Lost Wisdom (Forgotten Trilogy #1)

CHAPTER 7

After two days of waiting, we're now finally boarding off to Korea.

Dahil nga dapat magkalalapit kami ng upuan, naging seatmeat ko pa 'tong lalaki na 'to. Ewan ko ba kung bakit naiinis ako kapag nakikita ko siya.

"You seem to be thinking deeply, huh?" he murmured along with his seat.

Pagkalingon ko sa kaniya, nakita ko naman siyang nakita at mukhang kanina pa ako pinagmamasdang nakatingin sa bintana ng eroplano.

Napatingin naman ako sa kaniya nang diretso, "Are you concerned, though?"

Tumango naman siya, "Yes, I am. Maybe later paglingon ko ulit sa 'yo, baliw kana kaiisip."

With that, I cursed him in my mind. Iniinis talaga ako ng lalaking 'to.

Binato ko siya ng traveling pillow ko, "I don't care, just don't talk to me or else I will tape your mouth."

"Baka nga ikaw pa unang mag-approach, eh. Let's see, Aleana," he winked at me, giving back the pillow that I threw to him.

Mabilis ko itong kinuha at tinuon na lamang ang atensiyon sa bintana habang tinitingnan ang mga magandang tanawin sa labas.

"Claire, we're landing soon. Wake up."

Nagising ako nang may naramdaman akong kamay sa aking pisnge.

Pagmulat ko ng aking mga mata, nagulat ako na siya ang nakita ko.

Shit!

Napaayos agad ako ng upo, "What's your problem, Engr. Rodriguez?"

"As I said, we're landing soon. Better be ready," he said in a soft tone.

I checked my wristwatch and see that it's almost 4 hours since we took off.

"Ladies and gentlemen, Sky Airways Airline welcomes you to Seoul, South Korea. The time now here is 10 in the morning. For your safety and the safety of those around you, please remain seated."

Wow, I'm nowhere in one of my dream places.

Napalingon ako ngayon sa kaniya na nakasuot na nakasuot na ng kaniyang bomber jacket.

He's a kind of man na may sense of fashion, hmm.

Lumingon siya sa akin, "What's with that stare, Ms. Collins?"

Hala! Napansin yata niya ang mga titig ko sa kaniya.

I compose myself first before speaking to him, "A-Ah, nothing. M-May napansin lang ako sa kabilang side ng plane."

Napalingon naman siya sa tinuro ko at bumalik agad ang tingin sa akin.

He smirked, leaning in towards me, "Don't fool me, you're staring at me. Don't you?"

H-How to move? Ang lapit namin sa isa't isa.

Tinulak ko siya palayo, "Ang kapal ng mukha mo. H-Hindi nga sabi, eh."

"Then why are you stuttering?" he raised an eyebrow, teasing me.

Napatitig nalang ako sa kaniya. Hindi ako makapagsalita nang maayos sa harap niya.

"Aleana and Engr. Rodriguez, let's go. Nandoon na raw ang mga gamit natin sa van na sumundo sa atin dito at tayo nalang ang hinihintay," one of our workmates approached us.

He nodded, "We will follow."

I just smiled at her and shifted my attention to this annoying engineer.