The Protector 4 : Ματωμένο Φεγγάρι

Κεφάλαιο 4°

"Δικό μου είναι!"

"Όχι! Αυτό είναι το δικό μου!"

Φωνές κακό και φασαρία. Ήταν ακόμα ένα από εκείνα τα απογεύματα που δεν έβρισκε τα κορίτσια αγαπημένα στο καναπέ και τα έβρισκε να σκοτώνονται για ένα από τα παιχνίδια τους. Η Κλάρα είχε αφήσει την Άλισον να φύγει λίγο νωρίτερα αφού κατάφεραν να βγάλουν όλες τις παραγγελίες για το Σαν Χουάν μα σαν επέστρεψε σπίτι βρήκε το χάος.
Αν και μικρές σε ηλικία είχαν μάθει να προστατεύουν η μία την άλλη ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που όταν έλειπε ο Χούγκο και δε μπορούσε η νταντά κάθονταν μονές στο σπίτι.

"Κορίτσια! Μη φωνάζετε!" τις μάλωσε η Άλισον από τη κουζίνα και βγάζοντας ένα βαθύ αναστεναγμό ξέπλυνε όσα πιάτα είχαν μείνει στο νεροχύτη και σκούπισε τα χέρια της. Τελικά αυτό το σπίτι δεν είχε καμία σχέση με το παλιό.
Δεν ήθελε να φύγει από το σπίτι που της άφησε η μάνα της στη παραλία. Ο Χούγκο όμως επέμεινε πως από τη στιγμή που θα παντρεύονταν έπρεπε να μετακομίσει μαζί του. Το δικό του σπίτι είχε ένα παραπάνω δωμάτιο για τα κορίτσια, ήταν κοντά στη δουλειά της και επιπλέον ήταν δεκαετίες πιο καινούριο.λ συγκριτικά με εκείνο το ερείπιο όπως χαρακτήριζε το προηγούμενο σπίτι.
Πάραυτα όμως, εκείνη είχε συνηθίσει να πλένει τα πιάτα και να κοιτάζει την άγρια θάλασσα. Ίσως το σπίτι να ήταν λίγα λεπτά εκτός χωριού και ίσως ήθελε μεταφορικό μέσο αλλά εκείνη ήταν ευχαριστημένη. Είχε ένα ποδήλατο, είχε ηρεμία και πάνω από όλα ψυχική γαλήνη. Εκείνη η μικρή πέτρινη τρύπα στη μέση του κόλπου της Σάντα Κρουζ, ήταν θησαυρός...

Έβγαλε ένα δεύτερο , μεγαλύτερο αναστεναγμό και ακούγοντας μια νεκρική σιωπή από τον επάνω όροφο, άφησε τη πετσέτα και ανέβηκε.
"Κορίτσια! Πρέπει να ετοιμαστείτε! Σε λιγάκι θα πάμε στη γιορτή..." αποκρίθηκε ανεβαίνοντας τις σκάλες μα τίποτα. Φτάνοντας έξω από το δωμάτιο της Βίβιαν άνοιξε τη πόρτα μα δεν είδε καμία από τις δύο. "Κορίτσια δεν είναι ώρα για πλάκα!" είπε πιο δυνατά και μπαίνοντας στο δωμάτιο της Ελίζαμπεθ , τις είδε καθισμένες στο κρεβάτι και σιωπηλές.
"Με κοροϊδεύετε;" είπε κοιτώντας τες "Σας μιλάω εδώ και πόση ώρα!"
Η Βίβιαν σήκωσε απαλά το χέρι της και έδειξε προς το παράθυρο το οποίο προς έκπληξη της Άλισον η οποία τους είχε απαγορεύσει να το ανοίγουν, ήταν ορθανοιχτο. "Μα τι στο καλο;!"

Η Άλισον πλησίασε και κοίταξε έξω. Δεν υπήρχε τίποτα τριγύρω. Το έκλεισε και κατέβασε το ρολό.
"Δεν σας έχω πει να μην ανοίγετε το παράθυρο γιατί είναι ψηλά;"