Herkese merhaba!Size güzel haberler,kötü haberler ve bir kaç şey söylemek için geldim!
Güzel haber ile başlamak istiyorum;18.Bölüme ulaşmışız ve Stay With Me neredeyse 7K olacak,çok az kaldı!Bunun için size çok çok çok ve çok teşekkür ederim beni yalnız bırakmadığınız ve bu kadar büyümemi sağladığınız için.Desteklerinize minnettarım!
İkinci güzel haber;Yeni bir hikayeye başlıyorum.İsmi'Umudun Işığı" bir Ross hikayesi değil.Biraz beni zorlayacak bir hikaye ve konusunu ben çok sevdim.Yakında giriş bölümüyle birlikte yayınlayacağım,okuyup oy ve yorumlarınızı eksik etmezseniz ne kadar mutlu olurum bilmiyorum ^_^
Üçüncü güzel haber;Stay With Me instagram sayfasını aktifleştirmek için admin arıyorum.İlgilenen varsa bana mesaj atabilir mi?
Veee...Kötü haber....
16 ve 17.Bölümün oyları kadar okunma sayılarıda az.17.Bölüme 27 okunma ve 3 oy geldiğini görünce ağlayacak duruma geldim.Bölümün geç gelmesi sebebiyle mi böyle oldu? Yada artık olaylar sizi sıkıyor mu? Eğer hoşunuza gitmeyen bir şey varsa bildirin ve hatamı telafi edeyim lütfen.
Çünkü eğer eski haline getiremez ve hiç bir şeyi toparlayamazsam 30.Bölümde final yapmak zorunda kalacağım.Bunun olmasını istemiyorum ve sizde istemiyorsanız lütfen eski haline dönsün.Çünkü 2.Kitap isteği gelirse,2.Kitap olacak ve ben olmasını istiyorum.
Bu bölümü çok sevdiğim ve güzel yorumlarıyla beni mutlu eden okuyucum:ilkem32'ye ithaf ediyorum.Umarım bölümü seversin!
Oylarınız ve yorumlarınızı eksik etmeyin sizi seviyorum!
Yeni Bölüm...
Okuldan hışımla çıktım.Ross sinirimi bozmuştu.Güçlü kalmaya çalışıyordum fakat sözleri kalbimi sarsarken bu daha zor bir hale geliyordu.Her şeyi Ross zorlaştırıyordu.Ondan uzaklaşmak istediğimde neden birden bire karşıma çıkıyordu ki şimdi,onu unutmamı mümkün kılmak için mi!? Okulun çıkış kapısından çıkıp yavaşça sahile doğru yürümeye başladım.Denizin huzur veren sesine ve kokusuna ihtiyacım vardı.Çok yorulmuştum artık.Onun karşıma çıkıp hayatıma burnunu sokmasından yorulmuştum.Uzaklaşmak istiyordum,ondan ve onu hatırlatan her şeyden.Fakat o bunu mümkün kılmıyordu.Ela gözlerini gözlerime sabitliyor,hapsediyordu beni.Ona aşıktım evet fakat ona güvenmiyordum.Bir ay önceki Alex değildim,bana her türlü acıyı yaşatan Ross'un kollarından sıyrılıp tek bir sözüyle tekrar onun kolları arasında bulmayacaktım kendimi.
Ne söylese yalan geliyordu artık bana.Tüm kelimeleri,üzüntüsü,pişmanlığı yalan geliyordu.Depresyon denilen şeyden yaşamıyordum,herkesden de soyutlamıyordum kendimi.Sadece içim titriyordu.Ona olan kızgınlığımı,kırgınlığımı ve bir daha asla onunla bir araya gelemeyeceğimizi fark etmek içimi titretiyordu,kesiyordu nefesimi.Üzülmek değildi benim ki.Yıkılmak ve bir şeyleri toparlamaya çalışırken yaralarımı umursamamaktı.Ağlayamıyordum,ağlayıp rahatlamak istiyordum fakat olmuyordu.İçimde kocaman bir boşluk ve huzursuzluk hissi vardı ve bu his beni rahat bırakmıyordu.Mutlu değildim ve kimse beni mutlu edemeyecekti.Tek umudum balodu.Balo,her şeyin başlangıcı da olabilirdi bitişi de.Ben kendimi kanıtlayıp hepsine ezik olmadığımı gösterebilirdim de rezil edebilirdim de.Bir sürü ihtimal vardı.Fakat pes etmek bir ihtimal değildi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Stay With Me ||Ross Lynch
Romantizm“Sen karanlık bir insansın Ross,belki zifiri değil fakat karanlık.Sana bakınca,göremiyorum önümü...” Diye fısıldadım.Nefesi hâla yüzüme çarparken o’da nahoş sesiyle fısıldadı,“Aşk bazen karanlıkta daimdir.” Dört yıldır,bir hayranın duygularından dah...
