Lost Wisdom (Forgotten Trilogy #1)

CHAPTER 26

Paggising ko, tiningnan ko ang side ng kama kung saan siya nakapwesto.

Wala na talaga siya...

Wala na siya.

I rubbed my tummy, whispering in the air, "Paano na tayo, anak?"

Gusto ko lang naman bumuo ng sarili kong pamilya.

Pero ano itong nangyayari sa amin?

I need to be strong for my child.

Ngayon, nag iimpake na ako para umuwi sa bahay namin.

Hindi ko kayang tumira rito nang wala na siya dahil kahit saang sulok ng unit na 'to ay siya ang naaalala ko.

Mahirap umalis dito dahil siya ang tinuring kong tahanan, pero wala akong lakas ng loob para magpumilit pa sa kaniya.

Sana sinabi niya ito nang maaga pa...para handa akong bitawan siya.

Sana dinahan dahan niya muna ang pagpaparamdam sa akin na ayaw na niya...

Kung iyon ang ginawa niya, hindi ako masasaktan nang ganito.

Lalong lalo na ngayon na umalis siya nang hindi niya nalalaman na may anak kami.

When he is begging me to let go, I felt my world crash.

I'm always there for him...I will do everything for him, but still, he chose to leave me in my darkest phase.

Of all the things that I have done, do I have any shortcomings?

...or he just falls out of love?

I can't stand it.

My knees have gone weak not just because he left, but I still owned a part of him...and that is our child.

The one who will give me strength facing the trials I have in life.

Before I went home, I took one last glance at our unit.

Memories...may it be a good or a bad one, it'll be left all here.

I'm driving back home, and I'm worried about my parents. They might wonder why I went home.

I will tell them the truth, but I'm afraid of how they will react to it.

As I parked my car outside our house, I immediately glanced at the cars in front of me.

Teka lang...sa mga kaibigan ko 'tong mga sasakyan.

Anong ginagawa nila rito?

Kinuha ko na ang aking maleta at diretsong pumasok na sa loob ng bahay.

Nagulat ako nang makita ko silang lahat nagtitipon sa sala.

Alam na kaya nila?

Kitang kita ang mga mugtong mata ko.

Nathalie gasped when she saw me approaching them, "Omygosh, Aleana."

Tahimik lamang nakatitig sa akin ang aking mga magulang kaya nagtataka ako kung bakit gano'n ang kanilang reaksiyon.

Wala pa naman akong sinasabi...pero parang alam na nila.

Inilapag ko muna ang gamit sa gilid at hinarap ko sila.

I bit my lower lips, "Mommy...Daddy...wala na po kami."

"It's okay, anak," Mommy hugged me, caressing my back. "Nalaman namin dahil nakatanggap kami ng resignation letter galing sa kaniya."