ÜCRA YILDIZLAR KALBE GÖMÜLÜR

IV - Hayal Kırıkları Üzerinde Dans

Mavi Gri, Altüst Olmuşum.

Selaam canlar! İyi günler, akşamlar veya geceler!

Bölümü okurken düşüncelerinizi bizimle paylaşmayı eksik etmeyip bir de oy verirseniz tadınınızdan yenmezsiniz, söylemiş olalımm! Ahajajskxlx

İyi okumalar!!! 💖🤍

-IV-

Hayal Kırıkları Üzerinde Dans.

Bir gün; ruhumun dünyaya alışmış, aklımın kendi fikrini üretmemeye başlamış, kalbimse merhamet etmeyi unutmuş olmasından korkardım.

Bir adam sevdim. Dünyayı sevmekten men edildim. Zihnim mütemadiyen onu düşünmemek için icatlar edindi. Yüreğim ise, merhametin en âzâm hâlini, dört odacığına birden hapsetti. Zira o, bana, haberi yokken bile çok şey öğretendi. Aşkının öğretmen olduğu hayatımda, istemesem de bir şeyi çok iyi öğrendim.

Sevdâ, karşılıksızken bile şifâydı. Ve o, hep lâtifti.

Sahnede, türküyü söylerken ne kadar güzel durduğunu düşünmemeye çalışsam da başaramıyordum. Bağlamayı ustaca tutuşu, tellerine vuruşu... Gözlerimden kalbime ulaşıp delebilmek için uğraş veriyor gibiydi.

Geçen söylediğim ve çok sevdiğim türkü, sesiyle daha da güzelleşiyordu. Zaten ben ondan dinleyerek sevmiştim. Bir ân, öyle bir lahza ki bu ruhumun ilikleri titremişti, sözleriyle bana bir mesaj vermek istediğini düşünmüştüm. O dakika kendime gelmem kısa sürse de sonrasında umudumu türkü dinleyerek beslemem başlı başına bir sorundu.

Kendi türkü gibi olan birinin türkü söylemesine şaşırmıyordum uzun zamandır. Yürek dağlayan her hücresiyle, mesleğini güzel icra eden bir ızdırap feriştahıydı o.

Çehresinin her bir zerresini göz bebeklerimle öptüğüm sıra, insanların varlığını unuttuğumu fark ederek acele edip her şeyi batırmamak adına sakince masaya ve etrafa göz gezdirdim. Ekseriyetle böyle âşık bakmıyordum ama türkü söylediği zamanlar, bana büyü yapıyor zannediyorum. Bu yüzden gözlerim ve kulaklarım, tüm lahzalardan farklı bir biçimde, bağımsızlaşıp ona adanıyorlar.

Bu kontrolsüzlüğü istemiyordum. Hislerin beni yönetmesinden nefret ederdim. Özellikle bu duygunun bana yaptırabileceklerini gerçekleştirmememi söyleyen bir ses vardı zihnimde. O yüzden ipleri elime almalıydım, almıştım da. Onu her gördüğümde, aklımdan kazınarak geçtiği her dakika göğsüm tatlıyla acının perçinlendiği bir şekilde sızlasa da, bu hissin beni yönetmesine engel olmuştum.

Onu, beni sevmeyen birini, sevmem doğru değildi. Unutamadığım birini sevmemenin ne kadar oluru vardı, bunu bilmiyordum.

Bilmemekten nefret ediyordum.

Masadaki kimsenin benden yana bakmadığına emin olduğumda, kendimi kaybetmemek adına Umut Ali'ye döndürmedim çakırlarımı. İzledikçe izleyesim gelirdi. Bu süreç hiç bitmeyecekti sanki. Telefonumu avuçlarken amaçsızdım. Yalnızca bildirimlere ve saate bakıp yine uykuya yatırdım ekranı.