The Protector 4 : Ματωμένο Φεγγάρι

Κεφάλαιο 12°

Ο ήλιος είχε αρχίσει σιγά σιγά να δύει.
Η νύχτα που πέρασε ήταν περίεργη για εκείνον ενώ η μέρα που ακολούθησε ακόμα πιο παράξενη.
Η Τζένη είχε ετοιμάσει πρωινό για όλους. Ακόμα και για εκείνον...
Λέξη δε του είπε τη προηγούμενη μέρα.
Του έδωσε ένα δωμάτιο για να κοιμηθεί αλλά και αυτό, το έκανε με το γνωστό της ύφος. Ήταν τόσο αρνητική και εκνευρισμένη μαζί του μα έπειτα από κάποιο σημείο ο Γκάμπριελ ηρέμησε μέσα του.
Την έβλεπε να παίζει με τα παιδιά και να τους μαθαίνει πράγματα και δε μπορούσε παρά να παραδεχτεί μέσα του πως είχε τελικά μεγάλο ταλέντο. Ο γιος της με μια λέξη καθόταν σούζα ενώ κάθε φορά που τον μάλωνε τα κορίτσια κρυφογελουσαν. Πώς ήταν δυνατόν με μια λέξη ένας πιτσιρικάς να κάθεται προσοχή; Σκέφτηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της προηγούμενης μερας.
Τον λυπήθηκε όμως...
Τα κορίτσια όχι απλά δεν τον άφησαν σε ησυχία αλλά δημιούργησαν και ένα άκρως ντροπιαστικό και περίεργο συναίσθημα συναμα. Η Βίβιαν τον κυνηγούσε λέγοντας του ότι θα τον παντρευτεί και ότι τον συγχωρεί για τα τσουρος που της πέταξε κάτω ενώ από την άλλη η Ελίζαμπεθ καθόταν σαν καμία Αγία στην άκρη και προσπαθούσε χωρίς να τη καταλάβει κάποιος, να του βάλει τρικλοποδιά όταν έτρεχε προς το μέρος της. Δεν ήταν λίγες οι φορές που κόντεψε να του ορμήξει κι όλας μα με μια λέξη η Τζένη, έφερνε πάλι τη γαλήνη στο σπίτι.

"Να σε βοηθήσω στο μάζεμα;" ρώτησε βλέποντας τη να μαζεύει το μεσημεριανό τραπέζι.

"Δε χρειάζεται. Απορώ γιατί κάθεσαι ακόμα εδώ και δεν πας μέσα με τα παιδιά..." Ούτε βλέμμα δεν του έριξε. Αν και έφτιαξε πρωινό και μεσημεριανό και από όλα τα καλούδια η Τζένη απέφευγε την οπτική επαφή μαζί του ενώ έπειτα από ένα σημείο και μετά έδειχνε περίεργη και αναστατωμένη. Ο Γκάμπριελ άκουσε το κινητό της να χτυπάει το πρωί και έπειτα την ίδια να εξαφανίζεται οπότε ήξερε πως όποιος τη κάλεσε, σίγουρα της δημιούργησε θέματα..

"Βασικά πρέπει να πάω. Είχα πει πως θα γυρίσω τα παιδιά το πρωί και κοντεύει απόγευμα" η Τζένη κοντοσταθηκε με τη πλατη γυρισμένη σαν τον άκουσε. "Όσο και να μου τη δίνεις στα νεύρα , οφείλω να ομολογήσω πως κάτι τρέχει εδώ... Κάνω λάθος;" είπε σαν παρατήρησε καλύτερη την αντίδραση της. "Καλύτερα όμως να πάρω τις μικρές και να επιστρέψουμε. Το μαρτύριο σας τελείωσε δεσποινίς.."

"Όχι... περίμενε!" Η Τζένη γύρισε και μόνο τότε πρόσεξε πως πράγματι ήταν εντελώς σοβαρή. Εκείνο το υφακι που είχε από τη προηγούμενη είχε εξαφανιστεί εντελώς και τη θέση του είχε πάρει ένα πρόσωπο γεμάτο άγχος.
Ήταν όμορφη σε αυτή τη κατάσταση. Δεν μπορούσε να το αρνηθεί. Αν και ο εκρηκτικός εαυτός της του δημιουργούσε εκνευρισμό , και τότε ακόμα είχε μια γλυκαδα που τώρα έβλεπε καλύτερα.