınca doktora döndüm."Ben geliyorum."

Görevliler bana bir kıyafet giydirdiler.Ağzımada o bezimsi şeyi taktılar ve odaya girdim.Ross,karşımda baygın yatıyordu.Dona kaldım.Kalbim tekrar tekrar durdu.Bacaklarımın titrediğini hissettim.Gözümden akan yaşları umursamadım.Yavaş adımlarla yatağın yanına geldim.Elini ürkekçe tuttum.Bu gün ki gibi sıcak ve yumuşacıktı.Gözlerim kısa bir saniye açılıp kapandı.Yavaşça yanına oturdum.Ve titreyen dudaklarımla eline bir buse kondurdum.Sanki dünya durmuştu.Ben hep bunu hayal etmiştim ama Ross böyleyken değil.Dudaklarımı asla yıkamayacaktım.Melek gibi yüzüne bakarken titreyen sesimle konuştum."Ross...."kelimeler boğazımda takılı kalmış,düğüm olmuştu sanki."Seni çok seviyorum...Tahmin edebileceğinden daha çok.Seni öyle çok seviyorum ki,emin ol sana birşey olursa artık yaşamadığım haberini alabilirsin.Buradayım Ross....En büyük hayalimi yaşıyorum.Elini tutuyorum.Sana dokunuyorum Ross...Ama sen böyleyken bu hayal değil ki,kabus.Hatta daha beteri..."

Susup bir süre bekledim.Gerçekten konuşmak çok zordu."Lütfen aç gözlerini...Yalvarırım aç...Göz kapakların kapatmış ela gözlerini,bu durumu hiç beğenmedim.Ben çok seviyorum senin gözlerini,gülüşünü de çok seviyorum....Lütfen aç gözlerini.İyileş,ben bakacağım sana.Ben kendimi bildim bileli seviyorum seni.Ve hepte seveceğim inan.Sadece,beni bırakma.Yoksa kimsem kalmaz.Sende gidersen kimsem kalmaz."Uzanıp yanağına dokundum.Gözlerimi açana kadar kapandığını fark etmemiştim.Ona dokunmak tüm kelimeleri yakmaktı sanki."Yalvarırım benimle kal.Hayatım boyunca seni bekledim.Öylece çekip gidecekmisin yani.?"