The Protector 4 : Ματωμένο Φεγγάρι

Κεφάλαιο 1°

"Του ανθρωπίνου βίου ο μεν χρόνος στιγμή, η δε ουσία ρέουσα, η δε αίσθησις αμυδρά, η δε όλου του σώματος σύγκρισις εύσηπτος, η δε ψυχή ρόμβος, η δε τύχη δυστέκμαρτον, η δε φήμη άκριτον"

Της ανθρώπινης ζωής η διάρκεια όσο μια στιγμή, η ουσία της ρευστή, η αίσθησή της θολή, το σώμα -από τη σύστασή του- έτοιμο να σαπίσει, και η ψυχή ένας στρόβιλος, η τύχη άδηλη, η δόξα αβέβαιη.
Μάρκος Αυρήλιος, 121-180 μ.Χ.

Κλωστή χρυσή, κουμπί λευκό, δαντέλα και μετάξι...
Δε θέλει τίποτα παραπάνω για να φτιαχτεί ένα φόρεμα. Το συγκεκριμένο...
Το διάλεξε εκείνος...
Θέλησε να λαμψω μέσα στη τρέλα του κόσμου. Να γίνω αυτό που είμαι...
Μια πριγκίπισσα, όπως του αρέσει να με αποκαλεί. Πολλές φορές τον ρώτησα που ακριβώς υπάρχει κρυμμένη αυτή η πριγκίπισσα αλλά εκείνος απλά με κοιτάζει. "Να έβλεπες μόνο μέσα από τα μάτια μου..." Ωραία φράση. Τη δικαιολογώ και μου αρέσει.
Τι βλέπει άραγε ο καθένας στους ανθρώπους;
Τι βλέπει αυτός στον άνθρωπο του και τι οι ξένοι;
Τι είναι αυτό που μας κάνει τόσο να ξεχωρίζουμε στο βλέμμα του αγαπημένου μας και πώς άραγε μας βλέπουν οι άλλοι τριγύρω;
Αυτές είναι ίσως ερωτήσεις που πραγματικά δε θα απαντηθούν ποτέ...
Πώς να απαντήσεις όταν δεν ξέρεις τη βαθιά αληθινή ουσία της ψυχής του άλλου; Μπορεί να σε βλέπει και να σε απεχθάνεται αλλά να σου χαμογελάει.
Από την άλλη μπορεί να σε βλέπει με μίσος και κακία μα αν χρειαστεί, να είναι το δικό του σώμα που θα πέσει για ασπίδα...
Εκείνο που θα γονατίσει , θα σε κοιτάξει κατάματα , θα σου χαμογελάσει και εσύ δε θα έχεις ιδέα για τα βέλη που απλώνονται στη πλάτη του. Εκείνα τα βαθιά που πονάνε και οδηγούν στο θάνατο...

Όμορφο φόρεμα...
Είναι μακρύ...αέρινο... Το σώμα μου ακουμπάει ένα καθαριο μετάξι ενώ πάνω από αυτό, η δαντέλα έρχεται και το αγκαλιάζει.
Δεν πίστευα ποτέ πως θα άφηνα τον εαυτό μου να αφεθεί ξανά.
Τα λάθη μια φορά γίνονται; Σωστά;
Σκατα...!
Ποτέ δε μαθαίνουμε από τα λάθη κι ανάθεμα οποίος είναι τόσο ηλίθιος που νομίζει πως απέκτησε τη γνώση...
Κι όμως... Μέσα σε αυτό το όμορφο λευκό μου εγώ κοιτάζω στο καθρέφτη και κάπου εκεί... Κάπου σε αυτό το γκριζοπράσινο που τώρα έχασε τη λάμψη, βλέπω απλά σκοτάδι...

Τα χρόνια ήταν πολλά τελικά...
Αν δε τα δεις να αναβιώνουν μπρος στα μάτια σου δε το καταλαβαίνεις. Αν δε δεις τις στιγμές να πεταριζουν και αν δε νιώσεις τη καρδιά σου να χτυπά, δεν το καταλαβαίνεις...
Αυτό που καταλαβαίνεις είναι λάθος.
Αυτό που εισπράττεις είναι λάθος.
Αυτό που κάνεις είναι λάθος.
Αυτό που θα ήθελες να κάνεις , ακόμα μεγαλύτερο λάθος...