Lost Wisdom (Forgotten Trilogy #1)

EPILOGUE

Sa bawat paglipas ng oras, siya pa rin.

Hindi ko pa rin maalis ang kaniyang ala-ala sa akin...pero alam kong hihilom din ang sugat na kaniyang iniwan.

"Anak, okay ka lang ba riyan?" Tanong ni Mommy habang humahakbang palapit sa akin.

Paglingon ko, nasa tabi ko na siya.

Nagkibit balikat ako, "I'm fine...I guess."

Binalik ko ang aking tanaw sa kalawakan dito sa labas ng aming resort.

Itong resort din ang kung saan nagkabati kami ni Maverick...at kung papaano niya hinarap ang mga pagsubok ni Daddy para mapatunayan niyang mahal niya ako.

Sa kabila ng mga masasayang araw na iyon, may kapalit pala.

Sabay silang nawala sa buhay ko.

"Aleana, I know you're blaming yourself again," she spoke. "Please, don't."

I heavily sighed, preventing my tears not to stream down, "If I don't blame myself...then who? Mom, I'm the reason why they both left."

She half-smiled, "There's another reason, anak."

"I know, Mom," I nodded. "Probably, this is the time where my faith and commitment were tested."

"You think so?" she questioned.

I faced her, "Hmm, yes."

"How did you come up with that thought, Aleana?" she asked, creasing her forehead. "I mean...that's too deep."

I took a long breath before I speak, "Nothing makes us stronger, but only Him, Mom. He made me come back to His home and wiser than I was before."

Totoo iyon.

Kahit nasa sukdulan ako ng mga problema, nariyan Siya para gabayan ako...at para umiwas sa mga maling desisyon ko sa buhay.

Ngumiti siya, "Matatag ka na noon, Aleana. Mas naging matatag ka lang ngayon."

Matatag...

Ang totoo niyan, isa si Maverick sa dahilan kung bakit naging matatag ako.

Kahit iniwan niya kami, hindi ko siya makakalimutan dahil sa mga iniwan niyang mga ala-ala sa akin.

Natahimik kaming dalawa nang ilang minuto habang nakatingin sa malawak na dalampasigan.

Maya-maya ay naramdaman kong sumasakit ang aking tiyan.

Ang aking anak...

Ngumiti ako dahil kahit nasa tiyan ko pa lang siya ay gusto niya na akong makasama para sabay kaming lumaban sa buhay.

Nang maramdaman naming lumalamig na sa labas, pumasok na kami sa loob.

Dumiretso na kami sa kaniya kaniyang kwarto naming dalawa.

Hindi pa ako inaantok kaya kinuha ko ang aking maliit na journal.

Magsusulat ako dahil hindi sa nahihirapan na ako.

Magsusulat ako dahil may natutunan ako sa buhay.

Bawat araw, mayroong kaakibat na aral.

Aral na dadalhin ko hanggang sa aking pagtanda.

To the woman who is striving,

I know I'm not an expert to write like this one, but to tell you straightly, you are doing great. You are the lion, a strong lion, indeed.

You might think you are unvalued, but you are not.

Heads up, dear lion.

You are closer to your goal than you ever imagine.

Someday, the path of wisdom might came back, and so are you.
AMC.